Film Chazelle’a to dobitny przykład tego, że fabryka snów, oprócz powolnego przepracowywania amerykańskich traum historycznych, wciąż zajmuje się rozpamiętywaniem własnej przeszłości.
Sprawa Harveya Weinsteina i akcja #MeToo, która rozgorzała w mediach społecznościowych, pokazują istotną zmianę w myśleniu o rozdziale tego, co publiczne, od tego, co prywatne. Zmianę, która jest ciekawa, ale równie groźna – nie mniej niż czasy, które ją poprzedziły.
Kosmopolityczna wyobraźnia Fukuyamy jest bezdomną i martwą wyobraźnią obywatela „stabilnych i ugruntowanych demokracji”, który znalazł się w niezwykłej sytuacji: nie jest zdolny wyobrazić sobie świata lepszego od liberalnej demokracji i kapitalizmu.
Damien Chazelle maluje w swoim filmie obraz zbyt piękny, by mógł być czymś więcej niż obrazem. Wciągając w ten namalowany świat widzów, obnaża w nich pragnienie konwencjonalności, będące w gruncie rzeczy formą eskapizmu.
Andriej Konczałowski to artysta transnarodowy i eklektyczny. Na przestrzeni zaledwie kilku lat zdobył dwa ważne wyróżnienia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, w tym roku Srebrnego Lwa za najlepszą reżyserię filmu „Raj”. Diana Dąbrowska rozmawia z rosyjskim reżyserem o obecności Holokaustu w kinie, Hollywood i współczesnej widowni.
Czy po kilku nieudanych projektach Woody Allen powrócił do formy? Czy spojrzenie przychylnym okiem na przeszłość amerykańskiej kinematografii, która mimo wad roztacza wokół siebie obezwładniający urok, pomogło reżyserowi przełamać kryzys twórczy?
W przypadku najnowszego filmu ze stajni Marvela próżno szukać jednoznacznie złej postaci: każdy bohater czyni dobro. Warto więc zadać pytanie: czy superprodukcja o mutantach może mieć podłoże teologiczne?
Warto spojrzeć na życie prywatne niektórych gwiazd, by dowiedzieć się czegoś o nowych trendach w świecie feministycznym.
Na tle gigantycznych dekoracji filmu do złudzenia przypominającego klasycznego „Ben Hura” dwóch najwytrwalszych sceptyków kamery wygłasza swoje credo. Bracia Coenowie wyznają przewrotnie: warto wierzyć tylko w kino, tylko ono nas zbawi.
Najnowszy film Adama McKaya wszedł do amerykańskich kin w szczególnym momencie: tuż przed rozdaniem Oscarów oraz w trakcie kampanii wyborczej w Stanach Zjednoczonych. Kto sądzi, że to przypadek, myli się.
W centrum najnowszego filmu Davida O. Russella pojawiła się po raz pierwszy kobieta i to taka, która „żadnej pracy się nie boi”, jeśli zacytować polską klasykę. Czy zmiana perspektywy zaowocowała czymś zaskakującym, czy to jedynie próba odgrzania po raz kolejny tej samej historii na ekranie?
Tom Hardy w roli Leo, targanego wątpliwościami radzieckiego śledczego, próbuje przeniknąć mroczne tajemnice stalinowskiej rzeczywistości. Choć kryminalna intryga, w którą się wplątał, poprowadzona jest przez reżysera bardzo zręcznie, to jej totalitarny anturaż okazuje się tylko dekoracją.
Jak znaleźć klucz do opisania ceremonii rozdania nagród najważniejszych w światowym przemyśle filmowym? Moment przyznania Oscarów stał się już dawno wydarzeniem, o którym pamiętamy nie tylko z uwagi na laureatów, lecz także dlatego, że się po prostu odbyło.
Ten film nie mógł być udany, ale nie musiał być fatalny. „Bitwa Pięciu Armii” obciążona jest wieloma błędami warsztatowymi, jednak na jej artystycznej porażce zaważył kardynalny grzech Hollywoodu – nadużywanie konwencji eposu.
Kino amerykańskie zwykliśmy kojarzyć z zalewającą nas ze wszystkich stron i nie zawsze udaną hollywoodzką estetyką. Warto jednak dostrzec w nim zazwyczaj umykające wielu widzom zjawiska, takie jak demaskatorska produkcja Cronenberga czy dokument o ikonie krytyki filmowej. Okazję do takiego spojrzenia dała nam piąta edycja American Film Festival.