Polaryzacja, podziały i eskalacja negatywnych emocji. To nie tylko opis polskiej kampanii wyborczej. Na Słowacji 30 września odbędą się wybory parlamentarne, które zdecydują o przyszłości kraju. Różnica poparcia pomiędzy proeuropejską Postępową Słowacją a prorosyjskimi populistami ze Smeru mieści się w granicach błędu statystycznego. Walka toczy się o każdy głos.
Koalicja rządowa znajduje się na krawędzi upadku. Trudno współpracować z politykiem, który podczas dwóch lat swoich rządów odbył drogę od bohatera do zera i znalazł się w grupie osób, którym Słowacy ufają najmniej. O wzlotach i upadkach Igora Matoviča, „premiera w trampkach”, z Dušanem Mikušovičem rozmawia Kacper Rękawek.
Czy film o uwikłaniu czechosłowackiego kleru we współpracę z bezpieką może wywołać wstrząs porównywalny ze słynnym „Spotlight”?
Paradoksalnie, w dwa lata po morderstwie dziennikarza Jana Kuciaka i jego narzeczonej, które wstrząsnęło krajem i zakończyło długoletnie premierowanie Roberta Fico oraz licznych skandalach korupcyjnych rządzącej partii SMER (Kierunek), wynik wyborów nie jest oczywistością.
Polityczny American Dream Zuzany Čaputovej poprzedzał prawdopodobnie najgorszy czas w najnowszej historii Słowacji. Nie życzmy Polsce tego samego.
Romans z internetowym oszustem, zaręczyny w grupie terapeutycznej czy przegląd nieszczęść rosyjskich kochanków – to tylko niektóre z dokumentalnych ujęć miłości w programie zakończonego właśnie festiwalu.
„Terrorystom właśnie o to chodzi. Abyśmy się nawzajem obwiniali, rosło napięcie i chaos, a gniew skierował się na uchodźców. Terroryzm nie pojawił się wraz z uchodźcami i wraz z nimi nie zniknie”, przekonuje była premier Słowacji.
Co powiedział nam kryzys uchodźczy o Grupie Wyszehradzkiej?
„Rosja może zabrać nam Grupę Wyszehradzką”. Bzdura, przecież Grupa nie jest niczyją własnością, ani tworem prywatnym, którego niepodzielnym dysponentem jest to albo inne państwo.
„Czechy, Słowację i Węgry nadal łączy przekonanie, że Rosja to najważniejszy partner na Wschodzie i jako taka nie powinna być izolowana”. O krótkowzroczności i „bezstronności” państw Europy Środkowej wobec kryzysu na Ukrainie pisze analityk Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, Dariusz Kałan.
O popularności słowackiego prezydenta Andreja Kiski oraz politycznej przydatności oblewania się wodą z lodem w Ice Bucket Challenge pisze Dariusz Kałan z Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
Czy jest coś takiego – twór nieco dziwaczny, nieoczywisty może – jak wyszehradzka tożsamość? Nieco inne bycie stąd, przynależność do grupy szerszej, a jednocześnie bardzo wąskiej; do ponadnarodowego tworu, który w jakimś sensie poprzedza wszelkie zjednoczenia, akcesje, traktaty? Ot tak, po prostu.
Efekt ten powtarza się niemal zawsze, gdy wjeżdżam na Słowację. Przejazd przez niegdysiejsze, skądinąd moje ulubione, przejście w Jurgowie sprawia, że znajduję się w sercu Tatr – z urokliwym widokiem na te Wysokie, majestatyczne, końcem maja pocukrowane jeszcze śniegiem, Tatry. Przyroda jest tam imponującą, a przy tym cicha, spokojna, mniej przedeptana, jakby dziksza.
Kiedy trzy lata temu, niedługo po swoim pierwszym wielkim sukcesie politycznym, Viktor Orbán ogłosił, iż zamierza przyznać prawo wyborcze wszystkim etnicznym Węgrom, w krajach ościennych zawrzało, a Słowacja uznała już sam projekt nowej ustawy za zagrożenie dla swojego bezpieczeństwa.
W najbliższą sobotę, 29 marca, Słowacy wybiorą nowego prezydenta, który zastąpi urzędującego już dwie kadencje Ivana Gašparoviča. Ustalą także nowy porządek na swym politycznym podwórku. Możemy spodziewać się przesunięcia akcentów w stronę populizmu i nacjonalizmu.