Czy film może prześwietlić proces wyłaniania się literackiego arcydzieła? Roberto Andò zagląda za kulisy powstania awangardowej sztuki włoskiego noblisty Luigiego Pirandella.
Bohaterowie Genovesego mają szansę na niemożliwe – mogą zobaczyć obraz własnej śmierci. O ile Vladimir Jankélévitch pisał, że „każdy umiera za siebie, swoją śmiercią, na własny rachunek”, włoski reżyser odracza na naszych oczach zapłatę tego rachunku.
Reżyserski duet zaprasza widzów do podróży nie tylko przez zjawiskowe krajobrazy, lecz także w głąb siebie. To medytacja o relacji, która może przywołać motywy powieści Eleny Ferrante.
Film Frammartino to wyjątkowe, poetyckie spojrzenie pod podszewkę włoskiego boomu gospodarczego: to opowieść o trwaniu mitów, których źródłem jest więź z naturą.
Szanowni Państwo! Czy narodowy populizm odradza się w Europie? A może jednak przegrywa? Trudno o tym przesądzić na podstawie wyborów w jednym czy dwóch krajach. Mamy do czynienia z globalnym procesem politycznym, który nie pojawił się z dnia na dzień i nie zniknie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zdarzają się jednak w tym kontekście symboliczne […]
„W Europie straciliśmy umiejętność nazywania rzeczy po imieniu. Faszyzm to puste pudełko, więc może się on reinkarnować w różnych postaciach, jednak zawsze sprowadza się do jednego: wyobcowania i dehumanizacji konkretnej grupy społecznej. Dlatego Bracia Włoscy spełniają kryteria partii postfaszytowskiej, a Giorgia Meloni jest nowym wcieleniem faszystowskiego wodza” – mówi Mateusz Mazzini w rozmowie z Jakubem Bodzionym.
Dlaczego w 2022 roku Benito Mussolini wciąż jest najpopularniejszym politykiem we Włoszech? W nowym odcinku podcastu rozmawiamy o przyczynach sukcesu Giorgii Meloni w ostatnich wyborach i tym, jakie zagrożenie stanowi dla Włoch triumf partii postfaszystowskiej.
O rezygnacji włoskiego premiera Mario Draghiego, festiwalu niekompetencji w tamtejszym parlamencie i o tym, czy Włochy czeka prorosyjski zwrot.
Na ile literacki fenomen twórczości Eleny Ferrante pozwala się przełożyć na medium filmowe? Nominowana w tym roku do Oscara „Córka” wpisuje się w dłuższą tradycję ekranizacji jej prozy, wyróżniającej się niejednoznacznymi portretami kobiecości.
Jaki jest Rzym Kępińskiego? Przede wszystkim niełatwy do życia. Zaszczurzony, zarzucony śmieciami, niechętny rowerom, opanowany przez mafijne interesy, pełen koczowisk bezdomnych. A jednak duszne, zatłoczone i męczące Wieczne Miasto pod piórem autora niespodzianie nabiera głębi.
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
Jeśli uważacie, że o kobiecej przyjaźni wszystko powiedziała ostatnio Elena Ferrante, to grubo się mylicie. Wizja przyjaźni według Goliardy Sapienzy, również Włoszki z południa – tym razem nie z Neapolu, ale Sycylii – jest o wiele bardziej przekonująca i po prostu zdrowsza.
Czym jest książka Malapartego? Prawdę mówiąc, nie wiem. Reportażem? Do pewnego stopnia. Fikcją? Trochę. Próbą wybielenia własnej postaci przez narcystycznego dandysa, do końca zakochanego we władzy? O tak. Arcydziełem? Na pewno.
O cienkiej granicy między ambicjami samouka a narcyzmem artysty, dokumentem a fabułą, sztuką a etyką, rozmawia Diana Dąbrowska z autorem adaptacji powieści Jacka Londona.
„Unia Europejska była stworzona po to, żeby odejść od nacjonalizmu, a po wielu dekadach jesteśmy w tej sprawie w punkcie zero. W pandemii znowu wróciliśmy do nacjonalizmów, a rezultatem tego jest chaos” – mówi profesor polityki europejskiej Jan Zielonka.