Cate Blanchett będzie jedną z faworytek do Oscara dla najlepszej aktorki za rolę apodyktycznej dyrygentki. Niestety, w filmie Fielda sama muzyka została potraktowana tylko pretekstowo.
Zbliża się XIV Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Chopin i Jego Europa (9–31 sierpnia 2018). Aż czterokrotnie będzie na nim można usłyszeć „Koncert fortepianowy f-moll”, a myśląc o tym utworze, nie sposób nie wspomnieć o solu na waltornię z jego III części – fragmencie króciutkim i równie kultowym, co często kulawym. Z tej okazji postanowiliśmy zrobić przegląd utworów na waltornię jako instrument solowy pełną gębą. Jest to repertuar wciągający i wartościowy muzycznie, a jednocześnie pozwala uświadomić sobie, dokąd tak naprawdę sięga skala trudności w przypadku rogu.
Podczas grudniowego koncertu z Filharmonikami Berlińskimi w ich siedzibie Haitink uzyskał to, czego pragnął. Po tym, jak poprowadził „Dziewiątą” Mahlera, zapadła grobowa cisza. Czyli dokładnie taka, jakiej domaga się ten utwór.
Jeżeli pod dyrekcją Simona Rattle’a Filharmonicy Berlińscy stracili cokolwiek na brzmieniu, to takich problemów mogłaby sobie życzyć doprawdy każda orkiestra świata.
Young Euro Classic to festiwal młodych muzyków i młodej publiczności, który od 2000 r. odbywa się w berlińskim Konzerthausie pod hasłem „Hier spielt die Zukunft!” – „Tutaj gra przyszłość!”.
August Lecker Kurczę, smażymy sałatę Kurczę wiejskie, skubane nacieramy oliwą zagęszczoną autorskim melanżem przypraw S. (jest w nim gryczany miód i słodka papryka i szorstki tymianek i… Więcej S. nie chciała zdradzić). Jego wnętrze wypełniamy śliską, pomarańczową papryką zesmażoną z czosnkiem. Kurczę dokładnie zszywamy dratwą kulinarną. Umieszczamy w rozgrzanym piekarniku i czekamy 63 minuty. Obserwujemy. […]
W poprzednim odcinku przypisałem symfoniom Gustava Mahlera (1860 – 1911) długość dwukrotnie większą od przeciętnej. To wcale nie przesada – kiedyś policzyłem, że jego dziewięć symfonii trwa w sumie dwa razy tyle, co tyle samo symfonii Beethovena. Ich długość to, w dzisiejszych, zabieganych czasach, dość uciążliwa cecha. Dlatego polecę tu najkrótszą symfonię kompozytora.
Jeśli szukacie muzyki z pierwszych dekad dwudziestego wieku, lżejszej niż Strawiński, szybszej niż Debussy i mniej podniosłej niż Richard Strauss, to czeski kompozytor Leoš Janáček (1854-1928) jest dla Was. Oto dwa krótkie utwory, od których poleciłbym zacząć.
Biada temu, kto nie zna paryskiego metra, musi się bowiem liczyć z tym, że nie zdąży na koncert do, zdawałoby się, niezbyt oddalonej od hotelu Salle Pleyel.