Nagrodzony Grand Prix na festiwalu w Cannes film to przypowieść o pokusie idealizacji jednostek, a zarazem jej cieniu – cynizmie łatwego osądu, wzmacnianym przez współczesne media.
Trwający właśnie Festiwal Kino Dzieci online to również uczta dla miłośników książek. W tegorocznej edycji zobaczyć mogą między innymi adaptację serii Christine Nöstlinger czy książki Fridy Nilsson „Moja mama Gorylica”.
Czarna komedia o pociągu pełnym zawodowych zabójców okazała się katalogiem straconych szans i niewykorzystanych pomysłów. Jedynym jasnym punktem pozostaje charyzmatyczna gra Brada Pitta.
Najnowszy film del Paso to wizja obozu dla młodzieży, w którym powracają psychologiczne mechanizmy konkwisty: strach przed obcymi, manipulacja grupą i nieuchronna eskalacja agresji.
Powieść Stasiuka to niemal gotowy scenariusz filmowy ze szczegółowymi scenopisami i wspaniałymi rolami zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Nie wiem tylko, czy jest odpowiedni polski reżyser. Z epickim rozmachem, którego Polakom na ogół brak. I żeby nie przerysował, co jest w zwyczaju polskiej kinematografii, gdy w grę wchodzi historia.
„Diuna”, „Wesele” czy „Truflarze”? Autorzy działu „Patrząc” wybierają swoje największe tegoroczne zachwyty i rozczarowania, a także klasykę filmową, do której warto powrócić właśnie teraz.
Film Bettiny Oberli, choć pozornie traktuje o typowych podziałach klasowych społeczności wschodu i zachodu, uzmysławia, że nie zawsze wszystko jest takie, jakim się wydaje.
Psychologiczny portret influencerki staje się pretekstem do rozważań o dynamice współczesnej komunikacji i o tym, na ile cudze oczekiwania mogą określać naszą tożsamość.
Najnowszy film George’a Clooneya to przestroga przed tym, że nawet jeśli istnieje alternatywna dla Ziemi, „planeta B”, możemy nie mieć dość czasu, by ją zagospodarować.
Jeden z tegorocznych oscarowych faworytów to opowieść nie tylko o ekonomicznym wykluczeniu, lecz także o poszukiwaniu radykalnej duchowej odnowy przez otwarcie na doświadczenie wędrówki.
Nagrodzone Złotymi Lwami na Festiwalu w Gdyni dzieło Mariusza Wilczyńskiego to próba poradzenia sobie przy pomocy filmu z bolesną pamięcią – tylko bowiem zanurzenie w niej pozwala na zrobienie kroku w przyszłość.
Czy przy pomocy kamery można prześwietlić mechanizmy władzy? Esejem na temat postaci Giulia Andreottiego otwieramy cykl, w którym będziemy się przyglądać wartym uwagi filmowym reprezentacjom uprawiania polityki.
Nagrodzony za scenariusz na zeszłorocznym festiwalu w Berlinie film braci D’Innocenzo to groteskowa wizja dorastania na włoskich przedmieściach, w której można dopatrzeć się echa społecznej krytyki Pasoliniego.
Kontynuując coroczną tradycję, zapraszamy do subiektywnego podsumowania filmowego sezonu – autorzy i redaktorzy „Patrząc” nominują hity i kity 2020 oraz proponują klasyczne tytuły warte odświeżenia.
Pierwszy fabularny film o najbardziej znanym i cenionym za granicą czeskim dysydencie miał być w zamyśle reżysera rodzajem hołdu dla zmarłego w grudniu przed dziewięcioma laty prezydenta. Zdaniem niektórych odniósł przeciwny skutek.