Trudno znaleźć w naszej historii bardziej znienawidzoną Polkę niż komunistka Wanda Wasilewska. Przez dekady wydawała się postacią jednowymiarową, a więc zupełnie nieciekawą. Biografia Piotra Lipińskiego pokazuje, że wcale nie musiało tak być.
„Śmierć przychodzi nawet latem” Zsuzsy Bánk to przede wszystkim kronika śmiertelnej choroby i odchodzenia ojca autorki, węgierskiego uchodźcy, który wyjechał do Niemiec po stłumionej przez radzieckie czołgi rewolucji 1956 roku. Jest to jednak również obraz szczęśliwych chwil spędzanych wspólnie z rodziną, wspomnienie pogodnej melancholii węgierskiej prowincji i magii przedmiotów związanych z bliskimi, które są w stanie ożywiać umarłe światy.
„To nie jest nowe ani zaskakujące, choroba i śmierć są nieodłącznymi elementami węgierskiej rzeczywistości, są tu zadomowione, odkąd pamiętam, odkąd spędzamy tu lato. Tyle że teraz to my jesteśmy głównymi bohaterami”, pisze Zsuzsa Bánk w książce o śmierci ojca, żałobie, Węgrzech i wspomnieniach utraconej Arkadii. Zapraszamy do lektury wywiadu z autorką i fragmentu książki w przekładzie Elżbiety Kalinowskiej.
Pierwszy raz zrozumiałam, co znaczy być dziewczynką, dość późno, ale tylko dlatego, że wcześniej byłam dzieckiem dość nieśmiałym, czyli takim, jakim powinna być „prawdziwa” dziewczynka. Kiedy skończyłam czternaście lat w moim życiu nastąpiła przemiana – zaczęłam mieć zdanie na każdy temat i z wielką przyjemnością używać słowa „nie”. Czyli robić wszystko to, co „porządnej” dziewczynce nie przystoi. Czy na pewno?
„Wolna” to głośna autobiograficzna opowieść Lei Ypi, wykładowczyni filozofii politycznej w London School of Economics. Autorka z wnikliwością i humorem opisuje dorastanie w przechodzącej transformację Albanii i próby zrozumienia, co tak naprawdę oznacza być wolnym.
„Ta książka ma wymiar bardzo osobisty i jest moją bardzo indywidualną opowieścią o rozczarowaniu Kościołem. […] Jestem w Polsce u siebie. Jako obywatel mam prawo oceniać to, co tu się dzieje, mam wręcz obowiązek protestować przeciwko złu, które się w Kościele dzieje”. O swoim stosunku do Kościoła i swojej książce „Wieczne strapienie” mówi prof. Jacek Leociak.
Chciałbym napisać, że „Missoula” Jona Krakauera to książka ważna, szokująca, napisana dobrze i w słusznym celu, która zostawia czytelnika z sensownymi propozycjami walki z tym, z czym autor chce walczyć – społecznym przyzwoleniem gwałt. Niestety, nie wszystko jest takie proste.
4 kwietnia 2018 roku minie dokładnie pół wieku od zabójstwa Martina Luthera Kinga. Zginął w Memphis na balkonie słynnego w okolicy motelu Lorraine. Hampton Sides w pasjonujący sposób opisuje ostatnie miesiące życia ofiary i przygotowania zamachowca.
Gdzie i ile razy wynaleziono porcelanę? W nietuzinkową wyprawę śladami alchemików, szalonych wynalazców i krwawych despotów zabiera nas w „Białym szlaku” Edmund de Waal.
Co spaja wymyślony naród Indonezji? Jaka przyszłość czeka azjatyckiego tygrysa? W swojej najnowszej książce amerykańska reportażystka Elizabeth Pisani stawia nietuzinkową diagnozę.
Hochschild i Grandin z chirurgiczną precyzją demaskują kulisy handlu niewolnikami. Skupiają się na momencie szczególnym – przełomie XVIII i XIX w., a zatem na kilku dekadach boomu gospodarczego, nakręcenia spirali handlu ludźmi do granic możliwości i zaskakującego załamania się całego systemu – wybuchu „paniki moralnej” na rynku niewolniczym po triumfie abolicjonistów.
O tym, dlaczego kobiece bohaterki są tak fascynującym tematem dla reportażysty, oraz o życiu Zofii Stryjeńskiej z Angeliką Kuźniak rozmawia Justyna Czechowska.
Dariusz Rosiak napisał książkę ważną, której przesłanie wciąż zyskuje na aktualności. W „Ziarnie i krwi” zabiera nas w podróż do kolebki chrześcijaństwa, która dziś przeistacza się w ponure cmentarzysko.
Co skusiło Hatzfelda, by po trzech znakomitych książkach poświęconych Rwandzie dodać do nich dziełko tak bardzo odbiegające standardem od reszty? Odpowiedź jest prosta – uzależnienie od tematu. Ciągłe pisanie o ludobójstwie potrafi niebezpiecznie wciągnąć.
Ostatnie 15 lat to nie tylko odbudowywanie imperialnej pozycji Putinowskiej Rosji. To również fundamentalna przemiana rosyjskiego społeczeństwa, które zachłyśnięte petrodolarami zderza się z nowoczesnością, o czym w swoim reportażu pisze Peter Pomerantsev.