Obieg cyfrowy znosi dziś podział literatury na arcydzieła i piśmiennictwo popularne. Biblioteka – świątynia i bazar odpustowy – stają się jednym. Inteligent pytający o „Trędowatą” wzbudzał niesmak w księgarzu, ale klient Amazona zostanie obsłużony tak samo – bez względu na to, czy kupuje Dostojewskiego, czy najnowszą powieść Danielle Steel.
Książka Leszczyńskiego trafia dziś na wyjątkowo podatny grunt. Nigdy się nie lubiliśmy, ale dzisiaj nie lubimy się szczególnie. Od czasu, gdy „dobra zmiana” stała się dominującą narracją w krajowym życiu społeczno-politycznym, medialny dyskurs pogardy oficjalnie wkroczył na kolejny etap: politycznego przemysłu nienawiści.
„Humanizm” to fikcja wymyślona kiedyś przez ludzi po to, żeby było im trochę łatwiej wytrzymać ze sobą nawzajem. Beckett uwielbiał wyśmiewać jego groteskową umowność. Jedną z najrzadziej dostrzeganych cech tworzonej przez niego literatury jest komizm.
O Wyspiańskim zwykło się mówić jako o „czwartym wieszczu”. Monika Śliwińska unika jednak romantycznego patosu i daje nam zaskakująco intymną opowieść o utalentowanym człowieku, który zaraził się chorobą weneryczną od dziewczyny z drukarni.
Gdy jestem pytana, co czytać z polskiej prozy współczesnej, od lat odpowiadam: „książki Jacka Bieruta”, choć wieść gminna niesie, że ponoć „nie ma takiego pisarza jak Bierut”. Jest, ma się dobrze i na dodatek znów napisał doskonałą powieść.
Witkowski ofiarowuje starym kobietom szczególny prezent – bohatera, który da im coś więcej niż tylko możliwość podglądania (w książkach i filmach) młodych, pięknych, bogatych. Zaoferuje im późną miłość i namiętność – wyrywając przy tym z objęć Ojca Dyrektora.
Jeśli Akademia Sztokholmska chce wykuwać w spiżu kanon literatury światowej, Ishiguro jakoś nie do końca pasuje do noblowskiego zestawu. Może przyszedł jednak czas, kiedy Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury nie powinniśmy się już tak bardzo emocjonować?
Serdecznie zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Dwudziestolecie. Skazani na nowoczesność”. Tym razem dyskutujemy z Andrzejem Franaszkiem o Czesławie Miłoszu.
„Ludzie na drzewach” to powieść napisana pod klasyczną antropologię – ale już po jej samokrytyce metodologicznej i etycznej, po której stało się jasne, że za białymi ludźmi przemoc idzie nawet wtedy, kiedy pojawiają się w celach czysto poznawczych.
Koniec wakacji i zbliżający się początek roku szkolnego zdominowała dyskusja na temat nowego kanonu lektur – w swoim anachronizmie i denerwująca, i wzruszająca
Wspomnienia Lichaczowa obejmują trzy momenty rosyjskiej historii: rewolucję, życie w sołowieckim łagrze i oblężenie Leningradu. Ich głównym tematem nie jest jednak okrucieństwo komunizmu, lecz ludzkie losy – ślady rosyjskiej inteligencji.
„Koala” to druga książka w nowej prozatorskiej serii Wydawnictwa Ossolineum i zarazem ostre oskarżenie nastawionego na produktywność i konsumpcję świata.
Czy egoizm może być zaletą? Czy działanie we własnym interesie zawsze przekłada się na dobro ogółu? Ayn Rand, autorka manifestu „Cnota egoizmu”, na wszystkie te pytania odpowiadała – tak. Problem w tym, że społeczeństwo egoistów niewiele by się różniło od społeczeństwa psychopatów.
Kilka tygodni temu Bob Dylan wysłał w końcu do Sztokholmu tekst swojego niewygłoszonego wykładu noblowskiego. Gestem tym artysta znów zagrał akademikom na nosie. Jego mowa to tekst klasyczny, który brzmi bardziej tradycyjnie niż wystąpienie niejednego dotychczasowego noblisty.
W ostatnich powieściach Jerzy Sosnowski próbuje rozszyfrować mechanikę nostalgii, ale jednocześnie pokazuje utopijność takich zamiarów. Nie potrafimy zgłębić meandrycznych prawideł pamięci, a nasza doczesność rozpada się na miliony drobin. Jesteśmy samotni, osobni, nieporadni.