Od sześciu lat mamy w Polsce do czynienia z pełzającą zmianą ustroju państwa, z tradycjonalistyczną inżynierią społeczną, z przyuczaniem ludzi do nowej formy podległości. Skutki widać było 11 listopada na ulicach Warszawy oraz na objętej stanem wyjątkowym granicy.
„Jesteśmy raczej obojętni wobec polityki rozumianej jako walka dwóch postsolidarnościowych obozów PO vs. PiS – oni nie mówią naszym językiem i zrobili wszystko, byśmy im nie ufali. Domyślam się, że wy – urodzeni już w III RP – macie tak samo, tylko jeszcze mocniej”, mówi słynny raper.
Politycy PiS-u powtarzają, że faszystów i ONR-owców było na marszu 11 listopada raptem kilka procent. Dlaczego zatem ta niewielka grupa była współorganizatorem kulminacyjnego punktu obchodów najważniejszej od lat rocznicy?
„Dobra zmiana” trwa w Polsce od trzech lat. Argument „przez osiem ostatnich lat” wypalił się jakiś czas temu, trudno też po upływie trzech czwartych kadencji używać zgranej płyty mówiącej o wewnętrznych wrogach, którzy uniemożliwiają realizację złożonych obietnic.
Partia Jarosława Kaczyńskiego podstępem stanęła nie tylko na czele największego wydarzenia, jakie odbyło się w Polsce 11 listopada, ale na czele wydarzenia tak dużego, jakiego w innych okolicznościach nie potrafiłaby zorganizować.
Od kilku lat obchody rocznicy wybuchu powstania warszawskiego zaczynają nabierać niespotykanego rozmachu, a dominującą rolę zaczynają odgrywać grupy radykalne. Rodzi się pytanie: kto tak naprawdę wygrywa walkę o pamięć o powstaniu?
„Miłosz dość wcześnie zaangażował się w opinię, że twórczość pokolenia wojennego nie ma żadnej przyszłości, bo to skansen postromantyczny, na dodatek cuchnący nacjonalizmem. Potem ze zdumieniem widział, że ich wiersze wchodzą do kanonu lektur”. O konflikcie autorów „Sztuki i Narodu” z Czesławem Miłoszem opowiada profesor Stanisław Bereś.
W twórczości Gajcego i innych pisarzy z kręgu „Sztuki i Narodu” chodzi o podstawowe pytanie: jak pogodzić wizję kultury imperialnej z wizją kultury liberalnej. Czyli jak pogodzić coś, co jest nie do pogodzenia: wolność artysty z wizją kultury stotalizowanej.
Partia rządząca jedną ręką skrajną prawicę karci, a drugą – czule głaska. Dla wspólnego dobra musimy domagać się od polityków PiS-u zdecydowanie bardziej jednoznacznych deklaracji i działań.
Jeżeli sobotnia demonstracja miała być pokazem siły ONR-u – to okazuje się, że nie jest ona tak wielka, jak mogłaby być w państwie, w którym od lat mamy ogromne braki w edukacji antydyskryminacyjnej, a rekordy popularności święcą prawicowi demagodzy grający na najprostszych instynktach.
Przez osiem lat swoich rządów PO rozbudziła aspiracje młodych, którym nie potrafiła sprostać. Dziś próbuje odzyskać stracony czas, przygotowując specjalny program dla młodszych wyborców. Ale nic z tego raczej nie będzie, rozczarowanie porażką PO jest zbyt duże.
Jeśli jakakolwiek partia liberalna w Polsce chce wygrać wybory, musi wyborcom zaproponować zwrot tego, co po katastrofie smoleńskiej zostało im zabrane – prywatności.
Podczas uroczystości pogrzebowych „Inki” i „Zagończyka” środowiska skrajnie prawicowe zachowały się niedopuszczalnie, ale entuzjazmu nie budzi również zachowanie Komitetu Obrony Demokracji.
Białostocka kuria przeprosiła „wszystkich, którzy poczuli się dotknięci zachowaniem członków ONR w katedrze białostockiej”. Za fakt organizacji mszy z udziałem i „obstawionej” przez ONR – już nie.
W kolejnej debacie na Poddaszu Kultury o ideowej sylwetce Jana Józefa Lipskiego i jego biografii rozmawiali Michał Głowiński, Łukasz Garbal, Magdalena Grochowska i Karolina Wigura.