Z centrum widać najwięcej
W filmie dokumentalnym o pedofilii w Kościele, Tomaszowi Sekielskiemu udało się uniknąć największego zagrożenia – zacietrzewienia czy radykalizmu, które pozwoliłyby łatwo zbyć jego pracę jako wyraz „antykościelnej histerii”. To bardzo dobrze, bo „Tylko nie mów nikomu” radykalizmu nie potrzebuje. Tu same fakty są wstrząsające.
Status Agnès Vardy wykracza poza ikonę Nowej Fali. To artystka nomadyczna – mobilna zarówno w sensie metaforycznym, między różnymi poetykami filmowymi, jak i w znaczeniu dosłownym, podczas licznych podróży.
„Wciąż jest tak, że – ze względu na chwalebne czyny w czasie PRL, ze względu na pamięć o Janie Pawle II czy ze względu na to, że jest wielu porządnych księży – masa ludzi mówi sobie: «To jednak Kościół. Zostawmy to». Taki sposób myślenia trzeba przełamać. Tego Kościół boi się najbardziej”, mówi dziennikarz, autor filmu dokumentalnego o ofiarach księży-pedofilów.
„Dom, który zbudował Jack” wygląda jak ostatni film von Triera. Duński reżyser podsumował w nim swoją artystyczną drogę i właściwie wprost wyłożył teorię sztuki, przez którą można czytać jego dzieła. Co innego miałby jeszcze do zrobienia, jeśli nie zstąpić do piekieł?
Intertekstualne nawiązania, historyczne rebusy, gra popkulturowymi kliszami – wszystko to każe postawić sobie pytanie: czy „Umarli” opowiadający o Japonii i Niemczech lat 30. nie są aby kolejną literacką szaradą dla intelektualistów? Po części tak. I nie ma się co obrażać.
Fascynujące, że Paweł Pawlikowski swoje najważniejsze dzieła stworzył po rzeczywistym, a przede wszystkim duchowym powrocie do ojczyzny, jakby tu – mimo wszystkich przeciwności – inaczej oddychał, realizował się do końca, mówił do spodu od siebie.
Może nie chcę uzyskać takiej odpowiedzi wprost, obejrzałem już materiał video, w którym znamienity reporter rozmawia z zawsze kurtuazyjnym malarzem. Ta kurtuazja z pewnością dotknęłaby i mnie, więc z wycieczki do Krakowa rezygnuję. Ale ciekawość zostaje. To może się zdzwońmy?
Jeśli nie zgadzam się z werdyktem jury tegorocznego festiwalu w Gdyni – a nie zgadzam się w wielu punktach – jednym z najbardziej znaczących błędów gremium pod przewodnictwem Waldemara Krzystka wydaje mi się niewystarczające docenienie nowego filmu Marka Koterskiego.
Gilliam stanął w szeregu twórców, którzy latami mierzyli się z arcydziełem Cervantesa. Być może jednak paradoksalnie najciekawszym efektem tych zmagań byłoby niezwieńczenie ich ukończeniem filmu?
Najnowszy film Joachima Triera to nie tylko dramat metafizyczny, jakim mogłaby okazać się ekranizacja „Carrie” przez Ingmara Bergmana. To przede wszystkim opowieść o realnej sile wyobraźni, zdolnej kreować i niszczyć światy – temacie, który przed ponad stuleciem próbował zgłębić William Butler Yeats.
Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
Szanowni Państwo, i mamy polski serial, o którym mówi cały kraj. Początek 2018 r. zdominowała – zarówno w mediach społecznościowych, jak i tradycyjnych – gorąca dyskusja o „Koronie królów”, nowej produkcji historycznej TVP. Szerokiej telewizyjnej publiczności przybliżyć miała ona dokonania ostatnich Piastów. Jackowi Kurskiemu zaś przynieść laur zwycięstwa w dziedzinie popularyzacji chwalebnej historii Polski. I […]
Ktoś może powiedzieć, że nasza odrębność jest nic niewarta, i tak zlejemy się wszyscy w jeden wielki tłum Chińczyków. Ale może komuś to odpowiada – taka monokultura na całej ziemi? Mnie nie – mówi Tomasz Bagiński, nagradzany na świecie polski rysownik i filmowiec.
W przypadku „Korony królów” trudno jest znaleźć cel jakkolwiek łączący się z tym, co tworzy politykę historyczną realizowaną przez rząd. Historia Łokietka i Kazimierza Wielkiego to po prostu nowe dekoracje dla kolejnego „Klanu” czy innych „Barw szczęścia”.
„Czekam na polski film, który mógłby zainteresować zarówno polskiego, jak i zagranicznego widza. Nie należy tych dwóch rzeczy przeciwstawiać. Zmieńmy sposób myślenia. Jeśli jest wspaniała historia, to można ją opowiedzieć w taki sposób, by zrozumiano ją pod każdą szerokością geograficzną”.