Główna ulica miasta jest jego wizytówką. Idąc nią, można poczuć atmosferę miejsca i zobaczyć, co ma ono najlepszego do zaoferowania. Coraz częściej jednak na głównych ulicach miast świata dominują sieciowe lokale oraz tania rozrywka.
Do czasu gdy nieoznakowani żołnierze rosyjscy opanowali Krym, a FSB zajęło się destabilizowaniem kolejnych regionów Ukrainy, prawdziwa twarz reżimu w Moskwie skrywała się za maską godnego zaufania partnera biznesowego Europy. Rosyjscy oficjele próbują używać jej nadal.
W kryzysie ekonomicznym i ideologicznym jaki przeżywa Unia po kłopotach w Grecji, Portugalii i Hiszpanii, mówi się o rosnących w siłę ruchach nacjonalistycznych i populistycznych. Sondaże pokazują jednak, że w zbliżających się wyborach do Parlamentu Europejskiego większość wyborców w krajach członkowskich zagłosuje na partie głównego nurtu.
Przy chińskich liniach fabrycznych stanęło nowe pokolenie robotników, jedynaków urodzonych po 1990 roku. Nieprzyzwyczajonych do ciężkiej i monotonnej pracy, ale za to znających swoje prawa i głośno domagających się ich respektowania.
Miało być o czymś zupełnie innym. O śmigusowym laniu wodą na Słowacji, politycznym zawracaniu kijem czeskiej Olzy, laniu wody na Węgrzech. Nastrój miał być poświątecznie rozleniwiony, nieco przejedzony, ale już przedmajówkowo radosny.
150? Właśnie tylu amerykańskich żołnierzy odbędzie symboliczne ćwiczenia lądowe w Polsce i Estonii. Fakt, że dwa państwa nie graniczą ze sobą, może mieć tutaj tajemnicze znaczenie psychologiczne. Waszyngton wyszedł chyba z założenia, że, skoro kiedyś 300 Spartan mogło bronić przesmyku Termopile, to dziś o połowę mniejsza grupa dzielnych żołnierzy amerykańskich wystarczy, by odstraszyć Władimira Władimirowicza Putina. Pentagon z pewnością nie zdradzi nam wszystkich sekretów swojej znakomitej strategii.
Założenie konta w rosyjskich serwisie społecznościowym „W Kontaktie” do niedawna należącym do Pawła Durowa jest proste. Prawie tak samo, jak otrzymanie rosyjskiego obywatelstwa z pomocą nowej ustawy podpisanej przez Władimira Putina.
Szanowni Państwo, zbliżająca się kanonizacja dwóch papieży – Jana Pawła II i Jana XXIII – z pewnością wzbudzi w Polsce ogromne emocje. I nie bez powodu. Z jednej strony, wyjątkowo mocno wybrzmiewają we współczesnej Polsce głosy antyklerykalne, od lat spada liczba powołań. Z drugiej strony, według danych GUS i Instytutu Statystycznego Kościoła katolickiego, liczba chrztów […]
„Polityka kanonizacyjna to tak naprawdę ocenianie papieży przez papieży. «Polityka świętości» jest procesem niezwykle skomplikowanym, pełnym meandrów i trudnym do jednoznacznej oceny”, mówi publicysta w przeddzień kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II
Współpracownicy papieża Franciszka mówią, że ma „błoto na butach” – woli angażować się w sprawy praktyczne niż poświęcać rozważaniom teologicznym. To różni ten pontyfikat od dwóch poprzednich, ale niekoniecznie musi przysporzyć Kościołowi nowych wiernych, pisze australijska profesor teologii.
Czy dotychczasowy przebieg pontyfikatu Franciszka wpisuje się w tradycję nowoczesnego Kościoła, czy też ma charakter rewolucyjny? Czy papieżowi uda się wprowadzić reformy? I jak długo będzie w stanie kierować Kościołem? – zastanawia się historyk.
Żeby trwale zreformować jakąś instytucję, należy zrobić trzy rzeczy: zmienić kulturę tej instytucji, wymienić ludzi na kluczowych stanowiskach i zaproponować konkretne reformy. Franciszek to robi, twierdzi amerykański jezuita, były profesor Uniwersytetu Georgetown.
Czarujący i uroczo nierozgarnięty chłopak? Snujący się bez celu po Berlinie, miejski flâneur z hipsterskiej dzielnicy, będący rzeczywistym reprezentantem pewnego pokolenia? A może nijaki, irytujący brakiem zaradności dwudziestokilkulatek, który epatuje nudną pretensjonalnością?
Stoły wielkanocne, za którymi w tym roku siedzieliśmy dostarczyły nam tyle kulinarnych przeżyć, że niemal nie sposób ich systematycznie opisać. Trudno zresztą o jakąś metodyczną degustacyjną refleksję tak na gorąco, tuż po świętach. Człowiek jeszcze intensywnie trawi i najchętniej powiedziałby po prostu: „smakowało”.
Obok tekstów Primo Leviego jej książki należą do najważniejszych dzieł literatury, opisującej grozę i potworność hitlerowskich obozów zagłady. Stanowcza, niezależna, pełna przekory. Kim była Charlotte Delbo? Na to pytanie próbują w swej książce odpowiedzieć Violaine Gelly i Paul Gradvohl.