Jeśli PO wygra kolejne wybory, to czy zatrzyma autorytarne narzędzia, które sobie wypracował Kaczyński, czy je odrzuci? Kwestia aborcji może być tu papierkiem lakmusowym, bo stosunek do praw reprodukcyjnych kobiet jest stosunkiem do ich autonomii, do ich społecznego uznania, wreszcie do ich praw jako praw człowieka. Jeśli rządy uznają wszystkie prawa kobiet, to jesteśmy w demokracji, jeśli nie, to dryfujemy w kierunku średniowiecza. I wielu za nim tęskni.
„Pojęcie »feminizmu« zostało zawłaszczone przez bardzo konkretną grupę, która pod feminizm podciąga bardzo konkretne postulaty, pod którymi ja nie mogę się podpisać”, mówi konserwatywna publicystka.
Sytuacja, gdy w Polsce rządzi partia, której wkład w debatę równościową sprowadza się do uwulgaryzowania definicji słowa „gender”, a na czele urzędu zajmującego się równością stoi osoba podważająca fakt występowania nierówności i dyskryminacji na tle płci, sprzyja radykalizacji środowisk feministycznych. Jednocześnie, wewnątrz samego środowiska uwypuklają się istniejące od dawna podziały i sprzeczne oczekiwania.
„To jakaś porażająca naiwność – to przekonanie, że gdyby udało się nas zagonić siłą, żebyśmy ze skrzywionym uśmiechem na twarzy przytulili się na demonstracji do Ryszarda Petru i Grzegorza Schetyny, to demokracja w Polsce byłaby uratowana. Nie byłaby. Byłaby jeszcze słabsza”.
Nie dla zysku” to książka opisująca globalny kryzys nauk humanistycznych. Czy zawarte w niej tezy i rekomendacje sprawdzą się także w polskim kontekście?
„Nie dla zysku” Marthy Nussbaum to ważna praca, a zarazem głos wołającego na puszczy. To dramatyczny apel o obronę tego, co dla naszej cywilizacji najważniejsze, najbardziej płodne, najbardziej perspektywiczne – nauk humanistycznych. Marginalizowanie ich to kres kultury w jej dotychczasowej formie.
Kim są kobiety na rynku pracy w Polsce – grupą szybko awansującą czy dyskryminowaną, przygniecioną przez szklany sufit? Jak ćwierćwiecze transformacji wpłynęło na ich status zawodowy?
Na jednym z satyrycznych rysunków z cyklu „Andrzej Rysuje” widzimy chłopca przy konfesjonale, który szepcze księdzu: „Moi rodzice się rozwodzą”. Ksiądz odpowiada na jego wyznanie: „Nie kuś mnie, mały zboczeńcu”.
Uniwersytet to miejsce szczególne. Jego misją jest nie tylko techniczne kształcenie, ale i wychowanie, przekazanie studentom nie tylko wiedzy, jak coś zrobić, ale też wpojenie pewnego standardu, etosu i wartości tego, jak być we wspólnocie – uniwersytet podtrzymuje i tworzy określone standardy obywatelskie, takie jak standard argumentacji czy dyskusji publicznej.
Uniwersytety to ta przestrzeń publiczna, która jest zaworem bezpieczeństwa dla wszystkich –niezależna od władzy sakralnej i imperialnej, tym bardziej niezależna od władzy pospolitości i wandalizmu. Ta przestrzeń nie jest wyłącznie nasza tu i teraz. Parafrazując hasło reklamowe pewnej znanej firmy produkującej zegarki, można powiedzieć, że uniwersytet nie jest naszą własnością, my tylko mamy zaszczyt przechowywać go dla następnych pokoleń.
Po tym jak Uniwersytet Warszawski nie wyraził zgody na spotkanie z liderami ruchu narodowego oraz po odwołaniu ich spotkania w klubie na krakowskim Kazimierzu wydawało się, że znów powstrzymano skrajną prawicę przed oficjalnym propagowaniem swoich radykalnych tez.
Szanowni Państwo, czy sukces w sferze publicznej może kobietę rozczarować? Anne-Marie Slaughter, pierwsza dyrektor do spraw planowania polityki w Departamencie Stanu USA, po dwóch latach po prostu zrezygnowała z pracy swoich marzeń.Porzuciła zbyt absorbującą służbę publiczną. Wróciła na Akademię, by zająć się dorastającymi synami. Tekst, w którym postanowiła podzielić się swoimi rozterkami, okazał się hitem Internetu. […]
Piotr Kieżun Lekcja pisania z Breivikiem. Przypadek Richarda Milleta Wyścig po nagrody literackie to nie tylko zmagania pisarzy, to również – a może przede wszystkim – zmagania wydawców. O nagrodzonym autorze się mówi, nagrodzonego autora się czyta, książki nagrodzonego autora się kupuje. Krótko mówiąc, nagrodzony autor to dla wydawnictwa złoty interes. We Francji najważniejszą nagrodą […]
Łukasz Pawłowski Pokopiemy? Na dwa tygodnie przed pierwszym meczem mistrzostw Europy skala niedorzeczności i zwykłych inwektyw, jakie pod adresem wszystkiego, co związane z tym wydarzeniem, rzucają – jakby przebudzone z zimowego snu – rozmaite środowiska od lewa do prawa, jest doprawdy imponująca. Winny jest już nie tylko rząd, premier, drogowcy, projektanci stadionów, UEFA, trawa, Portugalia, […]
Mario Poczet intelektualistów polskich (16): Wojciech Sadurski * Mario, artysta plastyk, absolwent warszawskiej ASP. „Kultura Liberalna” nr 159 (4/2012) z 24 stycznia 2012 r.