Liberalizm wymaga dzisiaj operacji odzyskania wiary we własne siły; zmierzenia się ze swoim dziedzictwem i tytułem, który coraz częściej (zwłaszcza w parze z przedrostkiem „neo-”) jest stosowany jako polityczna obelga. Przyszłoroczne wybory do Parlamentu Europejskiego stanowią ku temu okazję.
„Cały ten system to jest system nieustającego napięcia, nowego niewolnictwa. Niemal każdy z nas ma jakiś kredyt bankowy, a niektórzy tragiczne, lichwiarskie pożyczki. Społeczeństwo z takim batem przestaje być społeczeństwem zrelaksowanym, otwartym na liberalne wartości”, mówi słynny kompozytor.
To nie w sferze takiej czy innej strategii gospodarczej, ale raczej w zdolności do generowania nowych idei spoczywa klucz do sukcesu Zachodu w nowym globalnym wyścigu.
„Demokracja nie polega jedynie na wyborach, ona nie może być plebiscytarna. Ja, jako liberał, wierzę w podział władzy i porządek konstytucyjny. Tyle tylko, że liberałowie przegięli. Bo choć demokracja nie składa się tylko z wyborów, to nie może też działać bez nich”, mówi wykładowca Uniwersytetu Oksfordzkiego.
Ustrojowym celem Prawa i Sprawiedliwości jest schmittowski decyzjonizm – rządy, które rozstrzygają o problemach społecznych według woli, co ma zwiększać skuteczność i ustanowić realną obecność państwa w rozwiązywaniu tych problemów. Wymaga to od nas lepszej kontrargumentacji niż tylko stwierdzenie, że zasada rządów prawa miała określone znaczenie, więc powinna mieć je nadal – pisze Paweł Marcisz w kolejnym odcinku swojego felietonu prawnego.
„Kapitalizm zmierza w kierunku tworzenia coraz większej liczby, coraz gorzej płatnych, niewymagających wysokich kwalifikacji prac. Mamy do czynienia z wyborem: chcesz zwiększyć ilość niskopłatnej pracy, czy zmniejszyć ilość pracy ogółem? Ja wolę tę drugą opcję”, mówi brytyjski dziennikarz ekonomiczny.
Fukuyama w latach 90. XX w. odnosił wrażenie, że jego rozważania lepiej są rozumiane w krajach postkomunistycznych niż na Zachodzie. To przeszłość. Jesteśmy bliżej realnego Zachodu niż kiedykolwiek po 1989 r. Wcześniej mieliśmy niemal tylko euroentuzjastów. Teraz importujemy eurosceptycyzm oraz rozmaite wersje opowieści o „Europie ojczyzn”.
Polki możemy dziś podzielić na te, które pamiętają czasy, kiedy przerywanie ciąży było legalne, i te, które całe swoje świadome życie przeżyły już w „wolnej” i pro-life-owej Polsce. Nasze matki i my, dorosłe ich córki. Są to dwa radykalnie odmienne doświadczenia, które fundamentalnie rzutują na stosunek do praw reprodukcyjnych przeciętnej Polki.
Nie chodzi teraz o to, by robić produkt – partię lewicową – dla klientki – ludu – którą ta może kupi, a my potem zrobimy koalicję z liberałami i będziemy rządzić. To jest kwestia tworzenia określonych artykulacji w dyskursie publicznym – bez pochylania się – takich, które mają szansę być zrozumiałe.
Zbliżająca się druga tura wyborów prezydenckich to nie koniec wielkiej francuskiej kampanii politycznej 2017 r. Dlaczego? Bo to wybory w czterech, a nie w dwóch turach.
Kto grozi Polsce? Nie, nie nacjonalistyczna przemoc, nie ONR, nie grożą jej nawet międzynarodowe korporacje, prawdziwa groza to… liberalne elity. Tak, liberalne elity. Tak przynajmniej wynika z wypowiedzi prawicowych intelektualistów.
„Moimi bohaterami lat 90. są właściciele kiosków, handlarze na bazarach i inni przedsiębiorcy, którzy ukształtowali od dołu transformację”, mówi w wywiadzie dla „KL” Philipp Ther, autor książki „Nowy ład na Starym Kontynencie. Historia Europy neoliberalnej”.
Najnowsza adaptacja prozy J.G. Ballarda nie pozostawia złudzeń. W porządek społeczny oparty na rosnących podziałach majątkowych trwale wpisane jest napięcie, któremu potrzeba naprawdę niewiele, by przerodzić się w rzeź.
Najnowszy film Stéphane’a Brizé nie jest tylko przypowieścią o ludzkiej godności w zmaganiu z przeciwnościami losu. „Miara człowieka” to przede wszystkim oskarżenie wobec ekonomii neoliberalnej oraz społecznych kosztów, jakie ze sobą niesie.
Kiedy liberał może odrzucać neoliberalizm?