Część niemieckiego społeczeństwa nie akceptuje oficjalnej polityki państwa. Działania rosyjskiej propagandy docierają nie tylko do grup skrajnych. Nastroje sprzyjające polityce Kremla są silne także wśród rosyjskojęzycznej ludności mieszkającej w Niemczech.
Słowa ministra spraw zagranicznych Rosji Siergieja Ławrowa o tym, że Rosja próbuje powstrzymać wojnę, którą wszczęli przeciwko niej Ukraińcy, rzeczywiście zostały przyjęte ze śmiechem przez uczestników zorganizowanej w Indiach konferencji Raisina Dialogue. Nie oznacza to jednak wcale, że indyjska klasa polityczna staje po stronie świata zachodniego w potępieniu rosyjskiej agresji militarnej.
Muzułmański grobowiec Tadż Mahal nie może już być wizytówką indyjskiej kultury. Podobnie bollywoodzkie produkcje z udziałem gwiazd wyznających islam. Taka logika stoi za inspirowanym przez politykę partii rządzącej bojkotem wszystkiego, co niehinduskie. Wielokrotnie podkreślała ona, że każda forma inności jest istotnym zagrożeniem dla indyjskiej tożsamości.
Rosyjska napaść na Ukrainę wywołała podobne reakcje we wszystkich krajach Azji. Ich istotą jest próba zachowania neutralności. Jednak taka postawa wydaje się polityką krótkowzroczną, podyktowaną doraźnymi interesami – przede wszystkim ekonomicznymi i militarnymi.
Zachód zapomniał już o wojnie w Birmie? Pisze Krzysztof Renik.
1 lutego 2023 roku miną dwa lata od puczu, w wyniku którego obalony został w Mjanmie wybrany demokratycznie rząd Narodowej Ligi na Rzecz Demokracji. Od tamtego czasu toczy się w tym kraju wojna, o której zachodni świat zdążył już zapomnieć.
Wschodzące mocarstwa i kraje globalnego Południa nie potępiają jednoznacznie rosyjskiej agresji i są gotowe poważnie traktować tezę, że za wojnę w Ukrainie odpowiada polityka Zachodu.
Zachodnie sankcje, które miały odciąć rosyjski reżim od wpływów z handlu zagranicznego i w rezultacie ograniczyć możliwości finansowania przez Moskwę wojennego szaleństwa, zderzyły się z egoistyczną polityką Indii.
Jak przekształcić zapomniane miejsce kultu z podlaskiej wsi w ośrodek, którego artystyczny program przybliża różnorodne tradycje religijne – od judaizmu, przez wschodnie chrześcijaństwo, po buddyzm?
Wysyłanie na front przedstawicieli narodów Buriacji, Tuwy, Kałmucji to droga do zmniejszenia liczebności tych narodów. Nienowa to polityka Kremla, bo sięgająca czasów carskich, a potem rozwijana w okresie istnienia Związku Sowieckiego.
„Państwa bałtyckie będą naciskać na struktury unijne, by wprowadzać jeszcze mocniejsze sankcje wobec Rosji. Naszym wielkim celem jest niedopuszczenie do zwycięstwa Rosji w tej wojnie”, mówi Mariusz Antonowicz z Uniwersytetu Wileńskiego.
Spotkanie przywódców państw członkowskich Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW) w Samarkandzie w Uzbekistanie mogło być dla Kremla wydarzeniem potwierdzającym istotną rolę Moskwy w grze, która trwa w regionie. Jednak Władimir Putin musiał poczuć się dość osamotniony. Jego deklaracje sprawiały wrażenie bezwarunkowego przytakiwania starszemu bratu, od którego dobrej woli będzie zależała przyszłość tego młodszego.
Szanowni Państwo! Czy mamy do czynienia z przełomem? W ostatnich dniach napływają dobre informacje z ukraińskiego frontu. Wojska ukraińskie w krótkim czasie odzyskały znaczną część terytorium na wschodzie kraju. Rosjanie uciekają w popłochu – i pozostaje tylko pytanie o to, jak dużym sukcesem okaże się ofensywa. W Rosji również widzą, że nie wszystko idzie zgodnie […]
Ukraina jest daleko – blisko są rosyjskie surowce, uzbrojenie, turyści i lęk przed zachodnim kolonializmem. Dlatego reakcja większości państw azjatyckich na rosyjską napaść na Ukrainę to milcząca obojętność.
„Czas wojny pozostawia wyraźny rys. Jednym z nich jest w moim przekonaniu potrzeba pisania inaczej. Choćby miało się to zacząć od wewnętrznego imperatywu «chcę pisać brzydko», jak niedawno powiedziała mi ukraińska poetka”. O ukraińskiej poezji czasu wojny z Krzysztofem Czyżewskim, animatorem kultury, poetą i eseistą, współtwórcą Ośrodka „Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” w Sejnach, rozmawia Krzysztof Renik.
Zagrożonych brakiem żywności jest prawie 19 milionów mieszkańców Afganistanu, w tym ponad 9 milionów dzieci. 97 procent społeczeństwa afgańskiego żyje na progu lub poniżej progu ubóstwa. Sytuację rządzących talibów dodatkowo pogarsza niestabilność finansowa kraju, bezrobocie, a także pandemia. To tworzy cieplarniane warunki dla wszelkiego rodzaju ekstremistów.