Dla uzdrowienia sytuacji niezbędne jest przyjęcie – zarówno przez kościelne władze, jak i ogół kleru, społeczeństwo i władze, że ksiądz jest takim samym obywatelem jak każdy inny, a Kościół rzymskokatolicki – jego pracodawcą, odpowiedzialnym za działania swoich przedstawicieli.
W jutrzejszej „Kulturze Liberalnej” publikujemy rozmowę z szefem Platformy Obywatelskiej Grzegorzem Schetyną. Co z niej wynika?
No więc znów mamy napięcie w sprawie żydowskiej. Desant obrońców Ojczyzny okopał się w fotelach audytorium École des Hautes Études en Sciences Sociales i dał odpór. Zupełnie jak w komunizmie, kiedy dawano odpór i nas wzywano do dania oporu… niekoniecznie zresztą imperialistom, nieraz tym, których też definiowano jako wrogów ojczyzny.
Zabawy z powojennym modernizmem trwają w Warszawie już od dawna. Niektóre do dziś odbijają się echem skandalu – jak głośna rozbiórka Supersamu czy Pawilonu Chemii – i powracają w każdej debacie na ten temat. Stanowią zazwyczaj koronny argument, że w dążeniach do zachowania dziedzictwa architektury lat 60. oraz 70. w Warszawie ponieśliśmy sromotną klęskę. To nieprawda. Bitwa o powojenny modernizm wcale nie została przegrana i znaleźliśmy pozytywną drogę pośrednią.
Reakcja polskiego Kościoła – lub raczej jej brak – na zjawisko pedofilii jako obywatelkę mnie bulwersuje, jako katoliczkę głęboko martwi, jako Polkę niestety nie dziwi.
„Jest coś głęboko niepokojącego w tym, że krwawe historie przeszłości tak bardzo dziś inspirują, że otaczamy się obrazami katastrof i tragedii”, mówi zastępca dyrektora Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku.
Pierwszy wstał Najwybitniejszy Polski Aktor, następnym widzom trzeba było tylko ułamka chwili. Premiera „Panien z Wilka” w krakowskim Narodowym Starym Teatrze musiała zresztą zakończyć się owacją na stojąco. Są takie przedstawienia, kiedy od pierwszej kwestii wiadomo, że sympatia publiczności jest po stronie artystów, że pójdzie ona za aktorami jak w dym i nie będzie zadawała zbędnych pytań. Tak dzieje się w tym sezonie na krakowskiej narodowej scenie.
Cienka jak opłatek, a zarazem gorzka jak kromka czarnego chleba, debiutancka powieść Barbary Klickiej stawia opór: bywa niejednoznaczna i pełna emocji. A jednocześnie mocno trzyma się konkretu. Cóż może być bowiem bardziej konkretnego niż ludzkie ciało? Podatne na ból, spętane własnymi ograniczeniami i poddane społecznej tresurze.
W poprzednim wydaniu „Kultury Liberalnej ” pisaliśmy o premierze „Toski” pod dyrekcją Tadeusza Kozłowskiego i w reżyserii Barbary Wysockiej. W Teatrze Wielkim–Operze Narodowej w mniej eksponowanych spektaklach często można usłyszeć wykonawców lepiej pasujących do ról i w lepszej kondycji niż na premierach. W dużej mierze było tak i w tym wypadku.
Szanowni Państwo, 7,5 procent – taki odsetek ankietowanych uważa, że ksiądz Henryk Jankowski zasługuje na pomnik. Przeciwnego zdania jest 57 procent respondentów, a opinii w tej kwestii nie ma niemal 4 na 10 pytanych. Już ten jeden sondaż pokazuje, jak „kontrowersyjną osobą” jest były proboszcz parafii pod wezwaniem świętej Brygidy w Gdańsku. I to także […]
„Wciąż jest tak, że – ze względu na chwalebne czyny w czasie PRL, ze względu na pamięć o Janie Pawle II czy ze względu na to, że jest wielu porządnych księży – masa ludzi mówi sobie: «To jednak Kościół. Zostawmy to». Taki sposób myślenia trzeba przełamać. Tego Kościół boi się najbardziej”, mówi dziennikarz, autor filmu dokumentalnego o ofiarach księży-pedofilów.
„Nasi hierarchowie to ludzie skwaszeni, zalęknieni zmianą mentalności Polaków, która będzie oddziaływać na ograniczenie przywilejów Kościoła. Czują lęk przed transformacją z pozycji Kościoła walczącego w kierunku Kościoła chcącego zrozumieć człowieka. Kościół został upasiony licznymi przywilejami, jest rozlazły i warstwie intelektualnej po prostu płytki. Odpowiada mu ten podział na prawdziwych Polaków i zdrajców, na którym karierę robi Kaczyński”, mówi współautor głośnej książki o pedofilii w Kościele pt. „Żeby nie było zgorszenia. Ofiary mają głos”.
„Janowi Pawłowi II odbiera się kapitał moralny, gdy sytuuje się go w bezpośredniej bliskości symbolu absolutnego zła, jakim jest pedofilia. Każdy, kto się znajdzie w jego pobliżu, od razu traci swój autorytet” – mówi socjolog Michał Łuczewski.
W ostatnim felietonie napisałem, że jeśli wiernych oburzają skandale pedofilskie wstrząsające polskim Kościołem, sposobem wymuszenia zmian byłby „bojkot konsumencki” tej instytucji. Tekst zebrał niemal trzy tysiące „polubień”, ale wywołał też falę krytyki, w tym oskarżenia o „ignorancję i intelektualną słabość”. Sądzę, że warto na tę krytykę odpowiedzieć.