Z centrum widać najwięcej
Od pewnego czasu kilku liderów politycznych świata przypomina Pekinowi, iż na sporo pytań rodzących się w kontekście chińskich działań, zarówno wewnątrz ChRL, jak i na arenie międzynarodowej, kraj ten powinien odpowiedzieć. To coś nowego.
W kontekście Indii, ponadmiliardowego społeczeństwa oraz indyjskiego natłoku ludzi na ulicach wielomilionowych miast, rodzi się oczywiście pytanie, czy obszar ten jest miejscem, w którym dojdzie do zakażeń obejmujących miliony ludzi, a śmierć poniosą setki tysięcy z nich. Co w tej sytuacji robił rząd Narendry Modiego?
Co tak poruszyło indyjską opinię publiczną, że przez ostatnie miesiące świątynia boga Ayyappy nieustannie gości w indyjskich i regionalnych mediach?
Już za niecały rok sikhowie, społeczność stanowiąca ważną część społeczeństwa indyjskiego, świętować będzie wielką rocznicę. Obserwatorzy relacji indyjsko-pakistańskich już dziś zastanawiają się, w jakim stopniu ta wielka rocznica pozwoli – lub też nie – na zmniejszenie napięć pomiędzy dwoma skłóconymi sąsiadami dysponującymi w swych arsenałach bronią jądrową.
Teoretycznie są powody do radości. Sąd Najwyższy Pakistanu uniewinnił Asię Bibi, chrześcijankę oskarżoną o rzekome bluźnierstwo przeciw islamowi. Po kilkunastu latach więzienia matka pięciorga dzieci może odzyskać wolność. Powinienem napisać „odzyskała wolność”, ale byłaby to nieprawda.
Moja wiara w konsekwentne budowanie zrębów demokracji w Birmie przez liderów Narodowej Ligi na Rzecz Demokracji jest coraz wątlejsza. Powodów jest wiele, lecz czarę goryczy przelał niedawny wyrok sądu w Rangunie, który skazał dwóch dziennikarzy agencji Reutersa – Wa Lone’a i Kyawa Soe Oo – na siedem lat więzienia za rzekome nielegalne wejście w posiadanie tajnych dokumentów państwowych.
„Mobokracja” to w języku polskim raczej neologizm. To próba spolszczenia angielskiego terminu „mobocracy”, który z kolei jest angielską wersją greckiej „ochlokracji”. Termin „mobocracy” w języku angielskim funkcjonuje od dawna i oznacza władzę lub rządy tłumu. W przypadku mobokracji, traktowanej jako zagrożenie dla tradycyjnych form demokracji, bardziej adekwatne będzie jednak sformułowanie mówiące o władzy hałastry, czy wręcz tłuszczy.
Czy proces Wa Lone’a i Kyawa Soe Oo zakończy się uniewinnieniem, czy wyrokiem skazującym? Trudno w tej chwili powiedzieć. Grozi im do 14 lat za to, że szukali prawdy – nie lepszych i bardziej malowniczych ujęć filmowych, ale właśnie prawdy.
Wprowadzanie prawa antykonwersyjnego w kolejnym stanie Indii rodzi pytanie o rzeczywisty charakter współczesnego państwa indyjskiego – czy nadal jest ono państwem świeckim, czy też radykalne nurty hinduistyczne próbują przebudować architekturę społeczno-religijną Indii i stworzyć z kraju hinduistyczną republikę wyznaniową?
Zachowanie własnej tożsamości w warunkach pełnej wolności zagwarantowały uchodźcom tybetańskim władze indyjskie. Nic zatem zaskakującego, iż nadchodzący rok – poczynając od 31 marca 2018 roku – będzie Rokiem Tybetańskiej Wdzięczności Indiom.
Kazachowie budujący swą młodą państwowość odkrywają swoją tożsamość skrzętnie przechowywaną i ukrywaną w czasach sowieckich, gdy ich ziemie stały się de facto obszarem najpierw rosyjskiej, a potem sowieckiej kolonizacji. Dzisiaj chcą ją manifestować w życiu publicznym i państwowym. To żadna „kazachizacja” życia, ale odrodzenie kazachskiej cywilizacji we wszystkich jej przejawach – od języka, poprzez obyczajowość i kulturę, po religijność.
Władze w Pekinie cały czas obawiają się rozwoju sytuacji w Tybecie, gdzie znaczna część Tybetańczyków nie akceptuje chińskiej dominacji. Dlatego tak zawzięcie zwalczają wszelkie przejawy publicznej działalności Dalajlamy.
Chińczycy konsekwentnie dążą do wzmocnienia swoich wpływów na Oceanie Indyjskim i Morzu Południowochińskim. Budzą tym zaniepokojenie Indii.
12 miesięcy po przejęciu władzy przez opozycję armia wciąż odgrywa w politycznym i społecznym życiu Birmy ogromną rolę. To nie najlepszy prognostyk.
Płacz, smutek, także rozpacz – tak w skrócie można opisać nastroje znacznej części tajskiego społeczeństwa po śmierci króla Bhumibola Adulyadeja, który był władcą Tajlandii przez ostatnich 70 lat.