Tomasz Różycki, uhonorowany właśnie Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej, to nie tylko poeta. W tym roku nakładem Wydawnictwa Czarne ukazała się jego druga powieść. O tej epopei pewnego PRL-owskiego bloku z wielkiej płyty, polskich wadach i zaletach oraz różnicach między pisaniem poezji i prozy w rozmowie z Anną Wyrwik opowiada autor.
„Nieuzasadnione poczucie szczęścia” to debiut dojrzały. Nie tylko dlatego, że dojrzały jest jego autor. Tomasz Tyczyński opublikował tę książkę mając ponad sześćdziesiąt lat i widać tu bagaż życiowego doświadczenia. Dojrzały jest również język, dobrze skrojone zdania. Sposób, w jaki Tyczyński opisuje rzeczywistość, ma jednak swoje słabości i pułapki.
Szostak nie podjęła ryzyka – ani artystycznego, ani obyczajowego. Przedstawiła nam świat jak z seriali, ale nie tych produkowanych przez Netfliksa, tylko tych, którymi karmi nas Telewizja Polska.
W rubryce „Debiuty i po-debiuty” znajdziecie recenzje najnowszych polskich debiutów prozatorskich. Piszemy bez taryfy ulgowej. Najważniejsi są dla nas czytelnicy i literatura.
Brutalny realizm, bezwzględna szczerość i ponury obraz (bez)sensów ludzkiej kondycji trzeciej dekady XXI wieku. Tak można podsumować „Grisaille o zwykłym osiedlu” – przejmujący i niebywale inteligentnie skonstruowany debiut, w którym styl i kompozycja naśladują malarskie obrazowanie.
W ostatnich powieściach Jerzy Sosnowski próbuje rozszyfrować mechanikę nostalgii, ale jednocześnie pokazuje utopijność takich zamiarów. Nie potrafimy zgłębić meandrycznych prawideł pamięci, a nasza doczesność rozpada się na miliony drobin. Jesteśmy samotni, osobni, nieporadni.
Anna Majchrowska „Już nigdy”, czyli o intensywności istnienia Stasiuka czytam tak, jak się czyta bajki: bezpośrednio i prostodusznie; tak, jak się czyta filozofów: z uwagą skupioną na pojedynczej frazie, bo żadna nie jest przypadkowa; tak, jak się słucha muzyki: oddając się melodii języka, który poprzez słowa prowadzi w przestrzeń bez słów. Wydawnictwo Czarne zebrało publikowane […]