Z centrum widać najwięcej
Losy Indii oraz Polski powinny wyrwać Amerykanów z letargu. Pierwsza kadencja Trumpa jest w najlepszym wypadku niedoskonałym przewodnikiem po okropnościach, jakie czekają na nas podczas ewentualnych kolejnych czterech lat. Ponownie wybrani populiści niemal zawsze stają się bardziej radykalni oraz niebezpieczni.
„Koszty zmniejszania zanieczyszczeń są bardzo, bardzo widoczne, a korzyści z nich płynące są znacznie trudniejsze do dostrzeżenia. Jeśli jutro nie dostanę ataku serca, nigdy nie powiem sobie: «Jakie to szczęście, że nie zachorowałam z powodu jakichś przepisów, o których nigdy nie słyszałam, a które uchwalono kilkadziesiąt lat temu»”, mówi autorka książki „Uduszeni”.
Jeśli nie będziemy w stanie w pierwszej kolejności skutecznie zadbać o stan powietrza, wody czy gleby w naszym własnym kraju, to z pewnością nie będziemy w stanie wpłynąć na to, o ile stopni Celsjusza podwyższy się średnia temperatura atmosfery całej planety.
Co tak poruszyło indyjską opinię publiczną, że przez ostatnie miesiące świątynia boga Ayyappy nieustannie gości w indyjskich i regionalnych mediach?
Koh-i-noor, najsłynniejszy brylant świata, znajduje się dziś w Wielkiej Brytanii. W 2016 roku roszczenia do klejnotu zgłosiły Indie. Starają się o niego również Afganistan i Pakistan. Dalrymple i Anand śledzą krwawą historię tego klejnotu, który nie przestaje zachwycać i dzielić ludzi.
Już za niecały rok sikhowie, społeczność stanowiąca ważną część społeczeństwa indyjskiego, świętować będzie wielką rocznicę. Obserwatorzy relacji indyjsko-pakistańskich już dziś zastanawiają się, w jakim stopniu ta wielka rocznica pozwoli – lub też nie – na zmniejszenie napięć pomiędzy dwoma skłóconymi sąsiadami dysponującymi w swych arsenałach bronią jądrową.
Rządzący chyba nie do końca wierzą w konieczność pilnych działań proklimatycznych, a smog jaki jest, każdy widzi, mówi dyrektor zarządzający think tanku Climate Strategies.
„Mobokracja” to w języku polskim raczej neologizm. To próba spolszczenia angielskiego terminu „mobocracy”, który z kolei jest angielską wersją greckiej „ochlokracji”. Termin „mobocracy” w języku angielskim funkcjonuje od dawna i oznacza władzę lub rządy tłumu. W przypadku mobokracji, traktowanej jako zagrożenie dla tradycyjnych form demokracji, bardziej adekwatne będzie jednak sformułowanie mówiące o władzy hałastry, czy wręcz tłuszczy.
„Połowa polskich przedsiębiorstw zgłasza problemy z zatrudnieniem pracowników, co przekłada się na około ponad 150 tysięcy wolnych miejsc pracy i liczba ta szybko rośnie. […] Będziemy się starali stworzyć system bardziej otwarty, umożliwiający dłuższe pobyty z docelową integracją kulturową i społeczną z polskim społeczeństwem”, mówi podsekretarz stanu w Ministerstwie Inwestycji i Rozwoju.
Wprowadzanie prawa antykonwersyjnego w kolejnym stanie Indii rodzi pytanie o rzeczywisty charakter współczesnego państwa indyjskiego – czy nadal jest ono państwem świeckim, czy też radykalne nurty hinduistyczne próbują przebudować architekturę społeczno-religijną Indii i stworzyć z kraju hinduistyczną republikę wyznaniową?
Zachowanie własnej tożsamości w warunkach pełnej wolności zagwarantowały uchodźcom tybetańskim władze indyjskie. Nic zatem zaskakującego, iż nadchodzący rok – poczynając od 31 marca 2018 roku – będzie Rokiem Tybetańskiej Wdzięczności Indiom.
Władze w Pekinie cały czas obawiają się rozwoju sytuacji w Tybecie, gdzie znaczna część Tybetańczyków nie akceptuje chińskiej dominacji. Dlatego tak zawzięcie zwalczają wszelkie przejawy publicznej działalności Dalajlamy.
Z perspektywy Zachodu filozofia indyjska jest podobna do labiryntu o ścianach wyłożonych lustrami. Nic tam nie przypomina znanych nam pojęć, a to, co wydaje się znajome, okazuje się jeszcze bardziej obce niż na początku. To wciąż nieodkryty kontynent.
Chińczycy konsekwentnie dążą do wzmocnienia swoich wpływów na Oceanie Indyjskim i Morzu Południowochińskim. Budzą tym zaniepokojenie Indii.
The Duke Spirit jest zespołem niedocenionym. Indierockowa rewolucja z początków nowego tysiąclecia jego karierze bardziej zaszkodziła niż nadała rozpędu. Liela Moss i koledzy na pierwszej od pięciu lat płycie przypominają jednak o swojej klasie.