Na pierwszy rzut oka przyjęcie Mario Vargasa Llosy do Akademii Francuskiej to fakt mało kontrowersyjny. Ot, do szacownej i ospałej jak stuletni żółw instytucji został przyjęty równie szacowny, choć może nieco mniej ospały, noblista. Wszystko się jednak zmienia, gdy w grę wchodzi polityka.
Amerykańską polityką wstrząsnął właśnie potężny skandal, który ostatecznie może doprowadzić nawet do usunięcia Donalda Trumpa z urzędu.
Ostatniego dnia września pewna dziennikarka „The New York Times” otrzymała od anonimowego nadawcy kilka stron dokumentu, który może wpłynąć na wynik tegorocznych wyborów.
Większość europejskich muzeów żyje z podatków płaconych przez obywateli: wolność słowa powinna wynikać więc z umowy – paktu pomiędzy instytucją, kuratorami i artystami.
Dlaczego to nie Zygmunt Miłoszewski wywołał prawdziwy skandal podczas gali rozdania Paszportów Polityki? Z pomocą filozofii Kanta oraz… jajecznicy wyjaśnia Piotr Kieżun.
Od pytań „czym jest sztuka?”, „kim jest artysta?” lub – co gorsza – „czym powinna być sztuka?”, „kim powinien być artysta?”, bardziej jałowe i ponure są jedynie odpowiedzi udzielane serio, nasycone narracją podniosłą, a niewiele wyjaśniającą – pełną za to kwantyfikatorów równie wielkich, co chybionych.
Kultura polityczna V Republiki Francuskiej kontynuuje stare tradycje. O skandalu związanym z osobą byłegoprezydenta Francji Nicholasa Sarkozy’ego pisze Jarosław Kuisz.
Dyskutując o granicach wolności artystycznej we współczesnym świecie, należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że nigdy nie mamy do czynienia z całkowitym brakiem ograniczeń – twierdzi Andrzej Szczerski, wiceprezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki, komentując dyskusję wokół „Golgota Picnic”.
Błogosławiony niech będzie odbiorca naiwny. Niech będzie błogosławiony, albowiem jego jest królestwo sztuki.
Jeżeli przyjmiemy, że wolność wypowiedzi artystycznej jest nieograniczona, a zatem artysta może powiedzieć i zrobić wszystko, to decyzja o odwołaniu przedstawienia „Golgota Picnic” jest rażącym naruszeniem prawa swobody wypowiedzi. Jednak, czy artysta powinien mieć immunitet? Czy wolno mu więcej, niż pozostałym?
Coś się stało – uświadomiłem sobie po raz wtóry, kiedy jadąc metrem, na ekranie wyświetlającym newsy zobaczyłem znajomego irokeza Jana Klaty. Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, którym od stycznia kieruje reżyser, zajęli się ostatnio wszyscy. Także ci, co normalnie teatrem się brzydzą, bo pisanie o nim nie przynosi oczekiwanej liczby klików i nie zwiększa egzemplarzowej sprzedaży.
Bradley Manning nie jest typem bohatera idealnie pasującego na sztandary walki o prawa obywatelskie. Pochodzący z rozbitej rodziny dotkniętej problemem alkoholowym, małomówny, zakompleksiony, samotny, miewający napady niekontrolowanego gniewu. Z trudem radząc sobie ze swoim homoseksualizmem, Manning wylewał żal do świata na internetowych forach. Dzień po ogłoszeniu wyroku skazującego go na 35 lat więzienia oświadczył, że… zmienia płeć.
Mało jest bardziej absurdalnych widoczków wakacyjnych niż półnaga panienka na plakacie, reklamująca dachówki, okulary, klub nocny, kafelki podłogowe (niepotrzebne skreślić) z niewzruszonym imponującym pasmem polskich gór w tle.
Dla większości z nas lato to czas wypoczynku, wakacji, podróży i przygód. Skrupulatnie dokumentujemy wszystkie te wydarzenia na fotografiach i chwalimy się nimi rodzinie, znajomym i na Facebooku. Dla Wojciecha Fibaka wiosna i lato w tym roku były wyjątkowo gorące, choć zamiast albumu z urlopu, przywiezie całe tony swoich zdjęć z okładek pism.
Ledwie cztery miesiące po rozpoczęciu drugiej kadencji Barack Obama musi stawić czoła całej serii poważnych kryzysów. W tak trudnym położeniu w czasie swojej prezydentury jeszcze nie był. Kapitał polityczny pomnożony po reelekcji rozchodzi się w dramatycznym tempie, a inicjatywę przejmują jego przeciwnicy. To oznacza, że szanse na przeprowadzenie choćby jednej poważnej reformy drastycznie maleją.