„Skalpel ‘68” jest książką niezwykłą, łączącą naukową rzetelność z literackim stylem. Jej autorzy opowiadają o losach szczecińskich lekarzy, którzy uratowani przed Zagładą na wschodzie budowali swoje życie w powojennym Szczecinie, a w 1968 roku stali się ofiarami antysemickiej nagonki.
Doszedł na szczyt za sanacji, którą popierał i która pozwoliła mu wygrywać wielkie konkursy architektoniczne. Po wojnie odzyskał swoją willę w centrum miasta oraz dostawał intratne zlecenia od państwa. Biografia Pniewskiego to fascynująca lektura o społecznym kształtowaniu się statusu wirtuoza architektury, który potrafił wykorzystać do tego zarówno umiejętności, jak i kontakty.
Bauman nawet po latach upierał się, że „syjonizm to nacjonalizm jak każdy inny”, jakby nie znał historii Żydów. I że „Żydzi są nierozłączną częścią narodów, z którymi żyją”, choć Holokaust wykazał coś wprost przeciwnego – pisze w drugiej odsłonie tekstu o bohaterze „Wygnańca” Henryk Grynberg.
„Mieszkał na Nowotki vis-à-vis mnie. To było serce byłego getta. Wielu Żydów tam mieszkało w nowych blokach. Stamtąd obaj uciekliśmy” – pisze o Zygmuncie Baumanie Henryk Grynberg, zestawiając jego życiorys z własnym doświadczeniem bycia Żydem w komunistycznej Polsce.
W nowej biografii Baumana to Leszek Kołakowski stanowi najważniejszy punkt odniesienia dla Domosławskiego i nie trudno zgadnąć, kogo z tej dwójki obdarza on większą sympatią. Pod względem dorobku Bauman i Kołakowski to jednak dwie różne ligi. Pierwszy jest co prawda świetnym aforystą i „czułym narratorem naszych lęków i nadziei”, ale to drugi pozostaje kartografem kreślącym mapę Ducha. A to z Ducha rodzą się nadzieje.
„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
„Serce pełne skorpionów” to powieść inicjacyjna i historyczny fresk, opisujący rzeczywistość gomułkowskiej Polski widzianej z perspektywy dzieci uprzywilejowanych peerelowskich dygnitarzy. W „KL” prezentujemy przedpremierowo jej obszerny fragment.
Katastrofa środowiskowa i epidemia, opór kobiet i siła rządowej propagandy. Wszystko to splata się w opowieści Michała Jędryki o Szopienicach lat 70. i każe zadawać pytania o koszty ekologicznej ignorancji, nie tylko w przeszłości.
„Lata 50. uznaje się za początek fundamentalnej zmiany społecznego nastawienia względem szczepień. Determinacja lekarzy i personelu medycznego była w tym czasie ogromna. Uciekali się oni do rozmów z miejscowymi księżmi, których prosili o wsparcie, lub też do rozmaitych i niekiedy bardzo kreatywnych form perswazji”, mówi historyczka i autorka książki „«Chory człowiek jest wtedy, jak coś go boli». Społeczno-kulturowa historia zdrowia i choroby na wsi polskiej po 1945 roku”.
Upokarzające testy na potwierdzenie kobiecości, kłopoty ze znalezieniem trenerów, chroniczny brak środków finansowych i starty, które trwale zapisały się w historii światowego sportu. O losach wybitnych polskich zawodniczek w czasach PRL-u opowiada Anna Sulińska – autorka książki „Olimpijki”.
Niestrudzony propagator literackiego dorobku paryskiej „Kultury”. Wytrawny znawca sztuki. Jeden z mistrzów polskiego eseju. W swoich tekstach pokazywał, jak na własnych warunkach budować przestrzeń intelektualnej wolności.
Ostatnie miesiące przywróciły świadomości społecznej problem epidemii. W „Kulturze Liberalnej” publikujemy zapis rozmowy z dr Eweliną Szpak o tym, czym zdrowie i choroba były po wojnie dla mieszkańców polskiej wsi – i jak walczono wtedy z widmem zarazy.
Ocena działalności powojennej partyzantki antykomunistycznej do dziś dzieli Polaków. Jej uczestnicy byli za PRL uznawani za bandytów. Za rządów PiS-u traktuje się ich praktycznie jako twórców niepodległej Polski. Z punktu widzenia historiografii oba podejścia są równie mało warte. Na szczęście Mariusz Mazur unika obu skrajności.
Sylwetce Hertza, nakreślonej przez Magdalenę Grochowską, daleko do uładzonego portretu klasycznego konserwatysty. W swoim tekście Grochowska nie tylko bowiem pyta o przejawy konserwatywnych poglądów Hertza, ile o ich źródła. A te nie są tak oczywiste i zdają się leżeć znacznie głębiej, niż można by było sądzić.
Wiele wskazuje, że na rynku mieszkań zawiodło przede wszystkim państwo w swojej roli dostawcy efektywnych „reguł gry” dla sektora prywatnego.