Najnowsza książka Sylwii Chutnik „Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań, które w większości powstawały w bardzo różnych okresach i były pisane na konkretne okazje czy do konkretnych miejsc, co wyraźnie czuć podczas czytania. Wydawca szukał więc dla nich wspólnego motywu, którym ostatecznie uczynił – zemstę.
„Borys albo jeden dzień lata” Małgorzaty I. Niemczyńskiej to powieść o nadmorskim miasteczku, którym rządzi wszechobecny Borys i w którym od lat panuje stan wyjątkowy. Podobnie jak Tomasz Różycki w „Złodziejach żarówek” i Georgi Gospodinow w „Schronie przeciwczasowym” autorka udatnie odtwarza klimat i specyfikę środkowoeuropejskiej depresji.
Aleksandra Tarnowska wie doskonale, jak najskuteczniej przybliżyć świat polskiej wsi. Po pierwsze, pokazać detale, szczegóły, gesty. Po drugie, podkreślić powagę chłopskich dramatów, które we „Wniebogłosie” nabierają siły antycznej tragedii. To debiut na miarę najlepszych powieści Tadeusza Nowaka. Książka, która zostaje z czytelnikiem na długo.
Hiszpanie zdołali uleczyć się ze swoich wojennych traum. Polacy wciąż w nich tkwią. Różnicę tę dobrze widać w powieściach Hiszpanki Carmen Laforet i Polki Zofii Romanowiczowej, którą właśnie wznowił Państwowy Instytut Wydawniczy.
Pierwszą powieść Szatrawskiej cechują ryzyko, odwaga, brawura, z których słyną jej sztuki teatralne. Pisarka nie sili się na wykoncypowane zabiegi oraz stylizacje. Pisze językiem własnym – osobistym, potoczystym, bezpośrednim, kobiecocentrycznym, a momentami nawet dziewczyńskim. To dobra powieść historyczna, która przeszłością pracuje na przyszłość. Jak kiedyś pracowały niewolne od publicystyki powieści Henryka Sienkiewicza.
W przyszłym roku przypada 150. rocznica urodzin Boya-Żeleńskiego. Z przyczyn, których nietrudno się domyślić, Sejm Rzeczypospolitej nie ujrzał w nim godnego kandydata do grona patronów tego roku. Nawet pomimo tego, że to jedna z najwpływowszych i najbłyskotliwszych postaci w dziejach kultury polskiej XX wieku. O tym, że rok 2024 będzie stu i pięćdziesięcioleciem Boya, pamiętajmy więc na własny rachunek.
Kazimierz Brandys, autor powieści osiągających zawrotne nakłady w PRL-u, wielokrotnie tłumaczony, często ekranizowany i nagradzany, w chwili powstania „Erraty” do jego biografii nie żył od dziesięciu lat. Tak jak odbywało się to w przypadku innych autorów interesujących TVP Historia, skrupulatnie poinformowano o jego dobrych stosunkach z władzą bierutowską, a w kontekście okresu poodwilżowego przypisano Brandysowi rewizjonistyczny koniunkturalizm.
W ostatnich latach mieliśmy wysyp książek o odchodzeniu i żałobie. Każda z nich bierze się ze wspólnego doświadczenia piszących – straty, ale przeżywanie tej straty jest już zupełnie inne dla każdego z nas i cudze cierpienie naprawdę niczego nas nie uczy. Po co zatem piszemy i po co czytamy takie książki?
Tomasz Różycki, uhonorowany właśnie Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej, to nie tylko poeta. W tym roku nakładem Wydawnictwa Czarne ukazała się jego druga powieść. O tej epopei pewnego PRL-owskiego bloku z wielkiej płyty, polskich wadach i zaletach oraz różnicach między pisaniem poezji i prozy w rozmowie z Anną Wyrwik opowiada autor.
„Nieuzasadnione poczucie szczęścia” to debiut dojrzały. Nie tylko dlatego, że dojrzały jest jego autor. Tomasz Tyczyński opublikował tę książkę mając ponad sześćdziesiąt lat i widać tu bagaż życiowego doświadczenia. Dojrzały jest również język, dobrze skrojone zdania. Sposób, w jaki Tyczyński opisuje rzeczywistość, ma jednak swoje słabości i pułapki.
Czym jest „Burza i zwierciadło” Krzysztofa Mrowcewicza? Osadzoną w XVII wieku powieścią w listach? Awanturniczą prozą pełną ezoteryzmu i tajemnic na wzór sławnych romansów Gautiera albo Dumasa ojca? Z pewnością. Ale jest to także powieść polityczna, a nawet więcej – powieść o wielkiej grze cywilizacyjnej: o Europę, jak dzisiaj wiemy, niedokonaną, taką, która mogłaby się pojawić, a się nie pojawiła.
Debiut prozatorski Groniec to opowieść o śląskim Toszku, krainie ludzi Ciszy, której mieszkańcy bezustannie muszą lawirować pomiędzy różnymi językami, tożsamościami, dogmatami i paradygmatami. Ale przede wszystkim to książka, w której kobiety ukazują nam odwieczną prawdę: świata nie da się zmienić ani tym bardziej zbawić męskimi metodami. „Kundle” zdradzają niebywały talent literacki.
Maria Rodziewicz, albo szerzej znana jako: Rodziewiczówna, to postać niejednoznaczna. Patriotka, katoliczka, ziemianka zbliżona do kręgów sanacyjnych, a jednocześnie wyemancypowana działaczka na rzecz kobiet, powszechnie uważana za lesbijkę. Padoł pokazuje złożoność charakteru tej niezwykle płodnej pisarki i stara się nie pomijać niewygodnych faktów tylko dlatego, że nie wpisują się one w jakąś z góry określoną wizję.
Bieda, trudne dzieciństwo, nieheteronormatywność, życie na prowincji… W debiucie Barysa modne tematy tak gęsto wypełniają książkę, że robi się to nieznośne. Do tego językowe wyrafinowanie przykrywa w nim niedostatki narracji. „Jeśli przecięto cię na pół” jest prozą dojrzalszą. Daje ona nadzieję, że Barys nie jest przykładem przygodnego, jednosezonowego twórcy.
Szostak nie podjęła ryzyka – ani artystycznego, ani obyczajowego. Przedstawiła nam świat jak z seriali, ale nie tych produkowanych przez Netfliksa, tylko tych, którymi karmi nas Telewizja Polska.