W epoce chaosu nawet Macron może być uważany za bastion liberalizmu, a Orbán za twierdzę nieliberalnej Europy. Ale kiedy przyjrzymy się bliżej, zobaczymy, że żaden z nich nie reprezentuje całościowej wizji Europy, tylko wycinek postrzegany przez narodowy pryzmat.
„Być może Unia przekształci się w wielopoziomową instytucję, którą powinna być, a nie stosować jeden model integracji dla wszystkich, bo właśnie takie podejście jest źródłem tak wielu problemów. Powinna powstać Unia dwóch lub większej liczby prędkości. Mam nadzieję, że taki będzie skutek brexitu”, twierdzi brytyjski dziennikarz.
Co mogą dziś zrobić liberałowie? Przede wszystkim, dokonać bilansu własnych wysiłków. Nie chodzi tu o samokrytykę: samokrytycznych stwierdzeń padło już tak wiele, że teraz przyszedł czas na to, aby podsumować, co przynosiło w ostatnich latach dobry skutek, a co – wręcz odwrotnie.
Nie bez kozery jest tak, że dziennikarze są dużo bardziej wzmożeni niż politycy. Jak w studiu gasną światła, to politycy ze sobą rozmawiają – natomiast dziennikarze po zakończeniu programu nadal się obrażają i nie podają sobie rąk. Uskrajnienie opinii nakłada się na to, że boją się o swoje miejsca pracy – wojna zaś jest źródłem dochodów.
„Największym problemem jest popularność narracji opartych na nieprawdziwych informacjach. To działa bardzo efektywnie, bo jest powtarzane tysiące razy, co, zgodnie z myślą Josepha Goebbelsa, decyduje o tym, co jest prawdą, a co nie. Tylko że nie ma jednego totalitarnego państwa i jednego Goebbelsa, ale tysiące Goebbelsów – różnych frakcji, tendencji i poglądów”, mówi profesor z Uniwersytetu Oksfordzkiego.
„Nacjonalizm towarzyszy państwom od czasów rewolucji francuskiej, to wytwór oświecenia, który zakorzenił się w światowej polityce głębiej niż inne idee wywodzące się z tej samej epoki, łącznie z liberalizmem. Nie jest żadną aberracją. Zostanie z nami na dłużej”, twierdzi zastępca redaktora naczelnego „The Economist”.
„Liberałom nie powinno sprawiać trudności zajęcie twardego stanowiska przeciwko nielegalnej imigracji. Podobnie w wielu kwestiach społecznych – powinni zdać sobie sprawę, że społeczeństwa zmieniają się powoli i ludzie potrzebują czasu, by dostosować się do tych zmian”, mówi dziennikarz CNN i felietonista „The Washington Post”.
Liberałowie są oderwani od rzeczywistości. Dużo bardziej niż powinni i dużo bardziej niż prawica. Ta ostatnia wie, co myśli lewica, ale lewica nie ma wielkiego pojęcia o tym, co w głowie ma prawica.
Każdy, kto szuka jednego klucza do serca wyborców Trumpa czy PiS-u jest skazany na porażkę. Wyborcy partii populistycznych jako grupa nie są ani pazerni na socjal, ani autorytarni, ani bardziej zdyscyplinowani niż wyborcy innych ugrupowań.
To racjonalne posunięcie. Obecnie konserwatyści mają w sondażach 20 proc. przewagi nad Partią Pracy. Premier chce wykorzystać słabość przeciwnika i wzmocnić swoją pozycję.
Turgieniew to ktoś pomiędzy. Pomiędzy słowianofilami a zapadnikami, konserwatystami a rewolucjonistami, lewicą a prawicą, młodymi a starymi. I właśnie owo „pomiędzy” sprawia, że wszędzie jest persona non grata.
W książce „Spokojnie, to tylko rewolucja” Marek Beylin podsumowuje 25 lat polskiej wolności oraz wskazuje źródła politycznych podziałów i nieufności wobec demokracji. Z autorem o przyszłości lewicy i liberalizmu, szansach na federalną Europę, rządach PO i poparciu dla Janusza Korwin-Mikkego rozmawia redaktor naczelny „Kultury Liberalnej”.
SERDECZNIE ZAPRASZAMY na kolejną debatę z cyklu „Spory o polskie autorytety” „LIBERAŁOWIE, ŻYDZI, BURŻUJE…” Antoni Słonimski, „Wiadomości Literackie” oraz ich krytycy Czym były „Wiadomości Literackie”? Jakie poglądy reprezentowały? Jaką rolę pełniły w publicznej, często brutalnej debacie międzywojennej Polski? O stopniu radykalizacji tej ostatniej nie trzeba zresztą przypominać. Nawet Broniewski, wieloletni sekretarz redakcji, zwykł pogardzać redaktorem […]
Jan Tokarski O metapolitycznym centrum Życie polityczne ma zawsze dwie strony, dwie twarze: bieżących spraw i tego, co nazywane bywa metapolityką. Pierwsza to codzienność spraw publicznych: spory między partiami, dyskusje posłów, podejmowane uchwały, słowem – cały ten polityczny teatr, który oglądać możemy w telewizji. Druga to sfera narracji, szerszych, niemieszczących się w pojedynczych wydarzeniach procesów, […]
Jeśli miałem jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy polski liberalizm rzeczywiście nie nadąża za współczesnością, to lektura tekstu Witolda Gadomskiego „Za darmo w sieci umarło” („Magazyn Świąteczny” z 28-29 stycznia br.) pozbawiła mnie wszelkich złudzeń. Okazuje się, że niektórzy polscy liberałowie posługują się schematami myślowymi nawet nie z czasów PRL-u, ale wręcz rodem z XIX wieku.