Nie godzę się na zawłaszczanie historii Polski i jej fałszowanie, na twierdzenie, że „prawdziwym Polakiem” jest ten, kto karnie maszeruje i nienawidzi innych, na przekonanie, że polskość manifestuje się w rasizmie i ksenofobii.
Marsz Niepodległości przebiegł w tym roku bez poważniejszych incydentów. Dzięki temu możemy już spokojnie skupić się na tym, czym w istocie jest to zjawisko.
Narodowcy wciąż są ogromną polityczną siłą i nie mają się przeciw komu zbuntować. Wroga muszą więc sobie wyobrazić. I właśnie to wyobrażenie jest groźne.
Tegoroczny Marsz Niepodległości jeszcze dobitniej pokazał, że Ruch Narodowy ma ambicje przejścia z ulic do wielkiej polityki. Sęk w tym, że „armia patriotów” to nie wyłącznie, jak chcieli nacjonalistyczni mówcy na scenie, „armia ludzi zdyscyplinowanych i kierujących się rozumem”. Ruch Narodowy igra z żywiołem, nad którym panuje jedynie połowicznie.
Szanowni Państwo, co w Polsce XXI wieku oznacza wolność? Przez dwa stulecia mówiono: „za wolność waszą i naszą”. A dziś? O czyją wolność chodzi – pojedynczych ludzi, rynków, firm, narodów? Czy ma być ona wartością absolutną, czy też niekiedy należy podporządkować ją innym celom? I, przede wszystkim, jak powinniśmy ją rozumieć? W wydanym niedawno, opasłym […]
To było zbyt piękne by mogło trwać. Gdy kilka tygodni temu czarny metalowy szkielet, który jeszcze na szczycie przypominał niegdysiejszą tęczę, schował się za rusztowaniem, by przeistoczyć się w ognioodporną tęczę, zastanawiałem się, ile czasu minie, zanim ktoś ją znów zniszczy. Pierwsze próby podjęto zanim się remont ukończył. Nie minęły dwa dni, a cały trud spłonął z rąk porwanego destrukcyjnym szałem tłumu.
Dla przeciętnego historyka z ograniczoną wiedzą o teoriach społeczno-naukowych, Zygmunt Bauman jest jak dla zdrowego człowieka jedzenie brokułów czy wykonywanie pompek. Wiadomo, że są korzystne dla organizmu, ale jakoś nie bardzo chce się po to sięgać. Ściślej mówiąc, umieściłbym Baumana pomiędzy Jamesem Scottem (niezbędny – ale nie ma sensu rozmawiać o nim z doktorantem, który nie czytał odpowiednich pozycji), a Sławojem Žižkiem (zabawne dygresje, choć całkiem niepotrzebne).
Spodziewałem się tego, ale i tak pozostaję w zdziwieniu. W ostatnim felietonie klarowałem, że „Polski już nie ma”, że „jesteśmy wykorzeniani” i że generalnie jest z nami źle, nikt jednak nie raczył ze mną polemizować, nikt nie protestował, nie krzyczał, od czci i wiary nie odsądzał.
Uniwersytet to miejsce szczególne. Jego misją jest nie tylko techniczne kształcenie, ale i wychowanie, przekazanie studentom nie tylko wiedzy, jak coś zrobić, ale też wpojenie pewnego standardu, etosu i wartości tego, jak być we wspólnocie – uniwersytet podtrzymuje i tworzy określone standardy obywatelskie, takie jak standard argumentacji czy dyskusji publicznej.
Uniwersytety to ta przestrzeń publiczna, która jest zaworem bezpieczeństwa dla wszystkich –niezależna od władzy sakralnej i imperialnej, tym bardziej niezależna od władzy pospolitości i wandalizmu. Ta przestrzeń nie jest wyłącznie nasza tu i teraz. Parafrazując hasło reklamowe pewnej znanej firmy produkującej zegarki, można powiedzieć, że uniwersytet nie jest naszą własnością, my tylko mamy zaszczyt przechowywać go dla następnych pokoleń.
Magdalena M. Baran Polityczny gulasz W węgierskiej polityce, niczym w dobrym gulaszu, robi się coraz pikantniej. Popularność partii rządzącej, cieszącej się tak wielką przewagą parlamentarną, z dnia na dzień spada. Powodów aż nazbyt wiele, począwszy od niepopularnych reform, przez fatalnie odbierane Orbánowe jednowładztwo, aż po coraz niższy rating wskazujący dziś na istotne ryzyko, jakie wedle […]