Wyróżniona Nagrodą Historyczną „Polityki” praca Marcina Stasiaka „Polio w Polsce 1945–1989” to pionierskie studium na temat powojennej historii zdrowia i choroby. Jej poprzednia recenzja na naszych łamach spotkała się z głośnym odzewem. Odpowiadając na uwagi czytelników, publikujemy inne spojrzenie na niepełnosprawność w PRL.
Rząd doskonale wie, że jeżeli lekarze i inni pracownicy medyczni będą zarabiali więcej, to nie będą sobie wypruwać flaków na dwóch czy prawie trzech etatach. A teraz cały system – i tak niewydolny – wisi na tym, że ludzie pracują znacznie więcej niż na jednym etacie.
„Jesteśmy jednocześnie na szarym końcu w liczbie wykonywanych testów i w gronie liderów w liczbie zgonów i zakażeń. To jest absolutna porażka”, mówi były minister zdrowia.
Lekarki, pielęgniarki, ratownicy medyczni i pracownicy laboratoriów są obecnie uznawani za narodowych bohaterów, chociaż jeszcze niedawno gardziła nimi władza i część społeczeństwa. Nie będzie już chyba lepszego momentu, aby naciskać na zwiększenie nakładów na polską opiekę zdrowotną.
Pod względem wysokości wydatków socjalnych – mierzonych jako procent PKB – nasz kraj zdecydowanie wyprzedza bogatsze państwa zachodnie, takie jak Holandia czy Irlandia, a za Niemcami jest niewiele w tyle. Czy to oznacza, że Prawo i Sprawiedliwość spełniło swoją najważniejszą obietnicę jeszcze przed jej złożeniem? Niestety, to nie takie proste.
Dyskusji o kierunkach zmian w ochronie zdrowa powinna przyświecać idea zaszczepienia systemu ochrony zdrowia przeciwko toczącym system społeczny chorobom. Przy potrzebie kontroli jakości i dostępności usług medycznych, problem prywatyzacji zdaje się mieć mniejsze znaczenie. Pod warunkiem, że zdrowie, pozostając pod publiczną kontrolą, nie stanie się obiektem dzikiej komercjalizacji.
Odpowiedzią na wtórną reprywatyzację musi być państwo bardziej sprawiedliwe, lepiej dofinansowane i zorganizowane. Główną odpowiedzialność za świadczenie usług publicznych powinny wziąć na siebie silniejsze niż dotychczas i dysponujące odpowiednimi funduszami samorządy.
Za rządów Prawa i Sprawiedliwości wyraźnie rośnie liczba Polaków korzystających z prywatnych usług medycznych. Takie zachowanie można uznać za wyraz braku zaufania do usług państwa w tej dziedzinie życia. Zamiast czekać na interwencję ze strony władz, ludzie zaczynają brać sprawy w swoje ręce. Z jakim skutkiem?
„PiS uwierzyło, że jak się ludziom zapłaci, to oni uznają ich za dobrych wujków, na których warto zagłosować. Pieniądze, które się dostaje, są traktowane jako należne i żadnej łaski ze strony rządu tutaj nie ma. Ta licytacja socjalna ma swój kres, a coraz więcej osób zdaje sobie sprawę z tego, że te pieniądze pochodzą z ich podatków”, mówi profesor socjologii z Uniwersytetu Warszawskiego.
Szanowni Państwo! Czy po trzech latach rządów PiS-u żyjemy dziś w Polsce solidarnej? Pytanie nie jest ani ironiczne, ani prowokacyjne, ale jak najbardziej poważne i konkretne. Prawo i Sprawiedliwość doszło do władzy na fali kilku ważnych i chwytliwych obietnic, między innymi walki z korupcją, budowy nowych, lepszych elit, skromności władzy, wzmocnienia pozycji międzynarodowej Polski, szacunku […]
PiS doszło do władzy z hasłami budowy „Polski solidarnej”. Jeśli czujesz, że realizacja tej obietnicy omija cię z daleka, nie jesteś sam czy sama. Po obecnych rządach zamiast „Polski solidarnej” może nas czekać druga – po tej z lat 90. – fala prywatyzacji. Widzę to nie tylko w statystykach, ale też obserwuję z bliska. Na sobie.
„Nie ma żadnego poczucia solidarności czy myślenia kolektywnego. Bardzo dużo osób ma przeświadczenie, że im się wszystko należy, bo są ubezpieczeni. Musi minąć wiele lat, żeby w społecznej świadomości zaistniał fakt, że medycyna kosztuje. Dlatego tendencja prywatyzacyjna będzie się pogłębiała”, mówi specjalista w obszarze opieki zdrowotnej.
Jedyne, co medycyna mogła i powinna była zaoferować Alfiemu, to opieka paliatywna, która pozwoliłaby mu godnie, spokojnie i bezboleśnie odejść. Dlatego też, zdaniem brytyjskich lekarzy i sądów, kontynuowanie intensywnej terapii byłoby w przypadku Alfiego działaniem uporczywym, „nieludzkim”, „niehumanitarnym”.
„Wszyscy pracujemy dla idei, w przeciwnym wypadku, dawno by nas tu nie było”, mówi rzeczniczka Porozumienia Rezydentów Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy.
Trudno sobie wyobrazić, by po odsunięciu PiS-u od władzy media publiczne udało się odbudować poprzez proste – nawet daleko idące – zmiany personalne. Protest lekarzy rezydentów pokazał, że telewizja publiczna nieodwołalnie się skończyła.
