„To pokolenie urodziło się w Polsce, która oferuje młodzieży takie same możliwości jak inne kraje Europy. Więc patrzę na nich nie jak na młodych Polaków, wyborców tej czy innej partii, tylko na młodych żyjących w zglobalizowanym świecie” – mówi Justyna Suchecka-Jadczak, autorka książki „Pokolenie zmiany”.
75 procent młodych ludzi zgadza się ze stwierdzeniem, że przyszłość jest zatrważająca. 60 procent mówi, że jest bardzo lub skrajnie zaniepokojona klimatem. W przeszłości rozmawialiśmy o tym, jak zmieniać rzeczywistość społeczną na lepsze. W ostatnim czasie coraz większe znaczenie zyskuje inne, bardziej niepokojące pytanie.
Katarzyna Kasia i Karolina Wigura wraz z gościnią Katarzyną Skrzydłowską-Kalukin szukają odpowiedzi na pytanie o sens Campusu Polska Przyszłości. Czy taka forma „robienia polityki” zostanie z nami na dłużej?
Siłę tej imprezy stanowili młodzi ludzie – i to budzi nadzieję na lepszą jakość polityki w przyszłości. Jeśli media wyciągają z tego tylko klikbejtowe „afery”, to znaczy, że nie rozumieją nic z tego, co tam się działo.
Campus Polska Przyszłości to kolejne wydarzenie organizowane przez polityków hołdujących zasadzie, że zdjęcie z młodymi to dobry PR. Paternalistyczne podejście polegające na „tworzeniu przestrzeni do dialogu”, które w praktyce okazują się wyłącznie mówieniem „do ludzi”, to smutna codzienność polskiej polityki.
Dla osób z młodszego pokolenia konflikt Tusk–Kaczyński jest surrealistyczny. To powrót do obcej przeszłości, która w żaden sposób nie adresuje ich problemów. Trafnie te emocje wyrażał mem, w którym Tusk mówi do młodej dziewczyny: „wróciłem, żeby cię uratować”, a ta odpowiada: „Nawet nie wiem, kim jesteś”.
„Dogmatyzm widać w bardzo wielu obszarach naszego życia społeczno-politycznego: masz jakieś trochę inne spojrzenie, to do widzenia. Albo wręcz wypie***laj. Wiek nie ma tutaj nic do rzeczy”, mówi Przemysław Staroń.
Szanowni Państwo! „Linia podziału – a może nawet przepaść – przebiega dziś między starszym a młodszym pokoleniem Polaków oraz ich diametralnie różnymi doświadczeniami życiowymi. Te dwa pokolenia zupełnie się ze sobą nie komunikują” – pisaliśmy w „Kulturze Liberalnej” już w połowie 2015 roku. Zwracaliśmy uwagę, że pokolenie polityków, które dominuje na krajowej scenie, jest wypalone. […]
Wielu dzisiejszych dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestolatków nie wierzy w żadną emeryturę od państwa. Swoje składki emerytalne traktują jako pomoc dla rodziców i dziadków, którą wypłaca im ZUS, ale wiedzą, że o swoją emeryturę muszą zatroszczyć się sami. Ilu z Was myśli podobnie?
„Za Bismarcka, kiedy po raz pierwszy wprowadzano emerytury, mało kto dożywał wieku emerytalnego. Dziś na emeryturze można żyć dłużej, niż spędziło się w pracy. To nie ma sensu”, mówi dziennikarz ekonomiczny i analityk rynku finansowego.
Jeśli strategia Kuisza się przyjmie, może w końcu będziemy mieli liberalizm osadzony w polskim doświadczeniu. To byłby właśnie liberalizm niepodległości!
„Słowo «niepodległość» w Polsce wywołuje wyłącznie stare duchy. Wyciąga z szafy wszystkie zbroje husarskie i trupy. To paraliżuje, uniemożliwia myślenie o niepodległości w jakimkolwiek współczesnym wymiarze, zbudowanie odniesienia do tego, w jakim świecie dzisiaj funkcjonujemy. Doznajemy jakiegoś rodzaju opętania. To są dziady!”, mówi dziennikarka i reporterka.
Szanowni Państwo! „Doszły nas słuchy, że wybiera się do nas Ryszard Petru. Zapraszamy, ale na widownię, z notatnikiem, by zapisywać co mówią poznaniacy, bo to oni mają głos. Akcja ma wymiar obywatelski” – napisali na swojej facebookowej stronie organizatorzy poznańskich demonstracji przeciwko rzekomym reformom w wymiarze sprawiedliwości. Organizatorzy wielu manifestacji w całej Polsce konsekwentnie naciskali, […]
„Przed poniedziałkową manifestacją dostałem telefon od jednego z polityków opozycji, który postawił mi ultimatum: albo organizujemy manifestację razem z nimi pod partyjnym emblematem, albo oni zorganizują swoją manifestację w tym samym miejscu i czasie, zagłuszając naszą”, mówi organizator warszawskiego protestu „3xVeto – pod Pałacem Prezydenckim bez partyjnych liderów”.
Co robią paryscy bobos, którzy zdążyli dorosnąć? Słynna trylogia Virginie Despentes, której pierwszy tom trafia właśnie do nas w polskim tłumaczeniu, kreśli niezwykle precyzyjny portret francuskiego pokolenia, którego młodość przypadła na lata 90.