Po kolejnych krwawych konfliktach ani palestyńskie, ani izraelskie społeczeństwo w pokój już nie wierzy – i popiera polityków, którzy jako rozwiązanie akceptują wojnę. Bez zmiany władzy w Jerozolimie, Ramalli i Teheranie pokoju nie będzie. I niepodległej Palestyny też nie.
Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła w poniedziałek rezolucję wzywającą do natychmiastowego zawieszenia broni w Strefie Gazy. Przyjęcie rezolucji, przeciwko której, co zrozumiałe, Izrael stanowczo protestował, było możliwe jedynie dzięki temu, że USA wstrzymały się od głosu: prezydent Biden ma dość niesubordynacji sojusznika, który, kontynuując wojnę w Gazie, zagraża jego reelekcji.
Zwycięstwo nad Hamasem jest w interesie wszystkich. Jednak polityczna cena dziesiątek tysięcy ofiar cywilnych, nieuchronnych w sytuacji, gdy Hamas posługuje się nimi jak żywymi tarczami, jest dla wszystkich zbyt wysoka. Z wyjątkiem Izraela, który nie ma wyboru, bo broni swoich cywili przed zapowiedzianą przez Hamas powtórką rzezi. Najwyższą cenę płacą oczywiście sami Palestyńczycy – ale ich, jak zawsze, nikt o zdanie nie pytał. „Od ochrony cywili w Gazie jest ONZ i Izrael, nie my” – wyjaśnił przywódca Hamasu.
To, że Izrael toczy w Gazie wojnę obronną, nie oznacza, że nie popełnia też zbrodni wojennych, które – o ile do nich dochodzi – wymagają zbadania. To, że Żydzi padli ofiarą największego ludobójstwa w historii, nie oznacza, że nie mogliby też sami tej zbrodni popełnić. To zaś, że Palestyńczycy winni są terroryzmu i największej od drugiej wojny rzezi Żydów, nie unieważnia ich prawa do samostanowienia. Ale festiwal hipokryzji, jaki towarzyszy wojnie w Gazie, jest porażający.
Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że w Gazie może dochodzić do ludobójstwa. Teraz MTS będzie musiał zmierzyć się z kwestią intencji, której ustalenie jest fundamentalne dla orzeczenia ludobójstwa. Nie zdziwiłbym się, gdyby niektóre działania zbrojne Izraela w Gazie stanowiły zbrodnie wojenne lub przeciw ludzkości, które z pewnością łatwiej byłoby udowodnić. Jednak, by ustalić intencję, nie wystarczą najbardziej nawet oburzające cytaty władz: potrzebne są działania i rozkazy.
„Po 76 latach [od powstania Izraela], mówi Rula Daoud, izraelska Palestynka i działaczka pokojowa, Izraelczycy i Palestyńczycy mają tylko jedno wspólne: poczucie, że żyją obok ludzi, którzy chcą ich zabić”. Obu stronom trudno się dziwić.