„Podstawowym elementem długiego trwania Uniwersytetu jest kontakt nauczyciela akademickiego ze studentem. Chciałbym, by ta istota procesu nauczania przetrwała wszelkie idiotyzmy instytucjonalne”.
„Od dawna znałem dobrze postać prof. Marcina Kuli. Szybko miałem też okazję poznać niezliczone rzesze jego uniwersyteckich wychowanków. Miał ich tyle, że do dziś każdego historyka po UW z mojego pokolenia podejrzewam o to, że pisał doktorat u Kuli. Mylę się nie tak znowuż często”.
„Syberyjskie haiku” to powieść graficzna będąca relacją kilkulatka wysiedlonego wraz z rodziną na Syberię w czasie drugiej wojny światowej. To obraz codziennych zmagań z trudnymi warunkami życia, prób zaspokojenia głodu, przemocy i pogardy rosyjskich żołnierzy, a także towarzyszącej temu śmierci. Pozycja wpisana na listę Białych Kruków monachijskiej Internationale Jugendbibliothek.
Tuż przed Międzynarodowym Dniem Pamięci o Zagładzie, obchodzonym w miniony piątek, w Holandii opublikowano zdumiewające wyniki badania opinii publicznej. Okazało się, że 23 procent Holendrów w wieku poniżej 40 lat uważa, że Zagłada została albo drastycznie wyolbrzymiona, albo po prostu zmyślona. Taki poziom publicznej ignorancji w kraju, w którym Niemcy, z pomocą lokalnych kolaborantów, wymordowali trzy czwarte ludności żydowskiej, szokuje.
Podobnie jak większość kategorii mentalnych, co do których sądzono niegdyś, że dają ludzkim umysłom spójny obraz świata zewnętrznego, tak i męskość rozpadła się nam w rękach na drobne kawałki. O tym rozpadzie opowiada trzeci tom „Historii męskości”.
Książka Ivana Jablonki to historia emigracji jego dziadków – Żydów i komunistów – z Polski do Francji oraz ich tragicznej śmierci w Auschwitz. Choć pisana przez historyka jest pełna osobistych przemyśleń i opisów jedynie prawdopodobnych zdarzeń. Autor ciągle balansuje na granicy naukowej rzetelności i literatury pięknej. Czy jest to jednak czymś złym?
„Kto ma doprowadzić do zmiany myślenia u Rosjan? Bardzo wątpliwe jest, aby następcą Putina był ktoś o poglądach demokratycznych. Znaczna część społeczeństwa jest zmanipulowana i popiera Putina, bo chce być częścią wielkiej Rosji. Pozostali zupełnie poddali się tym potwornym kłamstwom, boją się władzy albo są zupełnie obojętni. Ta apatia i stwierdzenie, że «ja się nie zajmuję polityką», to najlepszy prezent, jaki można zrobić dyktatorom” – mówi Krystyna Kurczab-Redlich.
Ostatnio leżałem w szpitalu obok dwóch panów, którzy w pełni akceptowali wersję historii lansowaną w ramach „polityki historycznej”. Nie wytrzymałem i – gdy już mogłem mówić po zabiegu – zidentyfikowałem się jako historyk, a potem przez godzinę wygłaszałem im wykład zorganizowany według innych linii wiodących. No i rozstaliśmy się w przyjaźni. Więc jednak można!
Wiele potęg upadało w sposób nagły i niepowstrzymany. Spośród wszystkich supermocarstw, współczesnych imperiów, to Rosja jest kandydatem na najszybsze zniknięcie z tego grona. Bez względu na to, czy użyje broni atomowej, czy nie. Co więcej, jej użycie może przyspieszyć ten proces.
Obecny kryzys Kościoła katolickiego nie jest może największym w jego historii, chociaż nie można wykluczyć, że okaże się ostatnim. Różni się fundamentalnie od poprzednich – jego istotą nie jest bowiem taki czy inny pogląd na świat i siły nim kierujące. Jego istotą jest seks.
Przyczyna, dla której cenię omawianą książkę i postawę Friszkego, to widoczne jego przekonanie, że historia jako dyscyplina badawcza i refleksyjna ma służyć właśnie badaniu i refleksji, a nie podbijaniu narodowego bębenka w ramach polityki narodowo-populistycznej.
Pływanie było obok seksu ulubioną rozrywką Mao, co dobrze pokazuje ukute w kręgach partyjnych wyrażenie. „Pójść na basen” oznaczało spotkać się z przewodniczącym. To właśnie na basenie Mao upokorzył Chruszczowa i od spływu w Jangcy rozpoczął rewolucję kulturalną.
„PiS-owska wersja dziejów jest tak radykalną manipulacją historią kraju, że trudno znaleźć właściwe porównanie” – mówi prof. Andrzej Friszke w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
Populiści i autokraci często odwołują się do historii, aby uzasadnić swoje rządy. Dlaczego jest to tak skuteczne i czy możemy się temu przeciwstawić?
Populiści i autokraci wielokrotnie odwołują się do historii, uzasadniając swoje rządy. Jak to wygląda w praktyce w Rosji (i w Polsce), dlaczego jest tak skuteczne i czy możemy się temu przeciwstawić?