W kraju, który ukochał sobie figurę Matki Polki, niewiele pozostaje miejsca dla kobiet, które myślą o sobie. Taką kobietą jest Wera, narratorka najnowszej powieści Zyty Rudzkiej. Budując pasjonującą opowieść, pisarka znów potwierdza, że mistrzowsko potrafi pracować w języku i z językiem.
Sięgając po prozę Chutnik, mamy już pewne oczekiwania. Autorka przyzwyczaiła nas do tego, że będzie kobieco, że znajdziemy się w Warszawie i że będziemy mogły i mogli podsłuchać, o czym i jakim językiem rozmawiają dziś ludzie. Te oczekiwania spełnia również w najnowszej powieści „Tyłem do kierunku jazdy”.
Krystyna Kofta, Nina Kowalewska-Motlik, Renata Dancewicz, Paulina Młynarska, Iwona Demko, Katarzyna Szustow, Krystyna Kacpura, Justyna Wydrzyńska, Aleksandra Józefowska, Agnieszka Szeżyńska, Agata Loewe-Kurilla, Patrycja Wonatowska… Co łączy te kobiety? Są ciałaczkami, które według podtytułu książki Karoliny Sulej – wcielają feminizm.
Czy można stworzyć autobiografię, mówiąc o sobie „my” lub „się”? Annie Ernaux pokazuje, że tak. I to w jakim stylu! „Lata” to precyzyjnie skonstruowana opowieść o kobiecości i zmieniającej się na oczach powojennego pokolenia Francji.
Jest rok 1947. Lejb Majzels zostaje zatrudniony przez Centralny Komitet Żydów w Polsce (CKŻP), aby odszukać żydowskie dzieci, które ukrywały chrześcijańskie rodziny i negocjować ich wykup. Na zdjęciach wygląda jak przeciętny polski urzędnik. I to właśnie wygląd pozwala mu bezpiecznie poruszać się po miastach, a częściej wsiach. Bo w Polsce dla Żydów wojna się nie skończyła.
„W historiach tych kobiet odbija się cała polska systemowa nierówność płci”, napisała Magdalena Kicińska o bohaterkach reportażu Sylwii Góry. Połączyło je siostrzeństwo doświadczeń: przemocy psychicznej, fizycznej i instytucjonalnej, zerwanych więzi rodzinnych, poczucia wstydu. I bezdomność. Publikujemy fragment książki, która ukaże się 27 kwietnia.
Najpierw Monar dla osób uzależnionych od narkotyków, potem Stowarzyszenie Solidarni Plus, które wspierało osoby zarażone wirusem HIV, a na koniec Markot, pomagający osobom w kryzysie bezdomności. I jeden człowiek – Marek Kotański.
W 2021 roku pojawiło się co najmniej kilka istotnych książek o stracie i odchodzeniu. Tytuł książki Turowskiego sugeruje podobną tematykę. I choć jest to książka również o nieobecności i śmierci, to przede wszystkim opowiada o pamięci i straconym dzieciństwie, którego nie da się już odzyskać.
Mateusz Pakuła w wywiadach, których udziela, często powtarza, że chciałby, żeby ta książka była przyczynkiem do społecznej dyskusji o eutanazji. W kraju, w którym gloryfikujemy cierpienie i śmierć w „sprawie większej od nas”, na taką rozmowę nie było i nie ma miejsca. Ale jest miejsce w literaturze.
Współczesna proza lubi nam opowiadać o starości na dwa sposoby. Pierwszy z nich ukazuje ją jako pogodny czas rozliczenia z przeszłością. Drugi przedstawia starość jako stan degradacji ciała, cierpienie, samotność. Janko odrzuca obie strategie. Jej bohaterka chce oswoić to, co nieuchronne, ale jednocześnie walczy do ostatka sił, żeby nie przyznać się przed sobą, że starość jest tuż za rogiem.
Człowiek z krwi i kości czy geniusz? Przyjaciel poetów, bogaczy i przedsiębiorców czy wielki mistyfikator? W „biografii” Podedwornego mieszają się fakty i fikcja, które sprawiają, że debiut Sadulskiego czyta się z tym większą ciekawością.
Cztery pokolenia kobiet, Dolny Śląsk, poniemieckie i polskie, a w tle tajemnica, która ciąży nad kobietami. „Gorzko, gorzko” to świetny powrót Bator po kilku słabych tytułach, które ostatnio czytaliśmy.
Czy miejsce urodzenia nas definiuje? Czy można się od niego zupełnie odciąć? Zacząć od nowa? Proza Kotas pokazuje, że nie. Choć bardzo by chciała.
Opuszczone głowy, zgarbione plecy. Kilku mężczyzn z długimi brodami idzie w chasydzkim kondukcie pogrzebowym jednej z ofiar pogromu. To „Czarny sztandar” Samuela Hirszenberga. Obraz, który znalazł się na okładce najnowszej powieści Macieja Płazy.
Jako ludzie mamy zdolność zaakceptowania wielu sytuacji i stanów, ale nie śmierci. Tworzymy wirtualne światy i marzymy o stworzeniu cyberczłowieka, którego śmierć nie mogłaby dotknąć. Angelika Kuźniak próbuje nas z nią oswoić. I uchwycić tę krótką chwilę tuż przed. Przed utratą. Przed zapomnieniem. Przed wymazaniem z pamięci.