W sobotę, 29 kwietnia, mija pierwsze sto dni prezydentury Donalda Trumpa. To symptomatyczne, że setny dzień spędzi na wiecu poparcia w Pensylwanii, a nie w Waszyngtonie, gdzie odbędzie się doroczna Kolacja Stowarzyszenia Korespondentów w Białym Domu – uroczyste spotkanie dziennikarzy, na którym zgodnie z tradycją goście bezpardonowo śmieją się z prezydenta, a i on sam żartuje na własny temat.
Jedno z haseł, którym amerykańskie media opatrują kolejne doniesienia na temat prezydenta Trumpa, brzmi: „To nie jest normalne”, This is not normal.
W ciągu pierwszych dwóch tygodni swojej prezydentury Donald Trump zdążył już zagrozić inwazją Meksykowi, wojną Iranowi, rzucić słuchawką w trakcie rozmowy z premierem Australii, parokrotnie pochwalić Putina i dość jednoznacznie opowiedzieć się za rozpadem Unii Europejskiej. Kto stoi za działaniami nowego prezydenta?
Słynna doktryna Theodore’a Roosevelta brzmi: „Przemawiaj łagodnie, ale miej w zanadrzu grubą pałkę”. Obama korzystał przede wszystkim z pierwszej jej części, a zdecydowanie zbyt rzadko sięgał po drugą.
Nominacje Donalda Trumpa na najwyższe urzędy w państwie sprawiają, że rzeczywistość zaczyna przypominać jeden z mrocznych komiksów Franka Millera, w których Ameryką rządzą wojskowi i wielkie korporacje.
Skupianie się na rzucanych przez Trumpa strzępach informacji i próby wyciągania z nich pozytywnych prognoz na temat nowej prezydentury jest nie tylko naiwne, ale i szkodliwe – to mydlenie sobie oczu.
Szanowni Państwo! „Szansa na chwilę oddechu”, „zwycięstwo demokracji”, „wkurzenie salonów świata”, a nawet „kontynuacja dziedzictwa Jana Pawła II” – tak prawicowe media w Polsce przyjęły zwycięstwo Donalda Trumpa. Oczywiście pojawiają się wątpliwości związane z nazbyt przychylnym stosunkiem prezydenta-elekta do Rosji i nazbyt negatywnym do zobowiązań płynących z członkostwa w NATO. Zwykle bledną one jednak wobec […]
Debata „Kultury Liberalnej” o przyczynach zaskakującego sukcesu Donalda Trumpa oraz jego możliwych konsekwencjach wewnętrznych i międzynarodowych, także dla Polski.
Po ośmiu latach rządów pierwszego czarnoskórego prezydenta, w dodatku cieszącego się obecnie rekordowym poparciem, Stany Zjednoczone wybrały jego całkowite przeciwieństwo.
Na kilkadziesiąt godzin przed zakończeniem wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych przypominamy teksty relacjonujące przebieg wielomiesięcznej kampanii.
Ostatecznym zwycięzcą ostatnich wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych został Donald Trump. „Kultura Liberalna” przez wiele miesięcy relacjonowała przebieg kampanii wyborczej. Jak zmieniało się poparcie dla kandydatów? Kto, kiedy i dlaczego zyskiwał lub tracił? Poniżej prezentujemy archiwum najważniejszych tekstów opisujących proces dochodzenia do władzy obecnego prezydenta USA.
Po publikacji kompromitujących nagrań senatorowie, gubernatorowie oraz prominentni oficjele na wyprzódki wycofują swoje poparcie dla Donalda Trumpa. Kierownictwo Partii Republikańskiej zaczęło przekierowywać środki z kampanii prezydenckiej na wybory do Kongresu, co oznacza, że próbuje już tylko zminimalizować straty.
Ostatniego dnia września pewna dziennikarka „The New York Times” otrzymała od anonimowego nadawcy kilka stron dokumentu, który może wpłynąć na wynik tegorocznych wyborów.
Jeśli Hillary Clinton cierpi na jakąś przewlekłą dolegliwość, to jest nią syndrom jeża: przyjmowanie pozycji obronnej bez względu na to, czy zagrożenie jest realne, czy też nie.
Okazuje się, że choć wszyscy – a zwłaszcza piszący na temat amerykańskich wyborów prezydenckich – powinni już o tym wiedzieć, to jednak przypominania nigdy dość. Powtórzmy zatem: ekscytowanie się ogólnokrajowymi sondażami w przypadku wyborów prezydenckich w USA nie ma większego sensu.