Ostrzelanie oraz zatrzymanie trzech jednostek ukraińskiej marynarki wojennej w Cieśninie Kerczeńskiej to nie zapowiedź szerokiej inwazji Rosjan na Ukrainę, ale raczej test na odpowiednią reakcję Kijowa i Zachodu. Obie strony ten test oblały.
Śmierć Kateryny Handziuk – oblanej żrącą substancją 31 lipca i zmarłej 4 listopada – w całej swojej złowrogiej sile ujawnia wewnętrzny problem państwa ukraińskiego, którego tym razem nie da się wytłumaczyć agresją Rosji. Problem ten może mieć swoje konsekwencje jeszcze długo po tym, kiedy działania wojenne na wschodzie – z tego lub innego powodu – ustaną.
„Donbas” Siergieja Łoźnicy to być może najważniejszy i najbardziej kunsztowny obraz w dorobku reżysera. Mierzy się w nim nie tylko z wyzwaniami ogarniętego konfliktem kraju, ale i z etycznym pytaniem o sposób tworzenia obrazu oddającego prawdę o wojnie.
„Społeczeństwo ukraińskie zbiedniało. Czy ktoś może uwierzyć, że można wrócić do czasu sprzed euromajdanu i nie zapłacić za to niepodległością? Trudno mi sobie wyobrazić, by Ukraińcy okazali się aż tak nieroztropni. To wybór między chlebem z masłem a godnością”, mówi uznana ukrainistka. Jak ten stan rzeczy przekłada się na politykę Kijowa i relacje z Polską?
„Ukraina nie prowadzi antypolskiej polityki. Prowadzi politykę ukrainotwórczą i antysowiecką, antyrosyjską. Nie było do tej pory żadnej intencjonalnej antypolskiej narracji, ale jeszcze trochę tego konfliktu z Polską i ona się pojawi”, mówi Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, dyrektor programu zagranicznego „Otwarta Europa” Fundacji im. Stefana Batorego, była ambasador Polski w Rosji.
Sytuacja imigrantów w Polsce przez 20 lat ulegała stopniowej poprawie. Przed nami jednak wiele groźnych wyzwań, które mogą cofnąć wywalczony w poprzednich latach postęp.
Mijają właśnie dwa lata od symbolicznego rozpoczęcia trwającego do dziś konfliktu na Ukrainie. Dla samych Ukraińców to będzie smutna rocznica.
Pod koniec września Władimir Putin odwiedził ONZ pierwszy raz od dekady i przyćmił wszystkich, łącznie z prezydentem Stanów Zjednoczonych.
Wedle szacunkowych danych na terenie Ukrainy żyje już ponad dwa miliony uchodźców, uciekinierów z ogarniętych wojną terenów kraju. O tym jednak zachodnie gazety nie piszą.
„Polska powinna pomóc chrześcijanom z Syrii nie dlatego, że są chrześcijanami, ale dlatego, że są ludźmi. Ludźmi, których życie jest zagrożone”, mówi reporter.
Szanowni Państwo, czy przyszłość Europy rozgrywa się na Ukrainie? Mieszkańcy państw Unii Europejskiej wydają się w to mocno powątpiewać. To prawda, rewolucja Majdanu wywołała wśród mieszkańców falę entuzjazmu dla sprawy wolności na Wschodzie. Gdy jednak do sporu włączył się Kreml, w głowach Europejczyków pojawił się informacyjny mętlik. Brak zrozumienia meandrów sytuacji na Ukrainie, mylenie podstawowych […]
O najważniejszych wyzwaniach stojących przed nowymi ukraińskimi władzami, nadziejach młodzieży i podziałach społecznych mówi Jarosław Hrycak, historyk, wykładowca Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego we Lwowie.
Największe ryzyko wewnętrzne na Ukrainie wiąże się z możliwością powtórzenia błędów pomarańczowej rewolucji. Jej siłę i nadzieje z nią związane zniszczył konflikt polityczny między Wiktorem Juszczenką a Julią Tymoszenko, który otworzył drogę do władzy Wiktorowi Janukowyczowi i Rosjanom. W tym przypadku może być podobnie – nie jest tajemnicą, że prezydent Petro Poroszenko z trudem zniósł wybór Arsenija Jaceniuka na premiera.
O skutkach ukraińskiej rewolucji rok po jej rozpoczęciu i o wyzwaniach stojących przed nowymi ukraińskimi władzami mówi analityczka serwisu Polityka Insight.
Po kilku miesiącach wojny ukraiński Donbas stał się ruiną, której nikt nie chce. Ukraińcy dlatego, że nie mają zamiaru godzić się na opłacanie regionu rządzonego przez prorosyjskich separatystów i morderców ukraińskich żołnierzy. Rosjanie dlatego, że nigdy tej ziemi nie chcieli i grają o większe cele. Pat trwa, a rozgrywka wcale nie została zakończona. Obecny wariant nie zadawala bowiem nikogo i jest jedynie antraktem wojennej zawieruchy.