Rząd uzasadnia wprowadzenie ustawy antyterrorystycznej koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa podczas szczytu NATO i Światowych Dni Młodzieży. Ale czy kontrowersyjne przepisy wprowadzone na kilka tygodni przed tymi wydarzeniami faktycznie zmniejszą zagrożenie?
Pakiet danych o nas, zebrany z różnych portali – już skonfrontowanych ze sobą – kosztuje kilka, kilkanaście, może kilkadziesiąt centów. To jest wartość naszego internetowego footprintu.
Jak to się stało, że stolica tego malutkiego, względnie zamożnego i wiecznie wilgotnego kraju wyhodowała krwiożerczych radykałów?
Choć życie codzienne w Belgii zdaje się funkcjonować całkiem nieźle, to są obszary, w których państwo zawodzi na całej linii. Najlepszym przykładem jest dopuszczanie do rozwoju siatek islamistów w dwóch centralnie położonych dzielnicach Brukseli – Molenbeek i Schaarbeek.
Szanowni Państwo, od 7 stycznia zeszłego roku, kiedy terroryści wkroczyli do redakcji francuskiego magazynu „Charlie Hebdo”, państwa Unii Europejskiej poddawane są przez nich kolejnym próbom. Niektórzy zauważają, że mieszkańcy Starego Kontynentu – i europejskie media – zbyt wielką uwagę przywiązują do tego, co dzieje się w świecie Zachodu, zbywając milczeniem samobójcze zamachy w Bagdadzie czy […]
Przekonanie, że powrót do izolacjonizmu uchroni nas przed terroryzmem, to zwykła głupota.
„Dżihadyści występują przeciwko nam, przekonani, że to nie oni są agresorami, ale my. Oni jedynie odpowiadają atakiem na atak”. O motywacjach młodych ekstremistów opowiada Wojciech Jagielski.
Jeśli Europa nie chce, by Państwo Islamskie wygrało, zamieniając ją w zwaśnione, odgrodzone od siebie i widzące wszędzie wrogów wspólnoty, potrzebuje – jak nigdy wcześniej – wzajemnej solidarności i zgodnego współdziałania wszystkich jej członków.
100 tys. ludzi uczestniczyło na początku lutego w uroczystościach pogrzebowych pakistańskiego terrorysty i mordercy Mumtaza Qadira. Jak zrozumieć ten dramatyczny fakt?
Rozmowa z Pierrem Buhlerem, Ambasadorem Republiki Francuskiej w Polsce, o konsekwencjach zamachów terrorystycznych w Paryżu.
„Terrorystom właśnie o to chodzi. Abyśmy się nawzajem obwiniali, rosło napięcie i chaos, a gniew skierował się na uchodźców. Terroryzm nie pojawił się wraz z uchodźcami i wraz z nimi nie zniknie”, przekonuje była premier Słowacji.
„Kiedy opadną emocje, zobaczymy, że ogromna większość francuskich muzułmanów jest dobrze zintegrowana z resztą społeczeństwa – a zamachy wręcz tę więź wzmocniły”.
Po zamachach w Paryżu do Europy powróciły strach i pytania o realne możliwości asymilacji przybywających na Stary Kontynent przedstawicieli innych kultur i wyznawców innych religii. Czy w obliczu głęboko zakorzenionych uprzedzeń i lęków polityczna integracja jest w ogóle możliwa?
Chińska opinia publiczna, nie bawiąc się w polityczną poprawność, w dużej części dość nieprzychylnie oceniła trójkolorowe oświetlenie symbolu Szanghaju. Czy Francja kiedykolwiek w ten sposób uczciła ofiary terroryzmu w Chinach?
Duża grupa bardzo niezadowolonych i źle wykształconych młodych ludzi to przepis na uzasadnianą ideologią przemoc. Nie jest to jednak recepta, która wyjaśnia wszystko.