W książce Sylwii Siedleckiej nie ma ani czarnomorskich kurortów, ani postkomunistycznej martyrologii. Są przede wszystkim ludzie: partyjna działaczka wyznająca okultystyczny mistycyzm czy jasnowidzka, do której pielgrzymuje szef państwa. To dzięki nim Bułgaria pod piórem autorki staje się krainą niespodziewanych paradoksów, o których nie śniło się bywalcom nadmorskich klubów.
Polifoniczna opowieść Maksimowskiej przypomina o radzieckim projekcie żydowskiej ziemi obiecanej i zmusza do refleksji. Nostalgia i kicz, odzyskiwana tożsamość i uprzedzenia bez obecności Obcego brzmią zadziwiająco znajomo.
„Akan” zbudowany jest w trzech strukturach wypowiedzi. Wśród nich tylko skromne objętościowo apokryfy listów Piłsudskiego z zesłania dają czytelnikowi szansę wejrzenia w tajemnicę losu bohatera. Reszta powieści to próba podkolorowania nie-fikcji zabiegami z porządku literatury pięknej.
Nikki Meredith napisała fascynujący reportaż, dokumentując swoje spotkania z kobietami z „Rodziny” Mansona. Na przekór tytułowi książki przedstawia skazane jako osoby, które wpadły w sidła charyzmatycznego lidera i podstępnych okoliczności. Za to potwora tropi w każdym z nas.
Karol Starnawski podąża śladami Tomasza Grzywaczewskiego, autora reportażu o tak zwanych państwach nieuznawanych. Jakie problemy wiążą się z adaptacją literackiego pierwowzoru?
Opis życia Jankowskiego to opis kariery hedonisty, któremu dali się omamić wszyscy: Wałęsa, Wyszyński, Glemp, Jan Paweł II – by wymienić tych kilku znamienitych z milionów dumnych Polaków. Historia prałata to także prawda o głównym nurcie, który odgrywa zasadniczą rolę we współczesnym Kościele.
Czytając tę książkę, chcielibyśmy wierzyć, że to, co w niej znajdujemy, jest zmyśleniem. Kiedy jednak historie o maltretowaniu i wykorzystywaniu opowiadają zgodnie tysiące ludzi, trudno podejrzewać, że jest to konfabulacja. Kanada dołączyła do wielu utraconych rajów późnej nowoczesności.
Tochman portretuje ludzi, którzy nie zawsze wzbudzają sympatię. Nie serwuje łatwych, prostych i autorytatywnych ocen, potrafi być krytyczny, nie będąc jednocześnie aroganckim. A to wielka umiejętność.
„W inkwizytorskim pędzie, każde słowo Lubina interpretuje po swojemu, najczęściej na opak, nie przestając wydawać wyroków. […] Pisząc o «Borderline», Lubina bezprzykładnie się wygłupił”, pisze autor „Borderline” o krytycznej recenzji Michała Lubiny.
Jeśli ktoś popełnia błędy faktograficzne, to trzeba mu to wypominać. Taka jest społeczna rola recenzji, pisze Michał Lubina.
Grzegorz Stern podjął ambitną próbę opisu Birmy wychodzącej z dyktatury. Autorowi „Borderline” zabrakło jednak wiedzy oraz empatii. W konsekwencji jego książka może być wzorem, jak nie pisać o tym kraju.
Reportaż dziennikarzy „Superwizjera” TVN-u ujawnia nie tylko bestialski sposób traktowania krów, lecz także naszą hipokryzję. Publicznie oburzamy się z powodu masowego odstrzału dzików, ale tragiczny los zwierząt hodowlanych nic nas nie obchodzi. Tak długo jak nie zagraża to naszemu zdrowiu.
„Dziwniejsze historie” to opowieść o osobach LGBTQ żyjących w czasach okupacji i tuż po wojnie. Wbrew krytykom, ten reportaż historyczny jest całkiem nieźle napisany, choć można mu zarzucić jedno. Zawarte w niej historie mają w sobie jakiś czar, jednak ich kontynuacja pozostawia pewien niedosyt. No i z całego LGBTQ tylko literka G jest naszkicowana z większym rozmachem.
Tę książkę da się czytać w dwójnasób – jako intymną spowiedź, w której autor odkrywa rodzinne tajemnice. Ale także jako uniwersalny namysł nad losem Żydów, antysemityzmem i historią Europy Środkowo-Wschodniej, w której ostatecznie nic nie pasuje do naszych potocznych wyobrażeń.
Kiedy miał siedemnaście lat, usłyszał od matki: „Wyjeżdżamy. Jestem Żydówką”. Był grudzień 1968 roku, a on poznał właśnie pierwszą z wielu tajemnic swojej rodziny. W „Kulturze Liberalnej” prezentujemy fragment najnowszej książki Macieja Zaremby Bielawskiego.