W czwartkowym zamachu obok lotniska w Kabulu zginęło co najmniej 90 osób, w tym 13 amerykańskich żołnierzy. Prezydent Joe Biden już zapowiedział odwet. Jak w świetle tych wydarzeń przebiega koniec ewakuacji państw zachodnich z Afganistanu? Jak wyglądają rządy talibów? Czy jest szansa na powrót do „normalności” – czy Afgańczyków czekają rządy terroru?
Lepszy jest system polityczny, w którym medium może zablokować konto prezydenta, niż system, w którym władza może zablokować niezależne media.
Nienawiść, z jaką skłócony wokół nich naród odpowiedział na dwie największe w swojej współczesnej historii tragedie, uczyniono moim doświadczeniem pokoleniowym. Ja już nawet nie pamiętam innej Polski.
Co może ożywić blednące lub wtapiające się w polityczne tło wspomnienie zamachów? Kto potrafi oddać sprawiedliwość tragicznie zmarłym, znów nadać ciężar hasłu „Je suis Charlie”? We Francji udało się to jednemu z tych, którzy przeżyli krwawą łaźnię z 7 stycznia.
Jeśli krótko po zamachu na życie Pawła Adamowicza ktoś miał nadzieję, że ta tragedia zmieni polską debatę publiczną, to szybko musiał ją stracić. Śmierć prezydenta Gdańska to jednak wyjątkowy szok. Wciąż nie jest za późno, aby zachować się przyzwoicie. Mamy wręcz taki obowiązek.
„Żaden kraj nie jest odporny na rosyjskie wpływy. W Niemczech to jest lobby gazowe, w Wielkiej Brytanii to londyńskie City, we Francji to niemal wszystkie partie polityczne. W Polsce Rosjanie mają wpływ na społeczeństwo i musicie się temu przyjrzeć. Możecie być ostatnim zamkiem z piasku na plaży, ale kiedy nadejdzie przypływ, to fala zgarnie także i was”, mówi brytyjski dziennikarz.
„Ostrzejsze sankcje wobec oligarchów z otoczenia kremlowskiego są potrzebne. Wtedy będą musieli dokonać wyboru: albo nadal wspierać agresywne działania reżimu putinowskiego i ponieść za to wspólną odpowiedzialność, albo zdystansować się od Putina”, mówi politolog z Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu.
4 kwietnia 2018 roku minie dokładnie pół wieku od zabójstwa Martina Luthera Kinga. Zginął w Memphis na balkonie słynnego w okolicy motelu Lorraine. Hampton Sides w pasjonujący sposób opisuje ostatnie miesiące życia ofiary i przygotowania zamachowca.
Jacqueline Kennedy została zapamiętana jako doskonała pani Białego Domu – elegancka, światowa, serdeczna, umiejąca zadbać o oprawę państwowych uroczystości i o wizerunek męża-prezydenta. Chilijczyk Pablo Larraín dostrzega w niej coś jeszcze: głęboką polityczną świadomość, która w pierwszym tygodniu po zamachu dała początek mitowi JFK.
Jedno jest dziś pewne – Pakistan płaci wysoką cenę za wieloletnie przymykanie oczu na obecność talibów na swym terytorium.
Obiektem lipcowego ataku terrorystycznego w Dakce byli cudzoziemcy. Co kierowało jego sprawcami?
Rząd uzasadnia wprowadzenie ustawy antyterrorystycznej koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa podczas szczytu NATO i Światowych Dni Młodzieży. Ale czy kontrowersyjne przepisy wprowadzone na kilka tygodni przed tymi wydarzeniami faktycznie zmniejszą zagrożenie?
Chińska opinia publiczna, nie bawiąc się w polityczną poprawność, w dużej części dość nieprzychylnie oceniła trójkolorowe oświetlenie symbolu Szanghaju. Czy Francja kiedykolwiek w ten sposób uczciła ofiary terroryzmu w Chinach?
Piątkowe zamachy w Paryżu po raz kolejny dowiodły, jak słabe w starciu z międzynarodowym terroryzmem pozostają państwa narodowe i jak wysoką cenę przychodzi nam płacić za marzenia o eksporcie demokracji.
Lektura relacji mediów arabskich przypomina, że terroryzm i fundamentalizm są dla bliskowschodnich społeczeństw o wiele większym i bliższym problemem niż dla paryżan.
