Michał Przeperski stworzył biografię wzorcową. Nie jest tylko dziejopisem, który uporządkuje życiorys Rakowskiego i odsłoni jego mistyfikacje. Ma na temat bohatera własne zdanie, potrafi je uargumentować – i robi to, zachęcając czytelnika do lektury zaangażowanej.
Dlaczego film o Edwardzie Gierku budzi tyle emocji? Bo spierając się o film, tak naprawdę spieramy się o Polskę solidarną i Polskę liberalną. A tego już, jak wiadomo, spokojne robić się nie da.
Szanowni Państwo! A co, jeśli rok 1989 przestanie być rokiem definiującym współczesną Polskę? Politycy, budując swoją ofertę dla społeczeństwa, powinni brać pod uwagę pokolenie, dla którego przełomem był pierwszy McDonald’s w mieście, a nie obecność przedstawicieli dawnej demokratycznej opozycji w sejmie i rządzie. Sprawę komplikuje jednak fakt, że owi politycy własne kariery budowali w większości […]
Nagle słyszymy nową tonację, kogoś, kto chce uczciwie opowiedzieć o swoim doświadczeniu i wychodzi poza dominujące narracje, którymi steruje zawsze jakiś „-izm”, nacjonalizm, postkomunistyczny liberalizm, lewicowość. Dzięki temu dzieci transformacji mogą nieco inaczej dostrzegać jasne i ciemne strony historii, a także współczesnej rzeczywistości.
Każdy badacz komunistów i komunizmu stąpa po polu minowym uproszczeń, stereotypów i mitów. W jaki sposób ich uniknąć? Przedstawiamy fragment wstępu świeżo opublikowanej książki Łukasza Bertrama „Bunt, podziemie, władza. Polscy komuniści i ich socjalizacja polityczna do roku 1956”.
„W latach mojej wczesnej młodości w telewizjach, w gazetach mówiono: skończył się komunizm, trzeba zrobić reformy, wejść do NATO i do Unii Europejskiej, zbudować autostradę. Dzisiaj już doszliśmy tam, gdzie mieliśmy dojść, i jako społeczeństwo musimy w doroślejszy sposób zadać sobie pytanie, co dalej” – mówi filozof i pisarz, autor książki „Pamiętam”, Piotr Stankiewicz.
„Tęgie głowy” to swoista „księga przyjaciół” autora, wśród których są postacie takiego formatu, jak Irena Sendlerowa czy Jan Józef Lipski. Problem w tym, że Michał Głowiński po manichejsku przeciwstawia je tym złym – koniunkturalistom, cynikom, średniakom i cwaniakom – pomijając wszelkie odcienie szarości. W dwóch czy trzech portretach ten schemat uchodziłby uwadze, ale już w kilkudziesięciu szkicach składa się na zbyt uproszczoną wizję dziejów polskiej humanistyki.
Lata 1989–2015 są w pewnym sensie zamknięte, ale ideologia władzy usiłuje potraktować coś, co trwało ćwierć wieku, jako nieistniejące. Dziś obecna władza rządzi sześć lat – i nie jest powiedziane, kto i co okaże się epizodem na tle polskiej historii.
Podstawową cechą książki jest szczerość autora, pisanie na pograniczu – zaryzykuję określenie – wspomnieniowego ekshibicjonizmu. Ten zaskakuje, bowiem autor zawsze zdawał mi się człowiekiem łatwym w kontakcie, uśmiechniętym, raczej pewnym siebie – ale introwertycznym. Tu zaś zdumiewająco się odsłania.
Szanowni Państwo! W ostatnich sześciu latach w sferze publicznej dominował konflikt o demokrację i praworządność. Jeśli jednak spojrzymy nieco głębiej w historię najnowszą, łatwo będzie zauważyć, że owe konflikty znalazły wiele pożywki w sporach historycznych ostatnich trzydziestu lat, które w gruncie rzeczy były sporami o polską tożsamość. Dotyczyły one tego, jaka powinna ona być, gdy […]
Warstwy wyższe dzielą się na prawicowe i lewicowe, na ludzi szlachetnych i ludzi podłych – i tak samo jest z ludem. Nie ma czegoś takiego jak Polak przeciętny, zwykły i uniwersalny.
Spór o Jedwabne, a potem o stosunek Polaków do Żydów w czasie Holocaustu jest najważniejszym sporem ze wszystkich, które mieliśmy w wolnej Polsce.
Mówiło się kiedyś, że niektórzy pisarze trafiają po śmierci do „literackiego czyśćca”. Ich utwory przestają być czytane, ale tylko na jakiś czas. Ostatnio w takim czyśćcu przebywał odkrywany na nowo Jarosław Iwaszkiewicz. Czy taki los czeka też prozę Konwickiego?
W dzisiejszym odcinku „Prawa do niuansu” Jarosław Kuisz rozmawia z profesorem Andrzejem Friszke o współczesnych i historycznych sporach o pisanie historii i o największych debatach historycznych III RP.
Niedenthal, gdziekolwiek się ustawia, zawsze fotografuje z innego kąta niż wszyscy. To reporter z socjologicznym zmysłem i do tego artystycznym talentem. „Zawód: fotograf” to jego autobiografia, ale też osobista opowieść o Polsce, która przeszła od komunizmu przez transformację do antyliberalnego populistycznego zwrotu.