Migrujący pracownicy stali się dosłownie nikomu nie potrzebni. Zgrupowani w swoistych obozach mieli czekać na rozwój wypadków. Bez zarobków, bez możliwości powrotu do macierzystego kraju.
W 2017 roku Polska stała się globalnym liderem w liczbie udzielanych krótkoterminowych pozwoleń na pracę. Tymczasem polska polityka imigracyjna nie istnieje, a rząd regularnie sięga do ksenofobicznej retoryki. To połączenie wybuchowe.
Jeśli chcemy powstrzymać antyimigrancką radykalizację, to musimy wykazać empatię nie tylko wobec uchodźców, ale też wobec tych, którzy z różnych powodów się z nami nie zgadzają. Zaproszenie do partnerskiej rozmowy to pierwszy krok, który muszą wykonać środowiska proimigracyjne.
Społeczeństwo jest niechętne obcym, przybyszom bardzo ciężko się z nim zintegrować, a jednocześnie są mu coraz bardziej potrzebni. Polska powtarza tym samym najgorsze błędy państw zachodnich, które tak bardzo lubi wytykać i hiperbolizować.
Wygląda na to, że politycy albo nie rozróżniają podstawowych pojęć i nie mają pojęcia na temat migracji, albo udają, że nie mają pojęcia po to, by hasłami podsycać emocje buzujące wśród wyborców.
Jak na razie imigranci potrzebni są polskiemu rządowi wyłącznie jako figura retoryczna, budująca poczucie czyhającego zagrożenia. Oby z tego swojego cynizmu rząd nie otrząsnął się zbyt późno, bo to, że otrząsnąć się musi, jest pewne.
Liberalizm wymaga dzisiaj operacji odzyskania wiary we własne siły; zmierzenia się ze swoim dziedzictwem i tytułem, który coraz częściej (zwłaszcza w parze z przedrostkiem „neo-”) jest stosowany jako polityczna obelga. Przyszłoroczne wybory do Parlamentu Europejskiego stanowią ku temu okazję.
Po czerwcowym szczycie Unii Europejskiej, na którym postanowiono między innymi, że przyjmowanie uchodźców będzie odbywało się na zasadzie dobrowolności, rząd ogłosił sukces polskiej dyplomacji. Ale kilka dni później, podczas wystąpienia w Parlamencie Europejskim, Mateusz Morawiecki zamiast o swoją wizję przyszłości UE był pytany przede wszystkim o niezależność polskiego sądownictwa. Czy Polska odgrywa dziś ważną i konstruktywną rolę w debacie o przyszłości UE?
Nie możemy zakładać, że cudzoziemcy, którzy pracują w Polsce, będą funkcjonować w jakiejś równoległej rzeczywistości – oni będą częścią naszej codzienności. Żeby nam się wszystkim lepiej żyło, powinniśmy myśleć o tych kwestiach z wyprzedzeniem.
„Ukraina nie prowadzi antypolskiej polityki. Prowadzi politykę ukrainotwórczą i antysowiecką, antyrosyjską. Nie było do tej pory żadnej intencjonalnej antypolskiej narracji, ale jeszcze trochę tego konfliktu z Polską i ona się pojawi”, mówi Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, dyrektor programu zagranicznego „Otwarta Europa” Fundacji im. Stefana Batorego, była ambasador Polski w Rosji.
Prawicowi publicyści, którzy tak prężą się i wiją, tłumacząc, że marsz niepodległości to wyraz patriotycznego przywiązania do katolickiej tradycji naszego kraju, wolą chować głowy w piasek lub udawać, że nic się nie stało?
Pomimo kilku znaczących wad książka „Migranci, migracje” jest dobrym wstępem do dyskusji o uchodźcach. Tym bardziej że autorzy esejów w sposób dyskretny oferują czytelnikowi propozycje systemowych rozwiązań kryzysu migracyjnego.
„Donald Trump postrzega stosunki międzynarodowe w kategoriach transakcji handlowych, nie w kategoriach sojuszy, a zwłaszcza sojuszy opartych na wartościach. To będzie miało ogromny wpływ na Europę”, mówi słynny bułgarski politolog.
Na początku listopada, przy okazji obchodów Dnia Niepodległości, ponownie przetoczyła się w sferze publicznej dyskusja o polskości i patriotyzmie. Niestety kształt debacie nadają przede wszystkim środowiska skrajnej prawicy.
W jaki sposób migracja wpływa na tożsamość seksualną? Dlaczego migrantkom przypisuje się rolę świadczących usługi seksualne, a migrantów postrzega jako seksualnych drapieżników? Odpowiedzi na te pytania szukaliśmy z seksuolożką Alicją Długołęcką oraz medioznawcą Jackiem Wasilewskim.