Powieść Stasiuka to niemal gotowy scenariusz filmowy ze szczegółowymi scenopisami i wspaniałymi rolami zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Nie wiem tylko, czy jest odpowiedni polski reżyser. Z epickim rozmachem, którego Polakom na ogół brak. I żeby nie przerysował, co jest w zwyczaju polskiej kinematografii, gdy w grę wchodzi historia.
„Diuna”, „Wesele” czy „Truflarze”? Autorzy działu „Patrząc” wybierają swoje największe tegoroczne zachwyty i rozczarowania, a także klasykę filmową, do której warto powrócić właśnie teraz.
Film Bettiny Oberli, choć pozornie traktuje o typowych podziałach klasowych społeczności wschodu i zachodu, uzmysławia, że nie zawsze wszystko jest takie, jakim się wydaje.
Psychologiczny portret influencerki staje się pretekstem do rozważań o dynamice współczesnej komunikacji i o tym, na ile cudze oczekiwania mogą określać naszą tożsamość.
Najnowszy film George’a Clooneya to przestroga przed tym, że nawet jeśli istnieje alternatywna dla Ziemi, „planeta B”, możemy nie mieć dość czasu, by ją zagospodarować.
Jeden z tegorocznych oscarowych faworytów to opowieść nie tylko o ekonomicznym wykluczeniu, lecz także o poszukiwaniu radykalnej duchowej odnowy przez otwarcie na doświadczenie wędrówki.
Nagrodzone Złotymi Lwami na Festiwalu w Gdyni dzieło Mariusza Wilczyńskiego to próba poradzenia sobie przy pomocy filmu z bolesną pamięcią – tylko bowiem zanurzenie w niej pozwala na zrobienie kroku w przyszłość.
Czy przy pomocy kamery można prześwietlić mechanizmy władzy? Esejem na temat postaci Giulia Andreottiego otwieramy cykl, w którym będziemy się przyglądać wartym uwagi filmowym reprezentacjom uprawiania polityki.
Nagrodzony za scenariusz na zeszłorocznym festiwalu w Berlinie film braci D’Innocenzo to groteskowa wizja dorastania na włoskich przedmieściach, w której można dopatrzeć się echa społecznej krytyki Pasoliniego.
Kontynuując coroczną tradycję, zapraszamy do subiektywnego podsumowania filmowego sezonu – autorzy i redaktorzy „Patrząc” nominują hity i kity 2020 oraz proponują klasyczne tytuły warte odświeżenia.
Pierwszy fabularny film o najbardziej znanym i cenionym za granicą czeskim dysydencie miał być w zamyśle reżysera rodzajem hołdu dla zmarłego w grudniu przed dziewięcioma laty prezydenta. Zdaniem niektórych odniósł przeciwny skutek.
Najnowszy film Agnieszki Holland to nie tylko portret charyzmatycznego uzdrowiciela. To także zachęta do szerszego spojrzenia na (nieoczywistą) skłonność Czechów do metafizyki, manifestującą się chociażby w czasach epidemii covid-19.
W swoim najnowszym, nagrodzonym w Cannes filmie Elia Suleiman pod pozorem ironicznej komediowej obserwacji pokazuje problem bezpaństwowości Palestyny.
Macedoński kandydat do Oscara staje w szeregu najbardziej potrzebnych obecnie przypowieści o poszukiwaniu sprawiedliwości w świecie utraconej równowagi.
Jak co roku, redaktorzy i autorzy działu „Patrząc” zapraszają do subiektywnego przeglądu swoich ulubionych i znienawidzonych filmów oraz seriali. Tym razem do zestawienia sezonu dołączyły najważniejsze obrazy lat 2010–2019.