Choć w trakcie kampanii (i później też) Donald Trump zapewniał, że nie ma (i nigdy nie miał) żadnych interesów w Rosji, z zebranego przez Roberta Muellera materiału dowodowego wynika wyraźnie, że – eufemistycznie rzecz ujmując – republikański kandydat świadomie wprowadził wyborców w błąd. Wiedzieli o tym doskonale Rosjanie.
Wybory w Stanach Zjednoczonych obnażyły paradoksalny stan, w jakim znalazła się amerykańska prawica. Donald Trump umocnił swoje panowanie nad Partią Republikańską, a jednocześnie jest dla niej śmiertelnym zagrożeniem.
W oczach wszystkich – mediów, opinii publicznej i samego Trumpa – zbliżające się wybory będą referendum nad dwoma latami jego prezydentury.
Nawet w epoce Trumpa, to co wydarzyło się wczoraj przed senacką komisją sprawiedliwości, było czymś zdumiewającym i zawstydzającym.
Jedni podejrzewają któregoś z Mike’ów – wiceprezydenta Pence’a albo sekretarza stanu Pompeo; inni jednego z generałów: szefa sztabu Białego Domu, Johna Kelly’ego, albo sekretarza obrony, Jamesa Mattisa. Wszyscy jednak kategorycznie zaprzeczyli, nikt nie przyznaje się do autorstwa anonimowego artykułu, który ukazał się w środę na łamach „New York Timesa” i który (o ile w ogóle jeszcze da się używać takiego określenia) wstrząsnął amerykańską polityką.
Nie tylko w Polsce szykuje się walka o Sąd Najwyższy. 81-letni sędzia Anthony Kennedy oświadczył właśnie, że 31 lipca, po trzydziestu latach w amerykańskim Sądzie Najwyższym, przechodzi na emeryturę. Zwolnienie jednego z dziewięciu miejsc w najważniejszym sądzie Stanów Zjednoczonych zawsze jest ważnym wydarzeniem, ale waga decyzji Kennedy’ego jest wprost proporcjonalna do wagi jego głosu.
Spiker Izby Reprezentantów, Paul Ryan, ogłosił, że nie będzie ubiegał się o kolejną kadencję, tłumacząc się powodami rodzinnymi. Choć oczywiście nietrudno uwierzyć, że po 20 latach w Kongresie Ryan chce spędzić więcej czasu ze swoimi dziećmi, tylko ktoś bardzo naiwny może uwierzyć, że to jedyny powód jego decyzji.
Biały Dom wymienia najwyższych urzędników w tempie, w jakim podłe knajpy wymieniają kucharzy. Dziewięć dni po tym, jak Donald Trump zwolnił sekretarza stanu za pomocą tweeta, ofiarą najnowszego przetasowania stał się Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego. Co to oznacza? Trump idzie na wojnę – i to niekoniecznie w sensie metaforycznym.
Trudno sobie wyobrazić, by po postawieniu zarzutów Michaelowi Flynnowi śledztwo prowadzone przez Roberta Muellera nagle stanęło w miejscu. Z perspektywy Donalda Trumpa i jego administracji sytuacja jest jasna – będzie tylko gorzej.
„Spotkanie przebiegło w pozytywnej atmosferze, nikt nie nazwał nikogo niedouczoną szmatą”, oświadczył pewien republikański senator po niedawnej wizycie Donalda Trumpa na Kapitolu. To wiele mówi o tym, jak wyglądają relacje między szefostwem Partii Republikańskiej a „jej” prezydentem.
Dziś wyraźnie już widać, że serce Trumpa bije po skrajnie prawej stronie. Reakcja na Charlottesville nie była wypadkiem przy pracy, lecz szczerą manifestacją tego, co Trump naprawdę myśli.
Donald Trump zapowiadał w kampanii, że zlikwiduje Obamacare „natychmiast”, zastępując ją „czymś wspaniałym” i nie odbierając nikomu ubezpieczenia zdrowotnego. Realizacja tej obietnicy idzie mu mniej więcej tak samo, jak innych – zbudowania muru na granicy z Meksykiem i pokonania ISIS w ciągu pierwszego miesiąca swojej prezydentury.
Szanowni Państwo! „Jeśli Polska jest zaściankiem, warto żyć w zaścianku”, pisze Piotr Zaremba we „wSieci” w kontekście debaty nad legalizacją związków homoseksualnych. Temat ten powraca w Polsce regularnie. I powracać będzie – dopóki ta kwestia nie znajdzie uregulowania prawnego. Ostatnim przyczynkiem do jego ponownego poruszenia była legalizacja małżeństw homoseksualnych w Niemczech i to za rządów […]
„Nie ma żadnego logicznego, naukowego czy prawnego argumentu, dla którego geje i lesbijki nie mieliby się pobierać dokładnie na tych samych zasadach jak pary heteroseksualne”.
Amerykańską polityką wstrząsnął właśnie potężny skandal, który ostatecznie może doprowadzić nawet do usunięcia Donalda Trumpa z urzędu.