Szanowni Państwo! „Najostrzejsza eskalacja konfliktu pomiędzy opozycją i rządzącym Prawem i Sprawiedliwością od czasu przejęcia przez tę partię władzy w październiku minionego roku” – tak Reuters opisywał piątkowe protesty w polskim sejmie i pod nim. W podobnym tonie wypowiadały się inne agencje informacyjne oraz polscy korespondenci zagranicznych mediów. Zwracano uwagę na fakt, że głosowanie nad […]
PiS zamierza iść w kierunku demokracji nieliberalnej, czyli takiej, w której wybory się odbywają, ale ich zwycięzca bierze wszystko. Do tego dochodzi bardzo silna rola państwa w gospodarce oraz próba zbudowania nowego modelu obywatela – bardzo konserwatywno-narodowego.
„Smoleńsk” Antoniego Krauzego przypomina politykę PiS-u. Z jednej strony wielka wizja, z drugiej miernota wykonania spowodowana tym, że każdy z twórców ciągnął w swoją stronę, a nad całością nikt nie zapanował.
Szanowni Państwo, dawno temu Jacek Dukaj stwierdził, że największym problemem polskiej kultury jest jej upolitycznienie: to, że tak zwany „polski inteligent”, zamiast skupić się na odbiorze warstwy artystycznej danego dzieła, interesuje się raczej publicystycznymi debatami wokół niego. Dukaj przeciwstawiał wówczas takiego odbiorcę zachodniemu zakochanemu w popkulturze nastolatkowi, którego to, co dzieje się wokół książki czy […]
Teorie spisku na dobre zadomowiły się w polskiej polityce. „Smoleńsk” Krauzego jest kolejnym tego potwierdzeniem. Tylko czy po seansie widzowie naprawdę uwierzą, że prezydent Lech Kaczyński został zamordowany przez Rosjan i rosyjskich agentów wpływu w Polsce? To polityczna stawka tego filmu.
„Smoleńsk” to ekranizacja prawicowej publicystyki zrealizowana przy pomocy parodii scenariusza filmowego. Nie jest to ani dobre kino, ani dobry felieton. Nie ma to jednak znaczenia. W sensie politycznym niewątpliwie jest to jedno z ważniejszych wydarzeń ostatnich lat.
Szanowni Państwo, w książce „Jądro dziwności” Peter Pomerancew, opisując stan rosyjskiej armii, pisze, że jeszcze kilka lat temu całe rodziny pracowały nad tym, by ich członkowie nie trafili do armii, a kiedy już się tam znaleźli, by ich stamtąd wyciągnąć, nawet drogą porwania. Jeszcze do niedawna opinia o polskiej armii była niewiele lepsza – stare […]
„Wojska Obrony Terytorialnej będą szkolone według wzorców wojsk specjalnych. Również ich sprzęt będzie wzorowany na tych wojskach – lekki, przenośny, ale o dużej sile rażenia”, mówi pełnomocnik MON ds. tworzenia Obrony Terytorialnej Kraju.
„Zakładam, że formowanie WOT nie zakłóci programu modernizacji technicznej wojsk operacyjnych. Jeżeli będzie inaczej, popełnimy największy błąd strategiczny w naszej historii. Nie wykorzystamy historycznej szansy modernizacji armii, a wojska WOT nie obronią Polski” – ostrzega były dowódca Wojsk Lądowych RP.
Powojenna partyzantka „żołnierzy wyklętych” bez wątpienia warta jest badania i prezentowania w muzeum. Nie szukałbym jednak w nich ani bohaterów, ani wzorów – nie samo męczeństwo bowiem tworzy bohaterów, więzień polityczny zaś niekoniecznie jest moralnym wzorem.
„Rządy PiS-u są jak zapalenie płuc, trzeba je przetrzymać. Partia Kaczyńskiego walczy na wszystkich frontach: z rowerzystami, wegetarianami, nauczycielami, lekarzami, Rosją, Ameryką i Unią. Z drugiej strony daje wyborcom program Rodzina 500+. Jarosław Kaczyński jest doskonale wykształcony w dziedzinie «dziel i rządź».”
Problem katastrofy smoleńskiej to nie problem pancernej brzozy, trotylu na pokładzie Tupolewa ani zakrojonego na szeroką skalę spisku. To problem stanu polskiego państwa. A także naszego – jako zbiorowości – podejścia do polityki.
Po wypowiedzi Antoniego Macierewicza na temat przyczyn katastrofy smoleńskiej czy po kolejnych niefortunnych wywiadach ministra Waszczykowskiego komentatorzy zadają pytania, czy takie słowa mogą mieć negatywne skutki dla pozycji Polski za granicą. Tymczasem należałoby zadać pytanie odwrotne – czy mogłyby mieć jakiekolwiek skutki pozytywne?
Kiedy patrzymy na skład rządu, nasuwa się pytanie – jaką nagrodę musiał obiecać Jarosław Kaczyński Beacie Szydło za przyjęcie roli premiera?
Dokładnie rok temu pisaliśmy na łamach „Kultury Liberalnej” [1], że mówiąc o katastrofie smoleńskiej można w Polsce wybierać jedynie między rolą oportunistycznych pupilków rządu a szalonych wietrzycieli spisku. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło. W rocznicę katastrofy Tomasz Sawczuk wskazuje, dlaczego tak się stało, a także zastanawia się, czy polska polityka będzie w stanie wyciągnąć z tamtych wydarzeń jakąkolwiek naukę na przyszłość.