Mariusz Janicki odpowiedział na tekst, w którym zarzuciłem jemu i Władysławowi Władyce formułowanie w ich publikacjach sprzecznych tez. Cieszę się, że artykuł zwrócił uwagę. Kłopot w tym, że odpowiedź z pewnością nie jest skierowana do mnie.
„Jestem chłopem z urodzenia. Dla mnie się liczy pragmatyzm. Niemal codziennie spotykam się z 3–4 profesorami, przedstawiają mi swoje wizje i one są fantastyczne, bo inna polityka jest możliwa. Tylko co dzieje się dwa lata po przedstawieniu tej wizji? Kocham analizy, których nikt nie rozumie”, mówi przewodniczący SLD.
„Cała opozycja – od Razem, przez PO i Nowoczesną – w zbyt dużym stopniu przyjęła pisowski model świata, który zakłada podział na «normalnych ludzi» i złe elity. To błędna i wyjątkowo prawicowa narracja, w której elitą jest każdy, kto nie podoba się obecnej władzy. Jak się biega na boisku wyznaczonym przez PiS, to bardzo ciężko jest cokolwiek ugrać”, mówi szef mazowieckich struktur OPZZ.
Głośny raport zespołu Macieja Gduli pokazuje skalę upadku. Ale bynajmniej nie Polski powiatowej, tylko opozycji i roli użytkowych badań społecznych w polityce.
Każdy, kto szuka jednego klucza do serca wyborców Trumpa czy PiS-u jest skazany na porażkę. Wyborcy partii populistycznych jako grupa nie są ani pazerni na socjal, ani autorytarni, ani bardziej zdyscyplinowani niż wyborcy innych ugrupowań.
Spory o Okrągły Stół są zarazem sporami o naszą współczesną demokrację. Tomasz Sawczuk komentuje debatę, która odbyła się w Pałacu Prezydenckim z okazji 25-lecia Okrągłego Stołu.
Szanowni Państwo, „samoubóstwienie człowieka, któremu marksizm dał filozoficzny wyraz, kończy się tak samo, jak wszystkie (…) próby samoubóstwienia: ukazuje się jako farsowa strona ludzkiej niedoli”. Tak kończą się „Główne nurty marksizmu”, jedna z najsmutniejszych książek filozoficznych, jakie powstały w ubiegłym wieku. Leszek Kołakowski rozwiewa nadzieje, pozbawia złudzeń, przez 1212 pasjonujących, napisanych eleganckim językiem stron nieustannie […]
Wiele tu złego o Kołakowskim powiedziano. Nie rozstrzygam – na razie – czy słusznie, by mnie o niechęć polemiczną nie oskarżono. Dowiedziałem się jednak, że Kołakowski błazen, wampir, starzec, mędrzec, wszystko razem.
Debata z udziałem Macieja Gduli, Katarzyny Kasi, Andrzeja Mencwela, Jerzego Niecikowskiego i Jerzego Szackiego
Szanowni Państwo, „obywatelki i obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej! Zwracam się dziś do Was jako żołnierz i jako szef rządu polskiego. Zwracam się do Was w sprawach wagi najwyższej. Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią!”… Budzące niegdyś strach i niesmak przemówienie, dziś stało się częścią pop-kultury. Każdy może dotrzeć do niego na YouTube. Co to jednak […]
Szanowni Państwo, często wydaje się, że „Polak potrafi” tak bardzo, że aż nie potrzebuje swojego państwa. Jeśli własne państwo mu przeszkadza, to zaradny obywatel potrafi sobie z tym poradzić. Tu upatrywano źródeł sukcesu Polski w czasie ostatniego kryzysu ekonomicznego… Zatem może zaradny Polak nie potrzebuje zbyt wiele państwa, ale to państwo potrzebuje zaradnych obywateli? Jednocześnie […]
Anna Mazgal Przy zgaszonym świetle Ponieważ dużo czasu spędzam z aktywistami (a czasem zdarza mi się i z urzędnikami) to wiem, że wizja relacji państwa-obywatele mogłaby się opierać na modelu jin-jang. Gdzie państwo nie musi, tam obywatela pośle. Gdzie obywatel widzi, że nie da rady, tam naciśnie na państwo i wspólnymi siłami się uda. Póki […]
Szanowni Państwo, modne w latach 90. hasło „społeczeństwa obywatelskiego” w 2009 roku mobilizuje już nieco mniej. A jednak konieczność zaangażowania w życie publiczne bynajmniej nie zmniejszyła się. To konieczność nie tylko patrzenia na ręce politykom, ale i podsuwania pomysłów czy po prostu wspierania ważnych społecznie inicjatyw. Jak sprawić, by bycie obywatelem stało się atrakcyjne dla […]
Paweł Śpiewak Idą W „Kulturze Liberalnej”, na seminariach, wykładach, w rozmowach plotkarskich i akademickich mam już najczęściej do czynienia z pokoleniem (późnych) dwudziestolatków i (wczesnych) trzydziestolatków. Pierwszym pokoleniem, które wykształciło się i dorastało (dorasta?) w Polsce post – postkomunistycznej, trochę postnowoczesnej, uchodzącej za posttradycyjną. W tym wypadku rzecz nie polega na tym, jak nazwiemy czasy, […]