Szanowni Państwo, 11 listopada zdominowały spory na temat świętowania Dnia Niepodległości. A jednak nie można przeoczyć, że w Warszawie rozpoczęło się właśnie wydarzenie o globalnym zasięgu. To dziewiętnaste spotkanie stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, w oenzetowskiej nowomowie – po prostu COP19. Przyznajmy, że niewiele osób w Polsce rozumie, czemu służą te […]
Nie jestem namiętnym czytelnikiem współczesnej poezji, zwłaszcza tej powstałej w ciągu kilkunastu ostatnich lat. Zbyt mocno boję się oszustwa – sytuacji, w której metafora okazuje się zakamuflowanym sentymentalizmem, poetycki skrót myślową kalką, a językowy eksperyment – oderwanym od ludzkiego doświadczenia kalamburem.
Modlitwy pod „Adoracją” Jacka Markiewicza naprawdę mnie ucieszyły. Piszę to bez cienia ironii.
Od kilku dni, gdy tylko na Filipinach zaczyna się dzień, w mediach społecznościowych pojawia się lawina wpisów dotyczących sytuacji po przejściu potężnego tajfunu Haiyan (tam zwanego Yolanda). Informacje pojawiają się ostatnio wcześniej niż zwykle,
Malarstwo Moniki Misztal jest zapisem obrazu świata w jednym z jego najwcześniejszych stadiów. Trzeba tu zadać pytanie o źródła wyobraźni malarskiej: nie tylko Moniki Misztal, lecz wyobraźni malarskiej w ogóle.
Zdecydowałem się na odpowiedź Andrzejowi Serafinowi z kilku powodów. Jego komentarz to próba przeniknięcia malarskiego temperamentu Moniki Misztal w oparciu o aleatoryzm, przypadkowość subiektywnych wyborów. Zresztą, Serafin nawet domagał się odpowiedzi: posiłkując się pojęciami fraktalu i liczb urojonych, wywołał rezonans, trafił we wspólny nam obu punkt zainteresowań i preferencji.
W języku mandaryńskim funkcjonuje coś na kształt francuskiego c’est la vie. O ile jednak stwierdzeniu c’est la vie towarzyszy często bezradne rozłożenie rąk na znak, że życie należy brać takim, jakim jest i nie wybrzydzać, o tyle chińskiemu powiedzeniu生活的酸甜苦辣[1] częściej towarzyszy przeciągłe westchnienie.
Temperatura afery wokół „Adoracji” Jacka Markiewicza sięgnęła już chyba zenitu. Po ubiegłotygodniowej manifestacji pod murami Zamku Ujazdowskiego oraz doniesieniach do prokuratury złożonych przez posłów PiS swoje oburzenie zdążyli wyrazić także m.in. znany z językowych lapsusów arcybiskup Józef Michalik, kardynał Kazimierz Nycz – zwykle dość powściągliwy, a nawet minister Bogdan Zdrojewski, który uroczyście zapewnił, że odmówił […]
Jeszcze przez chwilę będziemy żyli wydarzeniami z 11 listopada. Będziemy je komentowali aż pokryją się słowotokiem różnorodnych analiz, tak że nie będzie spod nich widać, która strona ma rację, ponieważ wszystkie narracje i punkty widzenia będą równoprawnie funkcjonowały w obiegu medialnym. Jednocześnie brak komentarza to jak nadstawienie drugiego policzka i przyzwolenie na przemoc. W takiej sytuacji nie można milczeć.
To było zbyt piękne by mogło trwać. Gdy kilka tygodni temu czarny metalowy szkielet, który jeszcze na szczycie przypominał niegdysiejszą tęczę, schował się za rusztowaniem, by przeistoczyć się w ognioodporną tęczę, zastanawiałem się, ile czasu minie, zanim ktoś ją znów zniszczy. Pierwsze próby podjęto zanim się remont ukończył. Nie minęły dwa dni, a cały trud spłonął z rąk porwanego destrukcyjnym szałem tłumu.
W tym tygodniu cały świat zwraca oczy w kierunku Warszawy, gdzie ministrowie środowiska z różnych krajów świata spotykają się, aby wspólnie wypracować rozwiązania mające powstrzymać widoczne zmiany klimatyczne.
This week, the world is looking at Warsaw where the world’s ministers of environment gather to argue about best solutions to tackle climate change. The fundamental fight is over which countries are allowed to emit what share of the emissions. As every country insists on their historic rights to pollute the atmosphere, the stable equilibrium is: no action. International climate conferences are uphill fights.