Na zadawane od wielu lat pytanie o to, gdzie jest centrum Warszawy pojawiła się jakiś czas temu ciekawa odpowiedź: w przyszłości będzie ono na Woli. Bo tam będzie metro, wieżowce i nie ma planów zagospodarowania przestrzeni.
Czy wybór kobiety na prezydenta Brazylii, Chile, Argentyny czy Kostaryki, oznacza jednoznaczne odejście w cień wszechobecnej na kontynencie kultury macho? Ilustracją sytuacji kobiet w Ameryce Południowej niech będzie podróż po wielokulturowej Brazylii.
O tym, jakie znaczenie mają ostatnie wybory na Węgrzech i o tym, dlaczego dziś wszyscy jesteśmy Węgrami, pisze Paul Gradvohl.
Dokładnie rok temu pisaliśmy na łamach „Kultury Liberalnej” [1], że mówiąc o katastrofie smoleńskiej można w Polsce wybierać jedynie między rolą oportunistycznych pupilków rządu a szalonych wietrzycieli spisku. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło. W rocznicę katastrofy Tomasz Sawczuk wskazuje, dlaczego tak się stało, a także zastanawia się, czy polska polityka będzie w stanie wyciągnąć z tamtych wydarzeń jakąkolwiek naukę na przyszłość.
Uchwalony w 1998 r. Statut Rzymski stanowił odpowiedź na ludobójstwo w Rwandzie i masakrę w Serbii. Był również próbą wypracowania skutecznego mechanizmu kontroli sądowej, trwalszego i o szerszym zasięgu międzynarodowym niźli tworzone ad hoc trybunały specjalne dla Jugosławii i Rwandy i wszelkie nowe, jakie mogły zostać ustanowione.
Miło nam poinformować, że „Kultura Liberalna” została zaproszona do udziału w konferencji „Rethinking European Christian Democracy”, dotyczącej miejsca ugrupowań chadeckich oraz religii w ogóle we współczesnych demokracjach zachodnich. Konferencja odbędzie się w dniach 10-11 kwietnia w European University Institute we Florencji. W najbliższym czasie ukażą się na naszych łamach wywiady z dwoma wybitnymi uczestnikami tego […]
Nie chodzi wyłącznie o względy socjalne, ale o dumę narodową, której wyobcowani Węgrzy potrzebują niczym powietrza.
Dyskusja o tym, jak traktować polsko-rosyjskie stosunki kulturalne wobec sytuacji na Ukrainie, oraz o dających się słyszeć raz po raz groźnych pomrukach wschodniego mocarstwa potrwa jeszcze bardzo długo. Przynajmniej do chwili, gdy polski rząd zdecyduje, co dalej z flagowymi, planowanymi na przyszły rok projektami – Rokiem Polskim w Rosji i Rokiem Rosji w Polsce.
Szanowni Państwo, radio podsycało nienawiść, uzbrojone bojówki mężczyzn uczestniczyły w szkoleniach, rozdano kilkaset tysięcy chińskich maczet, maczugi ponabijano gwoździami. 6 kwietnia 1994 r. to ponura data. Dwie dekady temu w Rwandzie rozpoczęła się rzeź. W przeciągu 100 dni Hutu wymordowali blisko milion Tutsi. Niemoc Zachodu w obliczu ludobójstwa była porażająca. Społeczność międzynarodowa zignorowała wszelkie sygnały […]
Rwandę nazywa się dziś Singapurem Afryki ze względu na rolę pośrednika w handlu regionalnym, dynamiczne tempo wzrostu PKB i styl rządów Paula Kagamego, „rwandyjskiego Steve’a Jobsa”. Jak to możliwe 20 lat po ludobójstwie, tłumaczy Błażej Popławski, afrykanista i historyk.
Wspominając przeszłe zbrodnie, nie wystarczy ograniczyć się do upamiętniania ofiar i inicjowania dialogu intelektualistów. Trzeba budować międzynarodowe sieci obywateli świadomych nieustającego zagrożenia ludobójstwem, przekonuje socjolog.
Pytanie o przebaczenie po „krwawym Majdanie” jest dla Ukrainy równie ważne, jak reformy ekonomiczne i polityczne. Ale z jakich wzorców mogą dziś czerpać Ukraińcy? – zastanawia się Karolina Wigura, filozofka polityki.
Wydaje się, że Chiny Mao i dzisiejsze Chiny reform zapoczątkowanych przez Deng Xiaopinga to dwie różne rzeczywistości. Nic bardziej mylnego. Obie epoki łączy rewolucyjna bezwzględność i rozmach, o czym w pełnym osobistych wspomnień eseju przypomina Yu Hua – jeden z bardziej poczytnych chińskich pisarzy.
W opinii publicznej pokutuje wiele mitów na temat kryzysu gospodarczego i ekonomii jako nauki w ogóle. Heiner Flassbeck próbuje rozprawić się z nimi w swojej najnowszej książce. Niestety nie zawsze dochodzi do uczciwych wniosków.
Nie mają Państwo wrażenia, że łatwiej znaleźć dziecku książkę o piramidach i Koloseum niż o dawnej Polsce? Zawstydzonym niewiedzą swych dziatek o grodach, wojach i chrzcie Mieszka pomoże wyjść z opresji „Kultura Piastów dla dzieci”.