Drodzy Strażnicy i Strażniczki patriarchatu, ja, młoda dziewczyna, lat 37, „pani Helenka” (bo tak milej, prawda?), a nie „doktor Helena Anna Jędrzejczak”, mam do Was jedną prośbę: przestańcie kłamać, że chodzi Wam o godność urzędu lub profesjonalizm. Powiedzcie odważnie i wprost, że marzy się Wam może nie Gilead, ale chociaż Stepford.
Czy powinniśmy nauczyć się starzeć bez godności? Dlaczego wciąż tak trudno rozmawiać nam na niektóre tematy związane z podmiotowością kobiet, feminizmem czy seksem? O tym Jarosławowi Kuiszowi opowiada Ewa Winnicka, znakomita dziennikarka, reporterka i współautorka właśnie wydanej książki „Jak się starzeć bez godności”.
To ja pielęgnuję wartości rodzinne, a nie hipokryci z Ordo Iuris. Mam poglądy feministyczne, dzielę się z mężem obowiązkami, nie wysyłam dzieci na religię ani do kościoła, a zabieram na Paradę Równości. Liberałowie powinni odbić to pojęcie prawicy.
Rok temu Argentynki wywalczyły sobie dostęp do legalnej aborcji. Zgodnie z wcześniejszym okrutnym prawem aborcyjnym za poronienie można było pójść do więzienia.
W nowym odcinku z cyklu „Polityczki” rozmawiamy z Wandą Nowicką – legendą walki o prawa kobiet, posłanką na Sejm, przewodniczącą Parlamentarnego Zespołu Praw Kobiet.
„Jestem za darmową ofertą środków higienicznych. Natomiast podkreślanie, że kobieta ma w ciągu każdego miesiąca kilka strasznych dni i trzeba na nią uważać, odciążyć ją w pracy – chociaż jest sprawiedliwe, staje się kolejną bronią przeciw niej”.
Jako lesbijka, która nie wpisuje się w tradycyjne rozumienie seksualności, mam wiele empatii dla ludzi, którzy czują się „nie na miejscu” w związku z własną seksualnością. Ale nie sądzę, że wszyscy mają tożsamość genderową, nie sądzę, że jest ona wrodzona i nie sądzę, że jest ona ważniejsza niż płeć biologiczna we wszystkich istotnych kontekstach.
Snyder problemami kobiet interesuje się od lat. Pisała o nich z Kambodży, Afganistanu, Nigru, Hondurasu i Rumunii. Aby opisać spiralę przemocy domowej, nie musi jednak jechać daleko. W jej rodzinnych Stanach Zjednoczonych rocznie ginie tysiąc dwieście maltretowanych w domach kobiet.
Zastąpienie w przepisach prawa kategorii płci biologicznej „płcią odczuwaną” jest dla kobiet niekorzystne i szkodliwe. A to dlatego, że dyskryminacja prawna i społeczna kobiet ma swoje źródła właśnie w tym, co Stanisław Krawczyk ironicznie nazywa „genitalną wspólnotą losów”.
Osoby transpłciowe potrzebują naszego wsparcia, ponieważ ich sytuacja jest bardzo trudna, a ich głos w Polsce nie jest słyszany. Sprowadzanie ich aktywizmu do „ideologii trans” to niedobra strategia.
Zbiór esejów Rebeki Solnit to kłopotliwa książka. Z jednej strony, dobrze pokazuje, jak ciasne kategorie społeczno-kulturowe męskości i kobiecości redukują kobiety do roli milczących matek i gospodyń. Z drugiej – przyjęty przez autorkę genderyzm queer paradoksalnie umacnia i utrwala owe kategorie.
„Bezpestkowe” powstały z naturalnej potrzeby wsparcia osób, które nie wiedzą lub nie mają do kogo się zgłosić. Żeby kolejne z nas nie musiały się wstydzić lub bać tej sytuacji, by wiedziały, że jest ktoś, kto przez to wszystko przeszedł i chce im pomóc.
Pokolenie 60+ lubi mówić, że to im zawdzięczamy wolność. Wolność ta jest jednak umiarkowana – rządy mężczyzn, którzy nie chcą aborcji, skostniałe szkoły tkwiące w pruskim modelu edukacji, państwo słabe dla silnych i silne dla słabych nie tworzą wolnego świata dla osób urodzonych w latach 80., 90. czy dwutysięcznych.
Agnieszka Dauksza nie tylko ze znawstwem pisze o życiu i twórczości Marii Jaremy, ale również bogato ilustruje tło obyczajowo-historyczne epoki. Z zachowanych archiwaliów Jarema wyłania się jako liderka, inspiratorka, magnes przyciągający i spajający ze sobą różnych artystów kilku pokoleń krakowskiej awangardy.
Prawdziwa emancypacja kobiet i osiągnięcie równości miały odbyć się poprzez wyzwolenie spod władzy męskiego oka, portfela i penisa.