Film McDonagha, zdobywca nagrody BAFTA, jest polityczną alegorią przedstawiającą mechanizmy zarządzania przemocą. Nawiązując do konwencji Południowego gotyku, ukazuje wzajemne powiązania bliskości, troski i przemocy.
„The Florida Project” to świetnie zagrany, słodko-gorzki dramat o dorastaniu u bram Disneyworld. Przypowieść o wyrzutkach z amerykańskiej krainy czarów.
Kiedy ogląda się „XIII poprawkę”, zwłaszcza w epoce Donalda Trumpa, trudno oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z czymś znacznie więcej niż zwykłym dokumentem. To studium prześladowań doświadczanych przez czarnoskórych Amerykanów i traktat moralny, który ma poruszyć widza i wpłynąć na to jak postrzega rzeczywistość.
Najnowszy film Christophera Nolana zdobył już sławę arcydzieła chwalonego za realizacyjny rozmach, spektakularne zdjęcia czy zaangażowanie młodej widowni w odległą historyczną narrację. Czy sprawność reżysera nie okazała się jednak sama w sobie pułapką?
Jacqueline Kennedy została zapamiętana jako doskonała pani Białego Domu – elegancka, światowa, serdeczna, umiejąca zadbać o oprawę państwowych uroczystości i o wizerunek męża-prezydenta. Chilijczyk Pablo Larraín dostrzega w niej coś jeszcze: głęboką polityczną świadomość, która w pierwszym tygodniu po zamachu dała początek mitowi JFK.
Damien Chazelle maluje w swoim filmie obraz zbyt piękny, by mógł być czymś więcej niż obrazem. Wciągając w ten namalowany świat widzów, obnaża w nich pragnienie konwencjonalności, będące w gruncie rzeczy formą eskapizmu.
Czy film o ocaleniu samolotu wyraża posttraumatyczną tożsamość po 11 września? Ostatnie dzieło Clinta Eastwooda zdaje się przywracać miastu pozytywną legendę oraz wiarę w człowieka, który jest w stanie zapanować nad technologią sprawniej niż komputerowe symulacje.
„Siedmiu wspaniałych” to remake filmu będącego remakiem innego filmu. Fuqua dostarcza więc silnego bodźca do namysłu nad istotą kultury remiksu. Jednocześnie serwuje widzom po prostu miłą dla oka strzelaninę.
Film Dona Cheadle’a, reżysera debiutanta i wykonawcy głównej roli, przynajmniej w połowie przeczy idei klasycznego filmu biograficznego. Surrealistyczny Miles Davis zawłaszcza ekran swoim gigantycznym ego, a narkotyczne sceny wypełniają fabułę, dopóki nie pojawia się umoralniająca puenta.
Film Davida Ayera o oddziale złożonym z niebezpiecznych socjopatów ze świata komiksów DC jest lepszy niż „Batman v Superman”. Tym gorzej dla niego. To ostatnie było przynajmniej dość złe, by zasłużyć na serię szyderczych dowcipów. „Legion samobójców” jest tak nudny, że zapomina się o nim po chwili.
„Zakładnik z Wall Street” jest dzieckiem kina lat 70. – tej wyjątkowej w dziejach Ameryki dekady, kiedy producenci filmowi mogli zarabiać na realizacji filmów ambitnych i zaangażowanych politycznie. To jednak wizja o wiele bardziej optymistyczna. A być może po prostu naiwniejsza?
„Zjawa” Alejandro Gonzáleza Iñárritu to nie tylko opowieść o niesłychanej sile przetrwania kierowanej pragnieniem zemsty. To przede wszystkim obraz, w którym ścierają się uprzedzenia o charakterze rasowym i etnicznym, fundamentalne konflikty współczesnej Ameryki.
Najnowszy film Adama McKaya wszedł do amerykańskich kin w szczególnym momencie: tuż przed rozdaniem Oscarów oraz w trakcie kampanii wyborczej w Stanach Zjednoczonych. Kto sądzi, że to przypadek, myli się.
W centrum najnowszego filmu Davida O. Russella pojawiła się po raz pierwszy kobieta i to taka, która „żadnej pracy się nie boi”, jeśli zacytować polską klasykę. Czy zmiana perspektywy zaowocowała czymś zaskakującym, czy to jedynie próba odgrzania po raz kolejny tej samej historii na ekranie?
Dla fanów horroru jego nazwisko jest synonimem kina kultowego. To on stworzył Freddy’ego Kruegera, mordercę w pasiastym swetrze wyposażonego w szpony, postać, która wryła się w pamięć także i polskich kinomanów. Zmarłego niedawno Wesa Cravena wspomina Łukasz Orbitowski.