Jak bardzo nasze wyobrażenia o wojnie i okupacji są wynikiem formatowania z czasów szkolnych? Jak mocny pozostaje model pamięci wykuty w PRL? Na te pytania pomaga znaleźć odpowiedź książka łódzkiego historyka Andrzeja Czyżewskiego.
Nagrodzone Złotymi Lwami na Festiwalu w Gdyni dzieło Mariusza Wilczyńskiego to próba poradzenia sobie przy pomocy filmu z bolesną pamięcią – tylko bowiem zanurzenie w niej pozwala na zrobienie kroku w przyszłość.
Na jubileuszowej edycji festiwalu krytyków sztuki filmowej zaprezentowano kilka najgłośniejszych i pobudzających do debaty tytułów tego roku – jak chociażby „Portret kobiety w ogniu” Céline Sciammy oraz „Najlepsze lata” Jonaha Hilla.
Kiedy dowiedziałem się, że Mariusz Grzegorzek robi ze studentami wydziału aktorskiego łódzkiej Filmówki spektakl pod takim właśnie tytułem, właściwie wcale się nie zdziwiłem. Powiedziałem co prawda rektorowi, że to szaleństwo, ale od razu pomyślałem sobie, że może i jest w nim metoda.
Zwycięstwo w wyborach samorządowych ogłosili wszyscy. PiS zdobyło sejmiki, opozycja wielkie miasta, PSL i SLD utrzymały się na pozycji znaczących graczy. Bardziej jednak niż potencjał wszystkich tych opcji, uwidocznione zostały ich ograniczenia.
Marta Madejska z pytań o przeszłość tka historię łódzkich włókniarek, ich emancypacji i zapomnienia, oferując czytelnikowi znacznie więcej niż tylko kolejny reportaż z „polskiego Manchesteru”.
Mało było w ostatnich czasach równie chybionych pomysłów, jak odebranie Warszawie statusu głównego portu lotniczego w Polsce. Mimo że wokół stolicy funkcjonuje jeszcze kilka zapasowych lotnisk, rząd uparcie postuluje budowę nowego.
Łódzki festiwal z roku na rok staje się coraz ważniejszym miejscem spotkań nie tylko krytyków, ale i całej branży filmowej. W tym roku najwięcej dyskusji wzbudziło pytanie, kto może sprzedać film, komu i z jakim zyskiem.
Autor „Rebelii i reakcji” uprawia naukę interwencyjną, a może nawet insurekcyjną, i dokonując błyskotliwej analizy rewolucji 1905 r., śmiało wkracza w sferę bieżącej polityczności. Można jednak wątpić w faktyczną moc oddziaływania jego pracy.
Niewiele jest zespołów, które porywają się na takie szaleństwo, jak granie blisko trzygodzinnych koncertów. Występ The Cure w łódzkiej Atlas Arenie udowodnił, że w tym szaleństwie jest metoda.
Siódma edycja „Kamery Akcji” jest dowodem na to, że tworzenie formuły idealnej imprezy filmowej trwa latami. Z małego wydarzenia, jakim był kilka lat temu, łódzki festiwal przeobraża się obecnie w znaczące i prestiżowe miejsce spotkań polskich krytyków i przedstawicieli branży.
Jeżeli ktoś szuka jakiegoś literackiego pomostu pomiędzy wyrachowaniem „uznanych” a zapalczywością „młodych”, niech pyta o Radosława Jurczaka. O jego debiutanckim tomiku, który „szturmem powinien wziąć tegoroczne debiuty”, pisze Krzysztof Sztafa.
Wyludnianie się polskich miast jest już od lat faktem i jak dotychczas nikt jeszcze nie wymyślił, jak tej tendencji przeciwdziałać. Wszystko zaś wskazuje na to, że problem ten nie tyle będzie zamiatany pod dywan, co wręcz przedstawiany jako efekt… rozwoju gospodarczego.
Czego młodych krytyków może nauczyć Kamera Akcja? Przede wszystkim tego, że film nie jest samotną wyspą oderwaną od szeregu uwarunkowań historycznych, społecznych i ekonomicznych, które mają o wiele większe znaczenie dla jego powstania, niż często sobie wyobrażamy.
Jacek Dobrowolski Ich ulica, nasza ulica. O „Mojej ulicy” Marcina Latałły Historia opowiedziana w dokumencie Marcina Latałły „Moja ulica” jest tak prosta i banalna, że emblematyczna. Można ją rozumieć jako pars pro toto najnowszej historii Polski, jej mały, marginalny wycinek, który może w skrócie ukazać obraz całości. Mowa o wielopokoleniowej rodzinie robotniczej – jej doświadczeniu […]