Tak jest co roku – wypełnione po brzegi teatralne sale, potem długo w noc rozmowy w klubie festiwalowym, przez który przewijają się prawie wszyscy. Krakowska Boska Komedia przez jedenaście lat zdobyła wśród polskich festiwali teatralnych pozycję jedyną w swoim rodzaju.
„Cząstki kobiety” oglądam w najwyższym napięciu i wzruszeniu. Ze łzami w oczach. Może dlatego, że to jest rzecz o tym, że nawet sprawy niewytłumaczalne i nie do pogodzenia nie mogą nas złamać, że mamy w sobie gen wolności i świat go z nas nie wyruguje.
Najłatwiej byłoby napisać, że nowe, długo oczekiwane przedstawienie Pawła Miśkiewicza się nie udało i w sumie – poza ułamkami ról oraz kilkoma pięknie zakomponowanymi scenami – z „Burzy” nic nie zostało.
Po seansie w Och-Teatrze wiem już, dlaczego Iwan Wyrypajew najbardziej ceni właśnie ten swój dramat. Ano dlatego, że „Osy” są o daremności naszej na ziemi szamotaniny, pustce słów i afektów, szukaniu Boga i sensu poczynań człowieka.
Nekrošiusa zestawiam z garstką największych. Każdy z nich mówi lub mówił całkiem innym teatralnym językiem, ale też każdy budował na scenie światy odrębne, absolutnie domknięte, z których nie dało się usunąć nawet jednego elementu.
Marianne Faithfull wydała właśnie nowy, nie wiem już który w karierze album – „Negative Capability”, którego od kilku dni słucham na okrągło i wcale nie mam dość. Żaden ze mnie krytyk muzyczny, ale cóż, powiem: jak dla mnie jest to płyta roku i jedna z najlepszych w całym dorobku artystki.
Całkiem przyjemne lato mieliśmy w tym roku w ostatnim tygodniu października w Radomiu. Śmiejemy się z koleżanką, że jak rok parzysty, jak październik, to czas do Radomia. I jest nam z tym zupełnie nieźle. Pisał Gombrowicz co prawda, że Radom nie jest poematem nawet o poranku. Nigdy nie był i wciąż nie jest – nie da się ukryć. Ale ma Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski, który mnie do Radomia co dwa lata nieodmiennie przyciąga.
Fascynujące, że Paweł Pawlikowski swoje najważniejsze dzieła stworzył po rzeczywistym, a przede wszystkim duchowym powrocie do ojczyzny, jakby tu – mimo wszystkich przeciwności – inaczej oddychał, realizował się do końca, mówił do spodu od siebie.
„Wałęsa w Kolonos” niejako mimochodem uświadomił mi w ostatni piątek coś, co przeczuwałem, nawet wiedziałem od dawna. Polski teatr, zwłaszcza ten spod znaku szczególnego postdramatycznego progresu, zatracił kontakt z publicznością, zerwał z nią budowane przez lata przymierze.
Jeśli nie zgadzam się z werdyktem jury tegorocznego festiwalu w Gdyni – a nie zgadzam się w wielu punktach – jednym z najbardziej znaczących błędów gremium pod przewodnictwem Waldemara Krzystka wydaje mi się niewystarczające docenienie nowego filmu Marka Koterskiego.
Nie pierwszy raz piszę w „Kulturze Liberalnej” o Kieślowskim. Przyłapałem się na tym, siadając do zaczętego właśnie tekstu. Tak bywa, że najważniejsi w życiu artyści pozostają zakodowani gdzieś głęboko w pamięci. Uśpieni w świadomości, powracają przywoływani przez innych. Wystarczy czasem impuls, by sięgnąć znów do ulubionego filmu.
To jest przypadłość, od lat świadomie nieleczona. Cierpię na chroniczne zainteresowanie polskim kinem. Nie omijam (prawie) niczego, choć przecież mógłbym – jako człowiek na stałe zajmujący się teatrem, a nie filmem. Nie potrafię – dlatego Gdynia we wrześniu stała się dla mnie wyborem oczywistym.
O klęsce „Hiszpanki” Łukasza Barczyka oraz cichym triumfie Andrzeja Chyry w „Carte Blanche” Jacka Lusińskiego pisze Jacek Wakar.
„Zestawił Konwickiego z Bułhakowem. Obaj pokazali, jak wyobraźnią i śmiechem walczyć ze smokiem komuny i jak w tej walce odnosić niejakie sukcesy”. Tadeusza Konwickiego żegna Jacek Wakar.
O niepotrzebnych wywiadach i sesjach zdjęciowych polskich polityków, w związku z ostatnimi prasowymi wpadkami premier Ewy Kopacz i komisarz Elżbiety Bieńkowskiej, pisze Jacek Wakar.