Z centrum widać najwięcej
Najnowszy film Joachima Triera to nie tylko dramat metafizyczny, jakim mogłaby okazać się ekranizacja „Carrie” przez Ingmara Bergmana. To przede wszystkim opowieść o realnej sile wyobraźni, zdolnej kreować i niszczyć światy – temacie, który przed ponad stuleciem próbował zgłębić William Butler Yeats.
Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
Szanowni Państwo, i mamy polski serial, o którym mówi cały kraj. Początek 2018 r. zdominowała – zarówno w mediach społecznościowych, jak i tradycyjnych – gorąca dyskusja o „Koronie królów”, nowej produkcji historycznej TVP. Szerokiej telewizyjnej publiczności przybliżyć miała ona dokonania ostatnich Piastów. Jackowi Kurskiemu zaś przynieść laur zwycięstwa w dziedzinie popularyzacji chwalebnej historii Polski. I […]
Ktoś może powiedzieć, że nasza odrębność jest nic niewarta, i tak zlejemy się wszyscy w jeden wielki tłum Chińczyków. Ale może komuś to odpowiada – taka monokultura na całej ziemi? Mnie nie – mówi Tomasz Bagiński, nagradzany na świecie polski rysownik i filmowiec.
W przypadku „Korony królów” trudno jest znaleźć cel jakkolwiek łączący się z tym, co tworzy politykę historyczną realizowaną przez rząd. Historia Łokietka i Kazimierza Wielkiego to po prostu nowe dekoracje dla kolejnego „Klanu” czy innych „Barw szczęścia”.
„Czekam na polski film, który mógłby zainteresować zarówno polskiego, jak i zagranicznego widza. Nie należy tych dwóch rzeczy przeciwstawiać. Zmieńmy sposób myślenia. Jeśli jest wspaniała historia, to można ją opowiedzieć w taki sposób, by zrozumiano ją pod każdą szerokością geograficzną”.
Norman Leto otrzymał właśnie Paszport „Polityki”. Ale kim jest? Co go napędza? Wojciech Albiński szuka odpowiedzi.
Migracje, #MeToo, pro-choice, homofobia, populizm, wycinka puszczy – jakie filmy warto obejrzeć lub sobie przypomnieć, żeby przemyśleć bolączki 2017 r.? Zamiast rankingów premier minionego sezonu autorzy i redaktorzy działu Patrząc zapraszają do subiektywnego przeglądu wyzwań, jakie przyniósł 2017 r., oraz filmowych punktów odniesienia do nich.
Jakiego znaczenia nabierają dziś manifesty programów artystycznych? W wykonaniu Cate Blanchett stają się one nie tylko świadectwem woli zerwania ze starym porządkiem, ale tworzą kolaż tekstów, z których żaden nie rości sobie statusu jedynie słusznego.
Edukacja historyczna w Polsce jest potrzebna, ale promowanie historii Polski przez nieścisłości, przekłamania i rewanżyzm nie wyjdzie nam na dobre.
Thriller „Atomic Blonde” sam żartuje z własnej wtórności. Zadane przez jednego z bohaterów pytanie: „Sampling to kradzież czy dzieło sztuki?” świadczy o chwalebnej samoświadomości filmu – pozbawionego fabuły, ale pomysłowo mieszającego gatunkowe schematy.
Najnowszy film Christophera Nolana zdobył już sławę arcydzieła chwalonego za realizacyjny rozmach, spektakularne zdjęcia czy zaangażowanie młodej widowni w odległą historyczną narrację. Czy sprawność reżysera nie okazała się jednak sama w sobie pułapką?
Filmy o bohaterskich Białych Hełmach, charyzmatycznej tancerce flamenco oraz wypalonych lekarzach paryskiego szpitala zdaje się łączyć ten sam wątek: rozpaczliwa walka z presją okoliczności, od których nie można uciec. Czy bezsilny gniew jest dominującą emocją naszych czasów?
Po sześciu latach od „Rozstania” Irańczyk Asghar Farhadi wraca do zgłębiania dylematów moralnych irańskiej klasy średniej, wciąż zawieszonej między tradycją i współczesnością.
W nowym filmie Scorsese zderzenia z cierpieniem zadawanym w imię racji, które umykają ofiarom, nie wytrzymują szczególnie idee religijne. Ale i kultura nie do końca się broni, gdy dla zachowania własnej integralności sięga po miecz.