Z centrum widać najwięcej
„Stawka tych wyborów jest wyjątkowo wysoka – zależy od niej zarówno polityczna przyszłość kolejnych trzech lat, w związku z mocą prezydenta, aby wetować ustawy, jak i kierunek rozwoju Polski jako kraju. Głęboka polaryzacja wydaje się nieuniknioną częścią składową naszej sceny publicznej, a jednocześnie siłą niszczącą demokrację i państwo”, pisze Karolina Wigura w wstępie do nowej książki „Kultury Liberalnej”.
Nasza książka „The End of The Liberal Mind: Poland’s New Politics” zbiera najlepsze analizy genezy, charakteru i potencjalnych sposobów wyjścia z rządów PiS-u w Polsce. Każdy z Autorów, których eseje znajdą Państwo na jej kartach – Maciej Gdula, Jarosław Kuisz, Rafał Matyja, Tomasz Sawczuk, Stefan Sękowski – opublikował po 2015 roku książkę, która wywołała ogólnopolską dyskusję. Wstęp do książki napisał wybitny bułgarski politolog Iwan Krastew. Publikujemy zapis debaty autorów, którą prowadzi Karolina Wigura.
Urzędujący prezydent po ogłoszeniu wstępnych wyników natychmiast zaczął ciepło mówić o Bosaku. Gdy Duda chciał podziękować innym kandydatom za rywalizację, w szczególności Trzaskowskiemu, rozległo się niekulturalne buczenie widowni. Żadnego fair play!
Obalanie symboli i pomników w XX wieku widzieliśmy wielokrotnie. Po I wojnie światowej likwidowano ślady państw zaborczych, po 1939 wymazywano z przestrzeni publicznej II RP, wreszcie po 1989 roku ślady po PRL-u. Rozprawę z historią kontynuuje PiS. Gdzie szukać w tym kontekście liberalnego centrum?
Jedyne co się od 30 lat udaje dawnym drugoplanowym aktorom „Solidarności”, którzy dziś działają w PiS-ie, to ostatecznie obrzydzić następnym pokoleniom dokonania opozycji demokratycznej.
Dlaczego państwo nic nie robi w sprawie pedofilii w Kościele katolickim? To oczywiste pytanie będzie zadawane w związku z nowym filmem braci Sekielskich. Odpowiedzi nas nie zaskoczą. Z jednej strony, otrzymamy serię falę antyklerykalnych wypowiedzi, z drugiej zaś – potrzebę obrony „swojego” Kościoła.
Potencjalnie była to dla Andrzeja Dudy wielka szansa na wygranie zwrotu akcji, ale Duda nic nie mógł zrobić, albowiem najwyraźniej nic nie wiedział. Dzisiejsze sugestie, że było inaczej, należy włożyć między bajki.
Im więcej chaosu w państwie, tym silniejsza władza wykonawcza – a obecnie to władza dominującej partii politycznej.
W 2020 roku, gdy w polskich szpitalach brakuje personelu, pytanie o „drenaż mózgów” brzmi aktualnie. Bo ilu lekarzy przez ponad dekadę wyjechało w ramach swobodnego przepływu osób? Tysiące.
Po stronie naszej opozycji wiele osób wciąż tkwi w „oprogramowaniu” z lat 90. i odmawia zaktualizowania go. W tej wizji kraje Zachodu zawsze muszą być lepsze od krajów postkomunistycznych, niezależnie o jakiej kwestii mowa.
Dziesięć lat później katastrofa smoleńska przestaje być wyrazistym symbolem podziałów rządzących polską polityką. Wywołana przez pandemię koronawirusa recesja gospodarcza, w połączeniu z kryzysem klimatycznym, mówią społeczeństwom „sprawdzam” – nie tylko Polsce.
John Williams. Jeszcze kilka lat temu nazwisko tego pisarza nikomu nic nie mówiło. Dziś, opowiadając o literaturze amerykańskiej drugiej połowy XX w., nie można go pominąć. W cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy tekst Jarosława Kuisza o najsłynniejszej powieści pisarza.
Gołym okiem widać, że koronawirus sprawił, iż rzeczywistość społeczna „podciąga się” do poziomu, który od dawna oferują nowe technologie. Dlaczego miałoby to ominąć świat polityki?
Dorobek pisarski Philipa Rotha jest ogromny. Pytanie, od czego zacząć lekturę, jest o tyle kluczowe, że książki amerykańskiego pisarza są nierówne. W cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy tekst Jarosława Kuisza o trzech najlepszych powieściach Rotha.
Wstępne wyniki wyborów są nam znane. Prawo i Sprawiedliwość tryumfuje – z możliwością uzyskania około 239 mandatów w parlamencie. Niezależnie od zmian, które mogą jeszcze nastąpić w ciągu nocy, można pokusić się o kilka wniosków.