Czasem mam wrażenie, że Polskę opanowały różne grupy rekonstrukcyjne, które w strojach żołnierzy wyklętych, ułanów i dysydentów Marca ’68 przemierzają nasze ulice i udają, że strzelają do „wrogów ojczyzny”, że strajkują, że się narażają. Wmawiamy sobie, że realne problemy roku 2018 możemy odczytać przez opowieści naszych dziadków z czasów wojny i rodziców z czasów komunizmu.
„Paweł, odp…ol się od Smoleńska”. Na początku tak mu chciałem napisać. Ostatecznie pomyślałem, że to zły tytuł, za bardzo à la Twardoch i bardzo kabotyński – i tak felieton tytułu dalej nie ma, co też zresztą coś znaczy. Rozmowa jest w toku, stanowiska ostatecznie na Pawła czepianie się smoleńszczyków nie mam.
Debiut Jagody Szelc, nagrodzony na Festiwalu Filmowym w Gdyni i Paszportem „Polityki”, doczekał się licznych pochwał i interpretacji. Niezależnie, czy jest to oniryczna wizja drzemiących w ziemi sił, czy społeczno-polityczny traktat, jedno jest pewne – pokazuje nie tylko to, co tu i teraz, ale i to, co leży gdzieś głęboko w nas.
Zawsze na tych obrazach Baśki, czy w każdym jednym mieście, które odwiedzę, będę widział lekki nalot złości, mgiełkę, że trzeba bronić swojego, a swoje lepsze i wyższe, bronić każdym jednym trikiem umysłu, do którego można się tylko uczciwie przyznać, ale nie zrezygnować, bo jak – Wojciech Albiński kreśli portret Basi Bańdy.
Sytuacja w Afganistanie po siedemnastu latach wojny jest gorsza niż kiedykolwiek. Zmiana potrzebna jest natychmiast. Być może ta najmniej spodziewana – sojusz z talibami.
Problem opozycji to nieszczęśliwy splot dwóch okoliczności. Po pierwsze, tak z perspektywy PO, jak i Nowoczesnej, każda ich wersja będzie lepsza niż nieliberalne rządy Prawa i Sprawiedliwości. Po drugie, opozycja nie wie, w co wierzyć, by skutecznie odsunąć PiS od władzy.
Często mówimy, że nie ma tolerancji dla wrogów tolerancji. Czy to prawda? Czym jest tolerancja religijna? Czy można tolerować osoby, które odwołują się do poglądów rażąco sprzecznych z naszymi? Przedstawiamy skrócony zapis XXVI Debaty Tischnerowskiej z udziałem wybitnych gości ze Stanów Zjednoczonych, Austrii, Niemiec i Polski, którzy próbują zmierzyć się z tymi pytaniami. Żadne, także na koniec 2017 r., nie straciło nic ze swojej aktualności.
Mam ogromny żal do PO za to 500+. To było takie proste! Trzeba było coś dać ludziom. Do ręki. Nie zbudować za płotem.
Szanowni Państwo! Czy widmo populizmu nadal krąży nad Europą i Polską? Po referendum w sprawie wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej oraz wybraniu Donalda Trumpa na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych nagle wszystko wydawało się możliwe… Później jednak populiści przegrali w Austrii i Holandii. Wreszcie wybory we Francji, w których Front Narodowy przepadł z kretesem, wydawały […]
Jak walczyć z populizmem – wszędzie w ten sam sposób, czy też potrzebne są lokalne – niemieckie, polskie, amerykańskie, brytyjskie – metody? I czy dyskusja z populistami w ogóle ma sens?
Rozpacz, którą żywią się wyborcy Trumpa, to jak wybuch jakiejś tajemniczej irracjonalności. Zupełnie jak pytanie o to, co było przyczyną wybuchu I wojny światowej. Tej erupcji szaleństwa, która doprowadziła do zniszczenia Europy jako cywilizacji.
Populiści posługują się gniewem i strachem, które łatwo wywołać w mediach społecznościowych. Z tego powodu populizm nie zniknie szybko.
Koniec wakacji i zbliżający się początek roku szkolnego zdominowała dyskusja na temat nowego kanonu lektur – w swoim anachronizmie i denerwująca, i wzruszająca
Narody wydobywały się w historii z większych katastrof niż spory między zwaśnionymi publicystami. Gdyby chodziło więc tylko o to, żeby odsunąć na bok radykałów, wzajemnie się przeprosić i zyskać trochę więcej pewności siebie, sprawa nie byłaby zbyt poważna. W opisie sytuacji przedstawionym przez Piotra Zarembę można jednak dostrzec problemy o wymiarze bardziej fundamentalnym, które sprawiają, że taki scenariusz wydaje się mało prawdopodobny.
Kazachowie budujący swą młodą państwowość odkrywają swoją tożsamość skrzętnie przechowywaną i ukrywaną w czasach sowieckich, gdy ich ziemie stały się de facto obszarem najpierw rosyjskiej, a potem sowieckiej kolonizacji. Dzisiaj chcą ją manifestować w życiu publicznym i państwowym. To żadna „kazachizacja” życia, ale odrodzenie kazachskiej cywilizacji we wszystkich jej przejawach – od języka, poprzez obyczajowość i kulturę, po religijność.