Jak się nie ma, co się lubi, to się zaczyna lubić to, co podsuwa życie. Piotr Stasik swoim filmem udowadnia, że w prostocie tkwi ogromny potencjał – wystarczy wyobraźnia i zgrany zespół przyjaciół.
Aby poradzić sobie z życiową melancholią, samotny znawca azalii i rododendronów zostaje piratem i rzuca się wir przygód, ale miłość do syreny szybko doprowadza go na skraj bankructwa. Ostatecznie Protazy znajduje spokój jako „pampuch domowy” u boku dzielnej piratki. W niewielkiej książeczce z serii „Czytam sobie” te zawiłe poszukiwania własnej drogi opisała dzieciom z typowym dla siebie komizmem Justyna Bednarek.
Każdy z nas miał, i może jeszcze pamięta, własne podwórko, gdzie działy się rzeczy magiczne, podsycane przez wyobraźnię. W tej mikroprzestrzeni zachowało się wiele z nas. Wraca do niej Rafał Witek w swoich „Psotnicach podwórkowych”, portretując podwórko jako enklawę, miejsce zaczarowane zabawą, tętniące dziecięcym śmiechem i rozedrganym językiem dziecięcym.
„Aftersun” to więcej niż sentymentalna podróż: to próba przywrócenia i zrozumienia czasu, który zadecydował o relacji dojrzewającej córki i skrywającego zagubienie ojca.
Czy można stworzyć autobiografię, mówiąc o sobie „my” lub „się”? Annie Ernaux pokazuje, że tak. I to w jakim stylu! „Lata” to precyzyjnie skonstruowana opowieść o kobiecości i zmieniającej się na oczach powojennego pokolenia Francji.
W kolejnym odcinku „Prawa do niuansu” Jarosław Kuisz kontynuuje swój cykl rozmów o pokoleniu dzieci transformacji. Gościnią jest Paulina Wilk, dziennikarka, reportażystka i autorka między innymi książki „Znaki szczególne” – prywatnego zapisu dorastania w czasie demokratycznych przemian.
Nominowany do Oscara film Nadine Labaki wpisuje się w szereg obrazów-oskarżeń wysuwanych przez dzieci wobec dorosłych, którzy zgotowali im niechciany los.
We współczesnej literaturze polskiej „esej” stał się gatunkiem, do którego sięga się aż za często. Spośród dwóch książek nominowanych w tej kategorii przez gdyńskie jury, sposób na nadanie mu świeżości przebija raczej przez trolling Doroty Masłowskiej niż melancholię Marcina Wichy.
Rodzinna historia opowiedziana przez Kore-edę pozbawiona jest sensacyjności oraz dramatycznych scen. Pozwala za to zbliżyć się do relacji czterech sióstr dzięki powolnemu rytmowi narracji i smakowaniu ujęć skonstruowanych na wzór wizualnego haiku.
Najnowszy film Natalii Kudriaszowej to opowieść o utracie złudzeń i rozpaczliwej próbie ich odzyskania. W tym portrecie współczesnych Rosjan wychowanych jeszcze w ZSRR odnaleźć się może każde pokolenie, które swą młodość strawiło na marzeniach o wielkości.
Ile lat trwa dzieciństwo? Dzięki polityce wicepremiera i ministra kultury, Piotra Glińskiego, mamy szanse na to, by poczuć się jak dzieci nawet teraz.