W co, jeśli w cokolwiek, wierzy rosyjska elita władzy? Czy polska prawica inspiruje się putinizmem? Z czyim zdaniem liczy się Putin? O książce „Wataha Putina”, przedstawiającej portret Putina i rosyjskiej elity władzy, Jarosław Kuisz rozmawia z jej współautorem Witoldem Juraszem, autorem podkastu „Raport międzynarodowy”, byłym dyplomatą w Rosji i Białorusi, prezesem Fundacji Ośrodek Analiz Strategicznych.
5 lutego weszło w życie unijne embargo na wyroby ropopochodne z Rosji. To historyczny moment. Razem z wprowadzonym w grudniu zakazem kupna dostarczanej drogą morską ropy – restrykcje domykają długoletni proces finansowania putinowskiego reżimu.
„Kto ma doprowadzić do zmiany myślenia u Rosjan? Bardzo wątpliwe jest, aby następcą Putina był ktoś o poglądach demokratycznych. Znaczna część społeczeństwa jest zmanipulowana i popiera Putina, bo chce być częścią wielkiej Rosji. Pozostali zupełnie poddali się tym potwornym kłamstwom, boją się władzy albo są zupełnie obojętni. Ta apatia i stwierdzenie, że «ja się nie zajmuję polityką», to najlepszy prezent, jaki można zrobić dyktatorom” – mówi Krystyna Kurczab-Redlich.
Od objęcia władzy przez Putina Rosję nazywano na wiele sposobów: globalną stacją benzynową, „suwerenną” demokracją czy po prostu państwem faszystowskim. Każdy z tych terminów znajdował częściowe pokrycie w faktach, ale pełna agresja wobec Ukrainy poszerzyła ten katalog o jeszcze jedno określenie – państwo upadłe.
Minęło ponad 300 dni od rozpoczęcia pełnoskalowej rosyjskiej agresji na Ukrainę. Prezydent Wołodymyr Zełeński udał się do USA w swoją pierwszą zagraniczną podróż od 24 lutego. Czy ten okres trwale zmienił wzajemne relacje Ukrainy i Zachodu oraz ich stosunek do Rosji? Dlaczego nie powinniśmy liczyć na pozytywną zmianę w rosyjskiej polityce i społeczeństwie?
Chaos putinowskiej mobilizacji krytykują już nie tylko obywatele, lecz także rosyjscy propagandyści. To oznacza możliwość pojawienia się w Rosji masy krytycznej, choć zupełnie odmiennej od tej, której życzylibyśmy sobie na Zachodzie.
Spotkanie przywódców państw członkowskich Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW) w Samarkandzie w Uzbekistanie mogło być dla Kremla wydarzeniem potwierdzającym istotną rolę Moskwy w grze, która trwa w regionie. Jednak Władimir Putin musiał poczuć się dość osamotniony. Jego deklaracje sprawiały wrażenie bezwarunkowego przytakiwania starszemu bratu, od którego dobrej woli będzie zależała przyszłość tego młodszego.
1 września wraz pierwszym dzwonkiem w Rosji do szkół wrócili uczniowie. Godziny spędzone w szkolnych ławkach urozmaicone będą nowymi, odgórnymi atrakcjami. Przejawem prawdziwej miłości do Rosji ma być „specjalna operacja wojskowa”, ogłoszona przez Putina 24 lutego.
Sposób, w jaki zginęła Daria Dugina, wywołuje u Rosjan skojarzenia z ostatnią dekadą XX wieku oraz towarzyszącą jej patologiczną przestępczością, wobec której państwo było bezbronne. To może być zgubne dla reżimu tak samo, albo i nawet bardziej niż porażki na froncie.
Sierpniowy zryw Białorusinów sprzed dwóch lat dawał nadzieję na zmianę za wschodnią granicą UE. Protest istotnie stanowił preludium – ale do procesów, które idą w odwrotną stronę. A polski rząd reaguje na nie fatalnie. O wnioskach, jakie powinniśmy wyciągnąć wobec sytuacji za naszą wschodnią granicą, dyskutują Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, Filip Rudnik i Jakub Bodziony.
Od Putina w Rosji nie sposób uciec. Jego postać pojawia się również w rosyjskim rapie. Od niektórych hip-hopowych wersów aż włos jeży się na głowie.
„Demony Rosji” to to zbiór anegdot i gawęd zebrany przez byłego dyplomatę średniego szczebla w czasie pobytu w moskiewskiej placówce. O Rosji z lat 2005–2008, codziennym życiu dyplomaty, rosyjskim rasizmie, nacjonalizmie i tragicznej historii Jakub Bodziony rozmawia z autorem książki Witoldem Juraszem, dziennikarzem Onetu, prezesem Ośrodka Analiz Strategicznych i byłym dyplomatą w Rosji i na Białorusi.
Populiści i autokraci często odwołują się do historii, aby uzasadnić swoje rządy. Dlaczego jest to tak skuteczne i czy możemy się temu przeciwstawić?
Kiedy naiwny romantyzm zakłada, że polityka rządzi się ideałami i wartościami, naiwny realizm czyni dokładnie odwrotnie. Widzi tylko brutalną grę i starcie sił, wierząc, że rola idei jest zerowa. Obie postawy są błędne, bo przedstawiają sprawy zbyt zerojedynkowo.
Z Putina żaden Piotr I – choć sam się do niego porównuje. Zarówno polityka zewnętrzna, jak i represje wewnętrzne sprawiają bowiem, że z Rosji ucieka to, co dziś najcenniejsze: kapitał ludzki. Nie jest to jednak dobra wiadomość dla tych, którzy wciąż marzą o demokratycznej Rosji.