To miał być zupełnie apolityczny tekst. W „Projekcie: Polska” wstępnie zaplanowaliśmy artykuł o wielokulturowych korzeniach polskiej świątecznej obrzędowości. Wydarzenia w sejmie w przedświąteczny weekend zrewidowały nasze plany. W państwie PiS-u nie da się uciec od polityki, nawet między Wigilią a sylwestrem.
W demokracji ważna jest umiejętność przekonywania do swoich racji. Uznanie, że te zasady nie stosują się do wszystkich, może wynikać z jednego z dwóch powodów – albo pychy i przekonania o własnej potędze, albo z tego, że na naszych oczach demokracja zmienia się w system autorytarny.
Gdy ponad rok temu opisywałam plany wprowadzenia w Chinach projektu kredytu społecznego [1], wydawało mi się, że nawet niezwykle silnym i skutecznym władzom w Pekinie nie uda się wprowadzić tego skomplikowanego systemu, który docelowo będzie kontrolował i oceniał ponad miliard ludzi.
W cieniu zażartych walk politycznych w sejmie, na ostatniej prostej – i przy poparciu obu zwaśnionych stron – została przegłosowana nowelizacja ustawy, która wprowadza kontrowersyjne zmiany dotykające chyba najbardziej wrażliwej sfery w naszych miastach – sfery zieleni.
Sprzeciw wobec konwencji antyprzemocowej nie jest charakterystyczny dla całego Kościoła katolickiego. Przykładem jest Irlandia.
Szanowni Państwo! „Najostrzejsza eskalacja konfliktu pomiędzy opozycją i rządzącym Prawem i Sprawiedliwością od czasu przejęcia przez tę partię władzy w październiku minionego roku” – tak Reuters opisywał piątkowe protesty w polskim sejmie i pod nim. W podobnym tonie wypowiadały się inne agencje informacyjne oraz polscy korespondenci zagranicznych mediów. Zwracano uwagę na fakt, że głosowanie nad […]
Jeśli istnieje dziś jakikolwiek język, który mógłby stanowić punkt wyjścia dla nowej narracji o Polsce, jest to język liberalny.
PiS zamierza iść w kierunku demokracji nieliberalnej, czyli takiej, w której wybory się odbywają, ale ich zwycięzca bierze wszystko. Do tego dochodzi bardzo silna rola państwa w gospodarce oraz próba zbudowania nowego modelu obywatela – bardzo konserwatywno-narodowego.
„Część ludzi – tak w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych – uważa po prostu, że czasami dobrze jest przywalić tym drugim. A to bardzo groźna postawa”.
Opisany w powieści Joanny Bator karnawał miał być koszmarny i jest koszmarny. Jest odrzucający, irytujący i podczas lektury odczuwa się ochotę, by jak najszybciej się skończył. Gdy się jednak kończy, ów koniec jest katarktyczny – jak cisza po trzęsieniu ziemi.
Pisarz, tak samo jak muzyk, tancerz czy malarz, nie nadaje się do roli objaśniacza własnej działalności, mimo że w jego przypadku samoobjaśnianie wydaje się rzeczą naturalną, skoro wszelkie objaśnienie tkwi w słowach, zupełnie tak samo jak literatura. A jednak…
Niedoparki okrzyknięto w Czechach książką dziesięciolecia. Ta trzyczęściowa seria o przygodach niewidzialnych stworków pożeraczy skarpet zachwyca dzieci i dorosłych intrygującą fabułą, sensacyjnym wątkiem i dużą dawką humoru.
Bracia Dardenne’owie zwykli łączyć w swoich filmach wrażliwość społeczną z wyważonym realizmem. Jednak po „Nieznajomej dziewczynie” można im zarzucić nadmierną dosłowność przekazu i skłonność do moralizowania.
Kluski, placki, kopytka, pyzy, kartacze lub knedle ziemniaczane – to potrawy tak oswojone, że trudno sobie wyobrazić, co byśmy jedli, gdyby w polskiej kuchni zabrakło ziemniaków.