Jeżeli walka ze zmianą klimatu będzie oznaczała bolesne austerity, politykę oszczędności dla miliardów ludzi, to co się stanie, gdy ktoś rzuci ideę, że kryzys klimatyczny nie jest rzeczywistością obiektywną, ale konstruktem ideologicznym, który ma uzasadnić konsolidację kapitału w rękach 1 procenta najbogatszych?
„Jeśli mamy pretensje do tego, jak realizowana jest polityka klimatyczna na szczytach COP, to należałoby w pierwszej kolejności wymienić rządy u siebie, a nie narzekać na ONZ. Twierdząc, że jakiekolwiek globalne negocjacje są bez sensu, bo nie doprowadzają do zmiany tu i teraz, Thunberg wylewa dziecko z kąpielą”.
Polska jako część świata rozwiniętego ponosi historyczną współodpowiedzialność za obecne zmiany klimatu.
Wykorzystywanie narzędzi modelujących oraz uczestnictwo wielu aktorów w projektowaniu różnych wariantów przyszłości jest kluczowe. Daje nie tylko możliwość powiedzenia rządzącym „sprawdzam”, ale także pokazuje, że kształtowanie przyszłości energetycznej kraju w sposób włączający i transparentny jest nie tylko możliwe, ale i konieczne.
Olga Ślepowrońska przekonuje, że choć „taki mamy klimat”, warto zawalczyć o jego poprawę. Małymi krokami można wiele zdziałać, także gdy jest się jeszcze dzieckiem.
W swojej książce Jakub Wiech nie szuka nowej wielkiej idei dla polskiego konserwatyzmu, apeluje raczej o schowanie do szafy irracjonalnej retoryki i zmierzenie się z faktami. Cel jest do bólu pragmatyczny: prawica albo się zazieleni, albo ostatecznie straci kontakt z większością wychowanych po 1989 roku wyborców.
Nie oszukujmy się, populizm nie zniknie wraz z Donaldem Trumpem. Jednak to nie sam populizm zagraża klimatowi, ale pewne jego elementy i odmiany – zwłaszcza ta nacjonalistyczna.
W ubiegłym tygodniu ukazała się trzecia encyklika papieża Franciszka, zatytułowana „Fratelli Tutti”. Szybko została uznana za dzieło podsumowujące dotychczasowy pontyfikat kardynała Jorgego Bergoglia. Od objęcia tronu Piotrowego obecny papież podkreśla, że pragnie być głosem biednych i uciśnionych, starając się w ten sposób pokazywać inne, nieco czasem zapomniane oblicze katolicyzmu, skupione na pomocy drugiemu człowiekowi. Taka […]
Prezes PiS występuje jako obrońca zwierząt, a paliwowy gigant deklaruje neutralność klimatyczną do 2050 roku. Czy to początek procesu, w wyniku którego prawica odbierze opozycji monopol na zieloną agendę?
Postulaty w „Eko-Karcie” zawarte są nie tylko kompletnie niewiarygodne, jeśli zestawimy je z wcześniejszymi wypowiedziami i działaniami Andrzeja Dudy. To po części puste hasła i bardzo spóźnione reakcje na problemy, z którymi Polska przyroda i społeczeństwo borykają się od lat.
Wiedza o dawnych kryzysach klimatycznych i przyrodniczych, którą zdobyliśmy w ciągu ostatniego półwiecza, nie pozostawia wątpliwości: obecna pandemia jest zapowiedzią nadchodzących zmian społecznych. Czas się na nie przygotować.
Z kryzysu klimatycznego i pandemii koronawirusa płynie dla naszej polityki kilka wspólnych wniosków.
Od września ogień w Australii strawił obszar 10 000 000 hektarów lasów i buszu, co odpowiada rozmiarom Korei Południowej. Życie straciło co najmniej 25 osób, a wiele jest zaginionych. Zginęło nawet miliard (!) zwierząt, a liczba ta będzie rosnąć, bo tysiące z nich straciły źródło pożywienia i tereny lęgowe. Obecne ochłodzenie i padający deszcz to tylko chwilowa ulga — pod koniec tygodnia temperatury znowu wzrosną.
W Warszawie zakończył się niedawno Szczyt Klimatyczny COP19, na którym po burzliwych negocjacjach, trwających prawie do ostatniej minuty, nie udało się uzgodnić wspólnej polityki przeciwdziałania przyczynom zmian klimatycznych, choć udało się uzyskać cele mniejsze, takie jak zapewnienie źródła finansowania dla krajów rozwijających się w wysokości 100 mld dolarów rocznie, by mogły one przeciwdziałać skutkom zmian klimatycznych.