Wraz ze zwycięstwem Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych, naszej ponownej weryfikacji będzie musiało ulec wiele dotychczasowych przekonań, łącznie ze znaczeniem politycznym dużych miast.
Jakie skutki będzie miało zwycięstwo Donalda Trumpa dla polityki zagranicznej USA, a tym samym dla Polski? Podobnie jak w przypadku innych elementów „programu” Trumpa, opieramy się jedynie na ogólnych hasłach, nieraz ze sobą sprzecznych.
Po ośmiu latach rządów pierwszego czarnoskórego prezydenta, w dodatku cieszącego się obecnie rekordowym poparciem, Stany Zjednoczone wybrały jego całkowite przeciwieństwo.
Po kilkunastu miesiącach kampanii zewsząd słyszymy, że Amerykanie są wściekli na swoje elity, a kraj jest podzielony jak nigdy dotąd. Po pierwsze, prawda jest nieco bardziej skomplikowana, a po drugie – nawet niechęć wobec elit nie może tłumaczyć poparcia dla kandydata takiego jak Donald Trump.
Na kilkadziesiąt godzin przed zakończeniem wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych przypominamy teksty relacjonujące przebieg wielomiesięcznej kampanii.
Od kiedy stało się jasne, że Donald Trump zdobył nominację Partii Republikańskiej na urząd prezydenta, trwają nieustanne poszukiwania jednej cechy, która łączyłaby wszystkich jego zwolenników. Pewien amerykański politolog twierdzi, że już ją znalazł.
Ostatecznym zwycięzcą ostatnich wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych został Donald Trump. „Kultura Liberalna” przez wiele miesięcy relacjonowała przebieg kampanii wyborczej. Jak zmieniało się poparcie dla kandydatów? Kto, kiedy i dlaczego zyskiwał lub tracił? Poniżej prezentujemy archiwum najważniejszych tekstów opisujących proces dochodzenia do władzy obecnego prezydenta USA.
Coraz wyraźniej widać, że koniec kampanii prezydenckiej i wybory 8 listopada nie przyniosą długo wyczekiwanego ukojenia i końca zaciekłej walki politycznej – będą dopiero jej początkiem.
W ostatnim starciu telewizyjnym z Hillary Clinton Donald Trump znów próbował przekonać do siebie umiarkowanych wyborców. Szło mu zaskakująco dobrze, aż do czasu, kiedy spektakularnie sam podstawił sobie nogę. Niewykluczone, że zrobił to celowo.
Po publikacji kompromitujących nagrań senatorowie, gubernatorowie oraz prominentni oficjele na wyprzódki wycofują swoje poparcie dla Donalda Trumpa. Kierownictwo Partii Republikańskiej zaczęło przekierowywać środki z kampanii prezydenckiej na wybory do Kongresu, co oznacza, że próbuje już tylko zminimalizować straty.
Ostatniego dnia września pewna dziennikarka „The New York Times” otrzymała od anonimowego nadawcy kilka stron dokumentu, który może wpłynąć na wynik tegorocznych wyborów.
Partia Libertariańska wyrasta w Stanach Zjednoczonych na pełnoprawną trzecią siłę, która, stanowiąc języczek u wagi, może nadawać ton debacie publicznej.
Większość amerykańskich mediów jest zgodna – pierwszą debatę kandydatów na prezydenta wygrała Hillary Clinton. Nie znaczy to jednak, że Trump zacznie masowo tracić poparcie.
Donald Trump mówi: „Ja teraz kłamię”. W konsekwencji: jeśli Donald mówi prawdę, to kłamie, a jeśli kłamie, to mówi prawdę. Problem ten – tak zwany paradoks kłamcy – trapił w przeszłości wielu filozofów. Nas nie powinien. Z paradoksu kłamcy wynika tak naprawdę, że nie warto zajmować się kłamcami, ponieważ odciągają nas oni od ważniejszych problemów.
„Chce pan, żebym powiedział, że to absurdalne, by robotnik ze środkowego zachodu USA głosował na Trumpa? Oczywiście, tak jest. Ale polityczne elity całkowicie straciły zaufanie i ludzie są gotowi oddać głos na oszusta”.