„Kultura młodzieży ma zdecydowanie więcej wspólnego z serialami na Netflixie i z zagraniczną muzyką ze Spotify niż mesjanizmem Mickiewicza, „Weselem” Wyspiańskiego czy pieśniami patriotycznymi. Moi rówieśnicy podchodzą z dystansem do idei romantycznych i narodowych, a na niektóre pozycje z listy lektur patrzą raczej z ironią niż zachwytem”, pisze tegoroczny maturzysta.
Najnowsze prace Augustynowicz wskazują ponad wszelką wątpliwość, że mamy wśród polskich inscenizatorów wreszcie kogoś, kto jest w stanie podjąć rękawicę rzuconą niegdyś przez największych, których dziś brakuje.
„Zemsta nietoperza” podzieliła widzów w opiniach. Jeden krytyk napisał mi esemesa, że powinienem spodziewać się koszmaru, koleżanka uznała widowisko za spektakl sezonu. Rozstrzał jako rzadko kiedy.
Całkiem przyjemne lato mieliśmy w tym roku w ostatnim tygodniu października w Radomiu. Śmiejemy się z koleżanką, że jak rok parzysty, jak październik, to czas do Radomia. I jest nam z tym zupełnie nieźle. Pisał Gombrowicz co prawda, że Radom nie jest poematem nawet o poranku. Nigdy nie był i wciąż nie jest – nie da się ukryć. Ale ma Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski, który mnie do Radomia co dwa lata nieodmiennie przyciąga.
Jeśli nie zgadzam się z werdyktem jury tegorocznego festiwalu w Gdyni – a nie zgadzam się w wielu punktach – jednym z najbardziej znaczących błędów gremium pod przewodnictwem Waldemara Krzystka wydaje mi się niewystarczające docenienie nowego filmu Marka Koterskiego.
Przedwojenne lata Witolda Gombrowicza to okres mało znany, a absolutnie kluczowy w twórczości pisarza. Jak na jego rozwój wpłynęła rodzina, a jak różne środowiska literackiej Warszawy? Jak odebrano jego pierwsze utwory? O tym wszystkim rozmawiamy z biografką Gombrowicza, Klementyną Suchanow.
Krzysztof Garbaczewski w „Kosmosie” przekształca tkankę utworu Gombrowicza w zestaw emocjonalnych skojarzeń. Czy reżyser, podążając śladami głównego bohatera powieści, odnalazł klucz do jego scenicznej interpretacji?
Proza Witolda Gombrowicza, niechętnego teatrowi miłośnika kina, miała dotychczas więcej szczęścia na deskach niż na ekranie. Ostatni film Andrzeja Żuławskiego ma szansę to zmienić, również dlatego że reżyser, mieszcząc w nim obsesje swoje i pisarza, nie zapomniał też o humorze.
Laicy mogą śmiało czytać dalej. Zainteresowanych muzyką należy uczciwie przestrzec przed dalszą lekturą. Ci, którym szczególnie leży ona na sercu, powinni czytać tylko pod warunkiem, że cechuje ich pewna wytrzymałość, bo ile razy można przeżywać i przeżuwać to samo rozczarowanie.
O tym, czym jest sztuka przekładu i o znaczeniu Gombrowicza w Polsce i na świecie opowiada Stefan Ingvarsson, wybitny tłumacz i popularyzator polskiej kultury w Szwecji.
,,Latynoski Kafka”, tłumacz Gombrowicza i ,,Szef Południowoamerykańskiego Ferdydurkizmu”, pionier nowoczesnej literatury kubańskiej i pisarz dogłębnie osobny. Virgilio Piñera prowokuje, wytrąca z równowagi, wymyka się szufladkowaniu. Wydany u nas właśnie podwójny zbiór opowiadań to świetne wprowadzenie do jego twórczości.
Piotr Kieżun „Nie mówmy o moim wieku!”. Maurice Nadeau (1911-2013), czyli legenda francuskiego edytorstwa Żył literaturą i dla literatury, był namiętnym czytelnikiem i wybitnym eseistą, jednym z najbardziej znanych francuskich wydawców, przyjacielem pisarzy i niestrudzonym popularyzatorem ich twórczości. Wypromował wielu autorów, których dzieła należą dziś do światowego kanonu literatury. Do jego „odkryć” należą między innymi […]
Szanowni Państwo, „Pozostało mi jeszcze coś w zapasie – pisał Gombrowicz w «Słowie wstępnym» do pierwszego tomu «Dziennika» – ale tej reszty, bardziej prywatnej – wolę nie zamieszczać. Nie chcę narażać się na kłopoty. Może kiedyś… Później”. Kłopoty? Cóż mogłoby bardziej zaszkodzić Gombrowiczowi niż jego dotychczasowe literackie prowokacje: przewartościowywanie polskości w Polaku, obnażanie intelektualnej pustki […]
Z Jerzym Jarzębskim o „Kronosie” Witolda Gombrowicza rozmawia Adam Puchejda
O piędziesiątej piątej edycji Warszawskiej Jesieni.
