Ufoludy, mażory i zwykli ludzie. O przekładach z poetów amerykańskich Piotra Sommera „O krok od nich”
To wydanie antologii pokazuje, że książka potrafi być mikrokosmosem, czyli małym porządkiem. Wszystko w niej, od kolejności tłumaczonych poetów, przez setki warsztatowych drobiazgów translatorskich, po rozplanowanie tekstu na stronicy, reprodukcje malarskie i gramaturę papieru – jawnie, ale bez nachalności, tworzy ten porządek. Chapeau bas.
Poza granicą przekładalności? O wierszach Mariny Cwietajewej w tłumaczeniu Zbigniewa Dmitrocy
Cwietajewa była poetką bardzo umiejętnie operującą językiem. Lubiła bawić się etymologią, tropić pokrewieństwa dźwiękowe i znaczeniowe słów. Przepadała za elipsami i półpauzami. Zbigniew Dmitroca to kolejny polski tłumacz, który mierzy się z jej poezją.
Nabożność humorystów. O zbiorze „Be haiku” w opracowaniu Beaty Jewiarz, z tłumaczeniami Agnieszki Żuławskiej-Umedy i ilustracjami Ryszarda Kajzera
„Be haiku” to autorski wybór 20 utworów trzech największych twórców haiku: Bashō, Busona oraz Issy. Wszystkie były już publikowane. Zbiorek Jewiarz przypomina nam jednak o czymś, o czym często zapominamy, myśląc o japońskim haiku – o lekkości i humorze.
Mój stole, mój wierny psie. Recenzja książki „Wyklęta. Poezja i miłość Mariny Cwietajewej” Anny Piwkowskiej
Całkowicie oddana pisaniu, wiecznie uwikłana w nieszczęśliwe romanse, politycznie naiwna, żyjąca w skrajnej nędzy. O życiu Mariny Cwietajewej oraz poświęconym jej biograficznym eseju Anny Piwkowskiej w rocznicę śmierci rosyjskiej poetki pisze Anna Olmińska.
O szkodliwości Kawafisa dla poetów, czyli wiersze wybrane Joachima Sartoriusa
Inspirowanie się poezją Kawafisa nie jest złe. Jednak za zbyt dosłowne powoływanie się na tego urzędnika z Aleksandrii każdy poeta powinien dostawać piętnaście razów bambusowym kijem w goły zadek. Kilka należy się Sartoriusowi.
Siedem miliardów poetów. O tomie „Schrony” Michała Sobola
Pomimo swojego wielosłowia i szerokiej frazy poezja Michała Sobola często nabiera charakteru starożytnego gnomu. Coś, co zaczyna się jak początek długiego opowiadania, kończy się krótkim rozbłyskiem filozoficznej samowiedzy.
Pytania do Hioba. O wierszach Anny Kamieńskiej w wyborze Pawła Śpiewaka
„We wszystkim, co pisała, ale i co robiła, znajduję po latach rys radykalizmu”, wspomina postać Anny Kamieńskiej jej syn Paweł Śpiewak, autor wyboru wierszy poetki. Taka jest też jej poezja – radykalna, zadająca trudne pytania. Jednocześnie bardzo osobista.
Stańczakowa sama i z Mironem [skrócony zapis rozmowy]
O Jadwidze Stańczakowej mówi się najczęściej w związku z Mironem Białoszewskim, jej mentorem i przyjacielem. Twórczość Stańczakowej to jednak samoistne zjawisko, o czym Justynie Czechowskiej i Piotrowi Kieżunowi opowiadają goście Poddasza Kultury.
Haiku
Prezentujemy wybrane haiku Jadwigi Stańczakowej z tomów „Japońska wiśnia” (1992) i „Odwieczne drzewo” (1995), a także z nieopublikowanego wcześniej tomu „Kalejdoskop. Haiku europejskie”. Wszystkie haiku poetki ukazały się w tym roku nakładem wydawnictwa Warstwy.
Gałczyński obroni się sam. Recenzja nowej edycji wierszy zebranych poety
Gałczyński jest poetą, którego wiersze znamy i lubimy. Rzadko się go jednak cytuje w literackich esejach czy intelektualnych sporach. Można odnieść wrażenie, że jest miłością wstydliwą, domową, jak namiętność do smalcu i kaszanki.
Od dziecięcych wierszy do huku poematu. O książce „Achmatowa, czyli Rosja” Anny Piwkowskiej
Czym jest książka Anny Piwkowskiej? Historyczną monografią? Literaturoznawczą analizą? Wszystkim tym po trochu, choć najbliżej jej do biograficznego eseju. Autorka ze swobodą wchodzi w rolę naszego przewodnika nie tylko po życiu, ale też po liryce Achmatowej.
Wiersz jest naczyniem
„Tomas Tranströmer mówi o pełnym przeciwieństw i nieogarniętym «być może». Wyraża ono naturę wiersza: wiersz wątpi w język, w słowo, a jednocześnie stara się go na swój sposób użyć, żeby cokolwiek powiedzieć” – mówi w rozmowie z KL Marie Lundquist.
W poezji pociąga mnie konkretność
„Asymetria” to tytuł najnowszego tomiku poezji Adama Zagajewskiego. O zamieszczonych w nim wierszach, Rosji, książkach Krzysztofa Michalskiego, Fryderyku Nietzschem, Gottfriedzie Bennie i o medytacyjnej jeździe pociągiem na trasie Kraków-Warszawa z autorem rozmawia Alicja Rosé.
Sokrates
przełożył Robert Papieski